«Η φύση εκδικείται» συνηθίζει να ξεθάβει από τον λάκκο των αποφθεγμάτων ο κατά τ΄ άλλα θυμόσοφος λαός μετά από μία ακόμα βιβλική καταστροφή. Μια de facto κοινωνική αντίληψη που έχεις μάθει πλέον να ενστερνίζεσαι πετώντας, ελαφρά τη καρδία, όλο το φταίξιμο στον εκδικητικό χαρακτήρα μιας ανώτερης δύναμης, το μέγεθος της οποίας αδυνατείς πεισματικά να κατανοήσεις.

Βρήκες πάλι τον ένοχο, αρκεί να μην είσαι εσύ, αγνοώντας ότι στη φύση δεν ταιριάζουν οι ανθρωπομορφικές περιγραφές σου, αλλά διέπεται από αρχές υπέρτερες της αμετροέπειας και της αλαζονείας. Αγνοώντας κυρίως πως ούτε θυμικό έχει, ούτε εκδικείται κανέναν.

Γιατί μπορεί να δρέπουμε τώρα τους καρπούς της άμετρης και ληστρικής χρήσης των πεπερασμένων φυσικών πόρων, μπορεί να απολαμβάνουμε τις ασυνείδητες δραστηριότητες και παρεμβάσεις, τη χρήση ορυκτών καυσίμων και την υπερπαραγωγή μεγατόνων διοξειδίου του άνθρακα, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία του πλανήτη και ρυπαίνοντας ανενόχλητοι με πεντακάθαρη συνείδηση, αλλά η φύση κραυγάζει απεγνωσμένη.

Δεν εκδικείται, προσπαθώντας να πάρει το αίμα της πίσω, αλλά υφίσταται και αμύνεται για να συνεχίσει να υφίσταται. Και δυστυχώς για την ανθρωπότητα που δεν σκέφτεται το αύριο, με οποιοδήποτε κόστος…

Διαβασε ακομα

Τα άλλα θύματα των πυρκαγιών του Λος Άντζελες

Oι πυρκαγιές στο Λος Άντζελες είναι η τραγική απόδειξη. Είναι η απόδειξη πως πίσω από τους αριθμούς Κελσίου που αυξάνονται, προβάλλει ήδη σειρά καταστροφών που επέτεινε η κλιματική κρίση. Είναι η απόδειξη πως η φύση δεν στοχεύει, ούτε κάνει ταξικές διακρίσεις.

Αν και οι πλούσιοι έχουν την εύνοια των κυβερνήσεων, δεν χαίρουν ειδικής μεταχείρισης από τη φύση που κυβερνά τον πλανήτη. Ούτε ωστόσο τους εκδικείται κι ας είναι αυτοί που καταναλώνουν περισσότερο, πλουτίζουν περισσότερο, την επιβαρύνουν περισσότερο. Η φύση κάνει ό,τι είναι να κάνει για να επιβιώσει με ή χωρίς τους ανθρώπους, με ή χωρίς τους πλούσιους.

Στο διάβα της, η φυσική ροή δεν «καταλαβαίνει» από τραπεζικούς λογαριασμούς και παράπλευρες απώλειες.

Η κλιματική κρίση μάς αφορά όλους και απέναντί στις συνέπειές της, όταν έρθει η ώρα της κρίσης, είμαστε όλοι ίσοι.

Στην κοινωνική μας συνείδηση έχουν χαραχτεί ιδεολογικά «μονοπάτια» στα οποία νομοτέλειες όπως «ο άνθρωπος καταστρέφοντας τον πλανήτη, αυτοκτονεί», δεν χωρούν, αλλά όσο πιο γρήγορα, πλούσιοι και φτωχοί, συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να είμαστε υποχείρια της φύσης κι όχι ασεβείς εξουσιαστές της, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχουμε να αντιστρέψουμε την εις βάρος μας κατάσταση.

Οι παγκόσμιες θερμοκρασίες ανεβαίνουν πέραν αυτών που έχουν γνωρίσει οι σύγχρονοι άνθρωποι, αλλά για να συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι, η ώρα για δράση ήταν χθες.

Το μέλλον βρίσκεται στα χέρια μας,

πόσο ακόμη όμως θα μας περιμένει;