Κάποιες ιστορίες είναι τόσο τραγικές που σε αναγκάζουν να ξεκινήσεις από το τέλος τους. Σε άλλες πάλι οι λέξεις ωχριούν μπροστά στις αποφώλιες λεπτομέρειες που δίνουν άλλη έννοια στο «γροθιά στο στομάχι». Και είναι και η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό. Μια ιστορία που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν ξεκλείδωσε ανεξερεύνητες, σκοτεινές διαδρομές των μύχιων της ψυχής σου που δεν ήξερες καν ότι κρύβεις. Πόση οργή είναι άραγε η πολλή οργή και τι υπάρχει μετά από αυτήν;

Η γυναίκα την οποία, για 9 ολόκληρα χρόνια, νάρκωνε ο σύζυγός της, καλώντας δεκάδες αρπακτικά σπίτι τους για να ικανοποιήσουν όλοι μαζί τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις τους, έφθασε ίσως πιο κοντά από κανέναν άλλο να σου απαντήσει. Δεν θα είχες ωστόσο ακούσει καν το όνομά της, αν αποφάσιζε να κάνει χρήση του δικαιώματος της ανωνυμίας και να διεξαχθεί η δίκη κεκλεισμένων των θυρών. Πολλοί έσπευσαν έτσι να τη θαυμάσουν για το απίστευτο θάρρος της. Η ίδια το αρνήθηκε, κάνοντας λόγο για θέληση και αποφασιστικότητα να αλλάξει την κοινωνία.

«Ήθελα όλες οι γυναίκες που είναι θύματα βιασμού να λένε η κυρία Pelicot το έκανε, μπορούμε να το κάνουμε και εμείς», εξήγησε.

Λέξεις που έκαναν την ντροπή να αλλάξει στρατόπεδο όπως έγραψαν χαρακτηριστικά στη Γαλλία, δίπλα από ένα γκράφιτι με το πρόσωπο της ηρωίδας Πελικό.

Μόνο που και πάλι η ίδια δεν βλέπει τον εαυτό της έτσι. Θεώρησε χρέος της να καταστήσει σαφές, με τον πιο φρικώδη τρόπο, πως βιαστής δεν είναι κάποιος που συναντάς σε ένα σκοτεινό πάρκινγκ αργά το βράδυ. Πως ο βιαστής μπορεί να βρίσκεται και μέσα στην οικογένειά σου, ανάμεσα στους φίλους σου.

Η Πελικό επέλεξε να μην κρυφτεί πίσω από την ανωνυμία γιατί «οι βιαστές πρέπει να ντρέπονται, όχι τα θύματα». Επέλεξε συνειδητά να δώσει φυσική υπόσταση και ονοματεπώνυμο στην επιτακτική ανάγκη να ενταχθεί ο όρος «συναίνεση» στον βιασμό.

Αυτήν την αδιανόητη τρωτότητα που επιτρέπει στους βιαστές της να ισχυριστούν ανερυθρίαστα, ενώπιόν της, πως θεώρησαν ότι προσποιούνταν την κοιμισμένη ή ότι έπαιζε κάποιο αρρωστημένο σεξουαλικό παιχνίδι, ακόμα και πως το ok του συζύγου της ήταν αρκετό. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με το γαλλικό ποινικό δίκαιο, ως βιασμός ορίζεται η σεξουαλική διείσδυση κάθε είδους που διαπράττεται με βία, εξαναγκασμό, απειλή ή αιφνιδιασμό, επιτρέποντάς τους να επικαλεστούν συναίνεση.

Όμως «μόνο το ναι σημαίνει ναι», σε οποιαδήποτε γλώσσα και μόνο με ρητή συναίνεση μια σεξουαλική πράξη δεν θα πρέπει να θεωρείται βιασμός. Μέχρι αυτό να γίνει κομμάτι της νομοθεσίας, θα επιτρέπεται στους δικηγόρους των βιαστών να ακολουθούν τη χυδαία αυτή γραμμή υπεράσπισης. Μέχρι τότε η Πελικό και κάθε επόμενη Πελικό θα βιάζεται ξανά και ξανά όχι σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, αλλά μπροστά στα μάτια μας, μέσα σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου.

Η 71χρονη επέλεξε, με πλήρη επίγνωση των επιλογών της, να γίνει σύμβολο αυτής της διεκδίκησης, όχι μόνο στη χώρα της, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη (η αρχή αυτή που προτείνει η ευρωπαϊκή οδηγία, ισχύει, μεταξύ άλλων, στη Σουηδία, στην Ισπανία και εν μέρει στην Ελλάδα). Ούτε αυτό όμως είδε σαν θυσία που αναγκάστηκε να κάνει.

«Δεν εκφράζω ούτε θυμό, ούτε μίσος, αλλά επιθυμία να αλλάξει αυτή η κοινωνία απέναντι στη σεξουαλική βία κατά των γυναικών», υποστήριξε.

Εκεί ωστόσο που προσπαθείς να χωνέψεις την οδυνηρή συνειδητοποίηση πως ο ανδρικός απόπατος δεν έχει καν πάτο, έρχεται έξαφνα ακόμα μία δυνατή σφαλιάρα που κονιορτοποιεί και το τελευταίο ψήγμα ελπίδας για την ανθρώπινη φύση που κρατούσες καλά φυλαγμένο για ώρα ανάγκης.

Pelicot

«Είδα αυτές τις γυναίκες, αυτές τις μητέρες, αυτές τις αδερφές, να καταθέτουν ως μάρτυρες υπεράσπισης ότι ο γιος τους, ο αδερφός τους, ο πατέρας τους, ο σύζυγός τους είναι ένας εξαιρετικός άντρας. Είχα έναν ίδιο στο σπίτι μου», κατέθεσε η Πελικό και ορμέμφυτα αναρωτιέσαι τι είδους γυναίκες θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο.

Σου φαίνεται τόσο άρρωστο, αλλά γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πόσο ταιριαστό είναι στην αρρωστημένη κοινωνία που ζούμε.

Ότι ένας άνδρας, ο οποίος ψαχνόταν σε σκοτεινά σάιτς για να ταΐσει μέσα του το τέρας με κτηνωδίες που αδυνατεί να συλλάβει υγιής νους και στη συνέχεια βίαζε μια ναρκωμένη (ακόμα και κοιμισμένη) γυναίκα, θα μπορούσε ποτέ να είναι «καλός σύζυγος», «καλός πατέρας», «καλός αδελφός», «καλός άνθρωπος», καλός οτιδήποτε.

Το ακόμα πιο ζοφερό είναι ότι πολλές μπορεί να το πίστευαν κιόλας.

Πώς μια γυναίκα μπορεί να υπερασπίζεται τον βιαστή μιας άλλης γυναίκας; Πόσο εξαρτημένες και πόσο συνηθισμένες στην κακοποίηση μπορεί να είναι και οι ίδιες από τους «καλούς» αυτούς ανθρώπους για να οδηγηθούν σε αυτό το σημείο; Πόσο διαστρεβλωμένη μπορεί να βλέπουν τη νοσηρή πραγματικότητα αν δεν καταλαβαίνουν πως διάλεξαν τον δρόμο της συνενοχής; Ότι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο – αν δεν το έχουν κάνει ήδη – οι «καλοί άνθρωποι» θα κακοποιήσουν σύντομα τις ίδιες ή τα παιδιά τους; Γιατί συνήθως πριν από τη σωματική κακοποίηση, προηγείται η ψυχολογική και η συναισθηματική. Εξάλλου, η συντριπτική πλειονότητα των περιστατικών βίας κατά γυναικών προέρχονται από δικούς τους ανθρώπους, μέσα από την οικογένεια.

Ή μήπως δεν τις ενδιαφέρει καν, καθώς στον ανδροκρατούμενο και πατριαρχικό κόσμο που μεγαλώσαμε, όλα αυτά δικαιολογούνται, όπως ένα χυδαίο σεξουαλικό αστειάκι στον χώρο εργασίας;

Αυτές οι γυναίκες δικαιολόγησαν τους «καλούς» βιαστές, αλλά εσύ δεν δικαιολογείσαι να δειλιάζεις άλλο από εδώ και πέρα. Δεν δικαιολογείσαι να τη «βγάλεις» απλά με ένα σφίξιμο στο στομάχι για όσο αντέξεις, αρνούμενη εγωιστικά να διαβάσεις άλλες ειδεχθείς αποκαλύψεις για τους ομαδικούς βιασμούς της Πελικό.

Η ίδια η Πελικό στο στέρησε αυτό, υπερασπιζόμενη όλες τις γυναίκες απέναντι σε όλους αυτούς τους «καλούς ανθρώπους». Τα λόγια της Πελικό ήταν η βελόνα που, όσο κι αν πόνεσε, σου μπόλιασε, όχι υποδόρια, αλλά μέχρι το μεδούλι, τη σημασία του να δείχνεις μηδενική ανοχή απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης.

Πολλές γυναίκες βλέπεις αρνούνται ακόμα και να αναγνωρίσουν τα σημάδια της κακοποίησης, γιατί είναι «καλός άνθρωπος και πατέρας», όπως ακριβώς οι γυναίκες, οι μανάδες και οι αδελφές των βιαστών της Πελικό, ωστόσο κανείς δεν κοιμήθηκε άγγελος και ξύπνησε τέρας. Ένα τέρας που μπορεί να είναι δίπλα σου και μέχρι τώρα να έκανες πως δεν το έβλεπες.

Η Πελικό χαρακτήρισε τον εαυτό της «μια κατεστραμμένη γυναίκα», αλλά μίλησε για να μην καταστραφούν κι άλλες γυναίκες. Έδωσε αυτήν την κατάθεση ως γυναίκα με ονοματεπώνυμο για όλες τις ανώνυμες γυναίκες εκεί έξω. Σίγουρα τις έβλεπε κάπου εκεί στο βάθος της αίθουσας πίσω από τους «καλούς ανθρώπους».

Tags