Ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι, συνάντησε τη Χρύσα Λύκου στο σπίτι του στο Παγκράτι μια μέρα που είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Μίλησαν για το πώς είναι να αναζητάς μια νέα πατρίδα που δεν σε περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά της και τι είναι τελικά αυτό που στο τέλος μπορεί να σώσει την παρτίδα.

«Να ξεκινήσουμε απ’ το βασικό. Κανένας άνθρωπος δεν θέλει να φύγει απ’ το σπίτι του. Κάτι τον αναγκάζει. Δεν νομίζω ότι κανείς ξυπνά και λέει πως θέλει να μεταναστεύσει για να πλύνει σκάλες. Δεν είναι επιλογή, είναι εξαναγκασμός. Για πολλά χρόνια ήμασταν παράνομοι μετανάστες. Ακόμη και τώρα όταν βλέπω κλούβα, με πιάνει σύγκρυο. Μπαίναμε στο λεωφορείο και δεν έπρεπε να μιλάμε την ξένη γλώσσα. «Να μιλάτε τη γλώσσας σας, στη χώρα σας», φώναζε η άλλη κι εμείς καθόμασταν σιωπηλοί».

«Μπήκα στη διαδικασία να θέλω να αποτάξω τη «ρετσινιά». Είχα απ’ τη μια μεριά το bullying επειδή ήμουν θηλυπρεπές αγόρι και δεν «είμαι άντρας» και απ’ την άλλη το αλβανικό. Μου έκατσε το τζόκερ. Έτσι έκανα παρέα με ό,τι παραβατικό στοιχείο υπήρχε. Μέσα απ’ την εκπαίδευση άρχισα να με αποδέχομαι, δεν ήταν εύκολο».

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρύσα Λύκου
Σκηνοθεσία: Μαρκέλα Κονταράτου
Κάμερα: Κωνσταντίνος Καστανιώτης
Μίξη ήχου: Αποστόλης Μπαρουξής
Μοντάζ: Στρατής Κουίνης