Μεγέθυνση κειμένου
Τελειόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών, βρίσκεται πίσω από τη σελίδα itzi.artz, όπου μία κοκκινομάλλα τύπισσα λέει όλα όσα σκεφτόμαστε και σχολιάζουμε άφοβα με τις κολλητές
Η ιέρεια του Λοβ Γιορ Σελφ και εικαστικός από κούνια, comic artist Itzi έχει κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό της: Απόλυτα προσγειωμένη και ώριμη για τα μόλις 24 της χρόνια, μιλά για τις προκλήσεις που έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν, αλλά και για τα σκοτάδια που μπορεί να αντιμετωπίσει ο καθένας ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Έχει κάνει το χόμπι της επάγγελμα και παράλληλα λειτουργεί το δικό της eshop, κάνει podcasts και παραδίδει μαθήματα εικαστικών σε παιδιά, αλλά και μέσω του ΚΕΘΕΑ – ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στη θεραπευτική κοινότητα των γυναικείων φυλακών Θήβας.
Η μαγική της δύναμη ωστόσο, είναι ότι παλεύει καθημερινά με τα στερεότυπα και προσπαθεί μέσα από τα σκίτσα της να μας κάνει να απαλλαγούμε από τα κόμπλεξ μας.
– Πότε ένιωσες για πρώτη φορά ότι θέλεις να γίνεις εικαστικός;
Από 8 μηνών έπιασα μολύβι στα χέρια μου και άρχισα να κάνω κύκλους. Μετά ασχολήθηκα και με τις κατασκευές. Οι γονείς μου – καλλιτέχνες και οι ίδιοι – το κατάλαβαν από πολύ νωρίς και άρχισαν να με πηγαίνουν σε διάφορες δραστηριότητες. Ωστόσο, ποτέ δεν μου επέβαλαν την αγάπη τους για την Τέχνη.
– Επειδή μίλησες για δραστηριότητες και, καθώς διδάσκεις παιδιά όλων των ηλικιών, θα ήθελα να μου σχολιάσεις λίγο το υπερφορτωμένο πρόγραμμά τους.
Αν το παιδί θέλει να κάνει συγκεκριμένες δραστηριότητες και να έρθει σε επαφή με κάποια ερεθίσματα, να το κάνει. Όμως, χρειάζεται ισορροπία.
Τα παιδιά πρέπει να έχουν τον χώρο να εκφράζονται εκεί που αγαπούν και όχι να τα υπερφορτώνουμε. Το σχολείο από μόνο του είναι μία πηγή πληροφοριών τεράστια και συχνά η διαδικασία είναι τρομερή ή βίαιη – οπότε το μόνο που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι να ακούν τα παιδιά τους και να βλέπουν την ευτυχία τους.
– Δεν είναι όμως εύλογη και η ανησυχία των γονέων να δώσουν στο παιδί όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια για το μέλλον;
Πρέπει να ακούμε τα παιδιά. Όταν οι γονείς τα τρέχουν σε ένα σωρό δραστηριότητες επειδή νομίζουν ότι έτσι θα κατασταλάξουν κάπου, νομίζω τα αγχώνουν περισσότερο. Επιπλέον, τους εμφυτεύουν υποσυνείδητα ότι τίποτα δεν είναι αρκετό.
Στην ουσία μπορεί απλώς να κάνει ένα και να είναι υπέρ αρκετό γιατί από αυτό το ένα θα ανθίσουν ένα σωρό πράγματα. Άλλες φορές, μπορεί να μη θέλει να κάνει τίποτα – και αυτό είναι εξίσου ok. Μπορεί για κάποια περίοδο απλώς να θέλει να παίζει με τους φίλους του.
– Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος που περνάμε με φίλους είναι πολύτιμος.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να είναι στο πλήθος. Αν μπορούσε να ζήσει μόνος του, τότε θα ήταν είτε ζώο είτε Θεός, έλεγε ο Αριστοτέλης. Οι φίλοι – και γενικά το να έχεις γύρω σου ανθρώπους να σε αγαπούν – είναι δύναμη, είναι κάτι που δείχνει πόσο καλή δουλειά έχεις κάνει με τον εαυτό σου.
Το να έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου
Εγώ αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα υγείας μέχρι την εφηβεία μου. Δεδομένου ότι χρειαζόταν να απέχω μήνες από το σχολείο γιατί έπρεπε να παραμείνω στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι, δεν ήξερα πώς να κοινωνικοποιηθώ. Γι’ αυτό και μέχρι τα 21 μου χρόνια είχα τρομερό πρόβλημα με την επικοινωνία.
Οπότε θεωρώ ότι το να έχεις φίλους και ανθρώπους να σε αγαπούν είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.
Η περίοδος που ήμουν μόνη είχε πολύ πόνο για ‘μένα. Όμως κάποια στιγμή τα βρήκα με τον εαυτό μου και άρχισα να λέω: «Δεν έφταιγες εσύ γιατί απλά δεν ήξερες πώς να έχεις φίλους γιατί ήταν τέτοιες οι συνθήκες».
– Έχει σημασία να ψάχνουμε το μέσα μας και να επαινούμε τον εαυτό μας, έτσι δεν είναι;
Η ψυχοθεραπεία είναι μία οδός πολύ βοηθητική. Προσωπικά, κάνω σχεδόν τρία χρόνια και μπορώ να πω ότι ωρίμασα μέσα από αυτό.
Συνειδητοποίησα πως το να αποδέχεσαι και να αγαπάς τον εαυτό σου δεν είναι απλώς να πηγαίνεις στον καθρέφτη και να λες: «Τι ωραία που είσαι σήμερα! Μπράβο! Και τώρα θετική ενέργεια!»
Το πιο σημαντικό είναι να αγκαλιάσεις τις ατέλειές σου, τα λάθη, τις σκοτεινές σου πλευρές, αυτά που φοβάσαι και όσα δεν θες να μοιραστείς.
Αν κρατάμε τα λάθη κρυφά μέσα μας και δεν τα αποδεχτούμε, θα έρθουν μετά, όχι μόνο με τη μορφή ενός απλού μικροβίου, αλλά θα επιστρέψουν ως τέρας.
Γενικά, η ψυχοθεραπεία είναι ένας αγώνας που διαρκώς εξελίσσεται και έχει πολλή δουλειά για το σπίτι.
– Ασχολείσαι χρόνια με τον εθελοντισμό. Στο παρελθόν με τα παιδιά και τώρα στη θεραπευτική κοινότητα των γυναικείων φυλακών Θήβας. Πώς νιώθεις στο τέλος της ημέρας, έχοντας έρθει σε επαφή με αυτές τις γυναίκες;
Το πρώτο μεγάλο σοκ για μένα ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι όλοι έχουμε κοινά σκοτάδια. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα. Είμαστε άνθρωποι που βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο – απλά στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Καθώς έμπαινα στη φυλακή σκέφτηκα: «Μπορείς να βοηθήσεις αυτές τις γυναίκες μεταδίδοντας την αγάπη σου για την τέχνη»
Δεν ξέρω τι μπορεί να προκύψει αύριο στη ζωή μου και να χάσω τα πάντα ή να μου βγει ένας αυτοκαταστροφικός εαυτός.
Ένιωσα αμέσως ταύτιση μπαίνοντας εκεί μέσα. Αρχικά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αισθανόμουν οικεία τη φυλακή.
Όμως μέχρι τα 16 μου μεγάλωσα σε ένα νοσοκομείο – είναι και αυτό μία φυλακή. Το σώμα μου με φυλάκιζε σε μία ασθένεια. Γιατί κι εγώ θυμάμαι στο νοσοκομείο να περιμένω πίσω από τα δικά μου κάγκελα να γίνω καλά και να κάνω γιορτές σπίτι μου. Να λοιπόν μία ταύτιση με τις γυναίκες που περιμένουν πότε θα αποφυλακισθούν.
Όταν πρωτομπήκα εκεί μέσα είπα στον εαυτό μου «Βοήθα!» Αναρωτήθηκα τι με έκανε εμένα να ξεφύγω: «Η Τέχνη! Εμπρός λοιπόν! Πρέπει να μεταδώσεις την αγάπη σου για την Τέχνη!»
Έναν χρόνο μετά, μπορώ να πω πως έχω δεχτεί πολλή αγάπη και πως έμαθα πάρα πολλά πράγματα από αυτές τις γυναίκες. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να προσπαθεί για μία δεύτερη ευκαιρία, είναι πολύ σπουδαίο. Και όταν εγώ μπορώ να συμβάλλω σε αυτό, είναι τρομερό!
– Κοιτάζοντας τα σκίτσα σου, μου κάνει εντύπωση πώς αντιμετωπίζεις από τα πιο απλά θέματα, όπως είναι μία επίπονη περίοδος μέχρι τα πιο δύσκολα και σκληρά.
Τίποτα δεν είναι απλό. Εγώ, μέσα από τη ματιά μου, θέλω να τα κάνω απλά ώστε να μπορούμε να τα κατανοήσουμε. Πλέον, δεν με εντυπωσιάζει τίποτα! Όταν συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός που επηρεάζει όλους μας, στεναχωριέμαι και μετά αυτόματα, προσπαθώ όλο αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων που με κατακλύζει να το βγάλω σε σχέδιο.
Εκφράζω αυτό που νιώθω χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα πάρω likes. Και αν κάπου εκεί υπάρξει κάποιος που να συνδεθεί με τη δική μου σκέψη και μετά ένας άλλος και ένας άλλος και υπάρξει επικοινωνία, τότε αυτό είναι μία μορφή επανάστασης.
– Έχει ποτέ στα social ξεκινήσει έντονος διάλογος με κάποιον που διαφωνεί με σκίτσο σου;
Έχει πολλές φορές προκύψει διάλογος. Καμιά φορά λέω κάτι ή μου λέει κάποιος κάτι και αυτή την πληροφορία θα πρέπει οι άνθρωποι να μην την πετάμε αλλά να τη σκεφτόμαστε πρώτα.
Πολλές φορές βέβαια έχει τύχει να καταλήξουμε με κάποιον πως συμφωνούμε ότι διαφωνούμε – με έναν όμως πάρα πολύ υγιή τρόπο.
Είναι ωραίο που υπάρχει επικοινωνία και συμμετέχουν σε αυτές τις κουβέντες πολλοί. Αν μία δική μου σκέψη ανοίξει συζητήσεις, είναι ακριβώς αυτό που θέλω και αυτό που είναι προορισμένη να κάνει η τέχνη.
– Άρα, οι καλλιτέχνες είναι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι με τις ευαίσθητες κεραίες που πρέπει να μεταφέρουν μηνύματα μέσω της τέχνης τους;
Είμαστε απόλυτα γήινοι θεωρώ. Απλά νομίζω μπορούμε να δούμε το ποτήρι από όλες του τις πλευρές. Φυσικά ένα κομμάτι μας είναι υπερευαίσθητο και σίγουρα έχουμε κάποιες παραπάνω ανησυχίες λόγω της φύσης της δουλειάς μας.
Όμως δουλεύουμε κι εμείς όπως και τόσοι άλλοι επαγγελματίες. Γιατί καμιά φορά ακούγεται – και το έχω αντιμετωπίσει ειδικά στα πρώτα μου βήματα το: «Έλα τώρα που κάνετε κι εσείς δουλειά! Κάνεις το χόμπι σου» ή «Τι θα πάρεις χρήματα τώρα γι αυτό το σκίτσο που έκανες;»
– Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζεις κακόβουλα σχόλια;
Παλαιότερα όταν ακουγόταν κάτι για μένα, τσίτωνα ή κρατούσα κακία. Μάλιστα έμπαινα στη διαδικασία να κρίνω κι εγώ τον άλλο πολύ εύκολα. Τώρα απλώς περιμένω από τους ανθρώπους, όταν έχουν κάτι με μένα, να έρθουν και να μου το πουν μπροστά μου για να το συζητήσουμε.
Όταν ο άλλος έρχεται και σου λέει κάτι που τον ενοχλεί σε σένα, σε βάζει στη διαδικασία να το σκεφτείς.
Πλέον, όταν ακούω σχόλια πίσω από την πλάτη μου δεν κάθομαι να αναλωθώ. Δεν φταίω εγώ αν κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν κάτσει σοβαρά να συζητήσουν με τον εαυτό τους. Τους εύχομαι μέσα από την ψυχή μου όμως να το κάνουν κάποια στιγμή.
– Όταν τσιτώνεις, τι σε χαλαρώνει εκτός από τη ζωγραφική;
Να μην κάνω τίποτα. Πολύ πρόσφατα επίσης κατάλαβα ότι με χαλαρώνει να κάνω δουλειές – με αποφορτίζει.
Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ και να λέμε βλακείες. Και το να ασχολούμαι με τα σκυλιά μου! Είναι τρομερό πράγμα τα ζώα! Μαθαίνεις τόσα πολλά από αυτά!
Και από τα παιδιά επίσης! Μου μαθαίνουν να μπορώ να εκφράζω και να δείχνω τα συναισθήματά μου. Μου υπενθυμίζουν συνεχώς να έρχομαι σε επαφή με το δικό μου εσωτερικό παιδί.
Εμείς οι μεγάλοι μετράμε πολύ τι θα πούμε, πώς θα το πούμε, καταπιεζόμαστε… ένα παιδί – εάν δεν του αρέσει κάτι, θα το πει αμέσως.
Η νέα μου αγάπη, που προέκυψε από την ανάγκη μου για επικοινωνία με τον κόσμο είναι τα podcasts: Οι συζητήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους είναι κάτι μοναδικό. Το Αχνοφαίνεται Τέχνη είναι κομμάτι της ψυχής μου.
– Σε ανησυχούν τα περιστατικά βίας που σημειώνονται τώρα τελευταία σε παιδιά και εφήβους;
Πάρα πολύ! Δεν μιλάνε οι γονείς με τα παιδιά – ούτε είναι ειλικρινείς. Φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στο παιδί γιατί είναι μικρό. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Πρέπει να μαθαίνει ένα παιδί με τρόπο ανάλογο με αυτό που του επιτρέπει η ηλικία του. Ένας γονέας οφείλει να ενημερώσει το παιδί του για τη διαφορετικότητα.
Εγώ προσπαθώ να μιλάω ανοιχτά στα μαθήματα – δεν γίνεται να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες. Ούτως ή άλλως το παιδί ξέρει! Έχει ήδη ερεθίσματα. Θα φανείς στα μάτια του ψεύτης αν κρύψεις την αλήθεια. Θα το καταλάβει και τελικά θα αντιδράσει άσχημα.
Ταυτόχρονα, πρέπει να πούμε ότι οι εποχές είναι δύσκολες και ότι δεν υπάρχει σωστή μέριμνα στο σχολείο. Τα παιδιά νιώθουν ανασφάλεια.
Έτσι όπως είναι το σύστημα, πάρα πολλοί καθηγητές φοβούνται να μιλήσουν ή κάποιοι είναι αδιάφοροι. Εγώ όμως θέλω να επικεντρωθώ σε εκείνους που φοβούνται να κάνουν ένα ξεχωριστό μάθημα γιατί, για παράδειγμα, κάποιος γονέας μπορεί να αντιδράσει ή ακόμη και να τους απειλήσει.
Όταν ακούω για τα διάφορα περιστατικά – ειδικά ανάμεσα σε εφήβους – στεναχωριέμαι πολύ! Εγώ τους θεωρώ όλους θύματα. Ακόμα και στην περίπτωση του θύτη, τις περισσότερες φορές από πίσω φταίει ένας ενήλικας.
– Η ενσυναίσθηση τι ρόλο μπορεί να παίξει; Γιατί πρέπει να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου;
Το ωραίο είναι κάποια στιγμή να μην περιμένουμε μία κατάσταση για να μας γίνει μάθημα. Καμιά φορά ακούω από ανθρώπους να λένε: «Κι εγώ έχω περάσει δύσκολα αλλά δεν έπεσα στα ναρκωτικά».
Kαι απαντάω: «Ναι! Οκ! Αλλά κι εσύ άνθρωπος δεν είσαι; Δεν κλαις; Δεν φοβάσαι; Δεν έχεις βιώσει κάποιου είδους απόρριψη; Δεν έχεις μπει ποτέ σε μία κακοποιητική σχέση; Δεν έχεις πάθει κρίση πανικού; Δεν έχεις νιώσει ποτέ σου απόγνωση;»
Γιατί κρίνουμε τον άλλο; Επειδή βρέθηκε σε μία δύσκολη στιγμή;
– Αναφέρεσαι συχνά στις κρίσεις πανικού, κυρίως μέσω του Πάνικ Ατάκ. Μία τόσο τρομακτική και επώδυνη εμπειρία μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία κάποιου;
Το καλοκαίρι, με την πολύ πρόσφατη περιπέτεια υγείας μου πάλι (σ.σ. η Itzi υποβλήθηκε σε χειρουργείο αφαίρεσης του θυρεοειδούς αδένα) ένιωσα σαν να μεγάλωσα ξαφνικά μέσα μου.
Επειδή βρέθηκα πάλι σε ένα νοσοκομείο ήρθα αντιμέτωπη με τους φόβους μου – μού δημιουργήθηκαν σκοτεινές σκέψεις – τρόμαξα. Νομίζω ότι μέχρι και τις αρχές Οκτώβρη πάλευα με τη ματαιότητα.
Όταν υπάρχει φόβος, σημαίνει ότι υπάρχει και επιθυμία για ζωή
Τελικά μιλώντας με την ψυχοθεραπεύτριά μου, συνειδητοποίησα ότι μέχρι την εφηβεία μου για μένα ήταν τρόπος ζωής ότι μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο – δεν ήξερα κάτι άλλο. Το θεωρούσα φυσιολογικό. Ένιωθα ότι έτσι θα ήταν η ζωή μου.
Όταν όμως βγήκα από αυτό και προσπάθησα να το αφήσω πίσω και να ζήσω, έσκασε το περιστατικό της υγείας μου το καλοκαίρι και ήταν σαν να έζησα πάλι αυτά τα 16 χρόνια μέσα σε μόλις δύο μήνες. Θα σου πω λοιπόν ότι τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ψυχική υγεία μπορούν ξεκάθαρα να επηρεάσουν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Όταν όμως υπάρχει φόβος, σημαίνει ότι υπάρχει και επιθυμία για ζωή!
– Ως εικαστικός, θα έλεγες λοιπόν πως χρειαζόμαστε το μαύρο στον πίνακα της ζωής μας;
Σαφέστατα! Το μαύρο παίζει πολύ μεγάλη σημασία γιατί χωρίς αυτό δεν αναδεικνύεται το λευκό. Όλα πρέπει να υπάρχουν στην παλέτα.
Και επίσης το μαύρο, μπορεί να τρομάζει γιατί είναι σκοτεινό, αλλά στο σκοτάδι είναι που μπορούμε και βλέπουμε τα αστέρια.
Related
Νεοτερα
