icon zoom-in

Μεγέθυνση κειμένου

Α Α Α

Τέτοιους πολιτικούς δεν τους χειροκροτούμε, ούτε τους ψηφίζουμε. Τους στέλνουμε σε ένα από τα πολλά σπίτια τους και στη δικαιοσύνη. Γιατί μας αξίζει κάτι πολύ καλύτερο

Έχει το όνομα, αλλά δυστυχώς για τα 57 θύματα των Τεμπών κι όσους καταδικάστηκαν να μείνουν πίσω κουβαλώντας για το υπόλοιπο της ζωής τους τη δυσβάσταχτη απώλεια, δεν είχε ποτέ τη χάρη. Τι να την κάνει άλλωστε όταν χρωστά όλη την πολιτική του ύπαρξη στο γεγονός ότι λέγεται Καραμανλής. Όταν σταδιοδρόμησε στο δημόσιο βίο εις το όνομα του πατρός, του οποίου την έδρα κληρονόμησε.

Και τι να την κάνει άλλωστε όταν σε αυτήν τη χώρα τού αρκεί ένα επίθετο. Στην ίδια χώρα που ξεπλένει τους κάθε λογής θύτες και πετά εις το πυρ το εξώτερον τα θύματα. Στη χώρα που ενώ πιστεύεις ότι τα έχεις δει όλα, πάντα κάτι θα σε εκπλήσσει. Δυστυχώς πάντα αρνητικά.

«Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει», είχε γράψει ο Σεφέρης. Μόνο που σήμερα δεν χρειάζεται καν ένα ταξίδι που να περνά από τα Τέμπη. Αρκεί να δεις τις εικόνες από τις Σέρρες και θα σε πληγώσουν, όχι η Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες. Όλοι όσοι έσπευσαν αυθορμήτως να σφίξουν το χέρι του Κώστα Αχ. Καραμανλή, να τον συγχαρούν και να φωτογραφηθούν μαζί του, ενώ αυτός είχε καλέσει για ένα χαλαρό ποτάκι συγγενείς, φίλους, ψηφοφόρους και συνεργάτες, επιστρέφοντας στον τόπο καταγωγής του για τις γιορτές.

Αυτός ο πολιτικά χοντρόπετσος και αναίσθητος που αντί να κρύβεται σε κάποιο λαγούμι ή να λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη, διοργάνωσε χριστουγεννιάτικη φιέστα για να μεγαλώσει το ανύπαρκτο πολιτικό «εγώ» του, αδιαφορώντας ανερυθρίαστα πως Χριστούγεννα για τους περισσότερους σημαίνει οικογένεια και ίσως εξαιτίας του, δεκάδες οικογένειες θα πενθούν πάνω από άδειες καρέκλες σε ακόμα ένα γιορτινό τραπέζι.

Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα είμαστε και τι να περιμένεις από τον Καραμανλή του Αχιλλέα που ο οργανισμός του έχει μάθει να αποβάλλει κάθε ίχνος ντροπής σαν αλλεργική αντίδραση;

Αυτό που δεν χωνεύεται με τίποτα, όσες κουταλιές κατανόησης κι αν κατεβάσεις, είναι η φυσική αντίδραση κάποιων συμπολιτών μας.

Βλέπεις δηλαδή αυτόν τον νάνο πολιτικά μπροστά σου και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι να τον πεις είναι «λεβέντη»; Εμάς πάντως μας έρχονται άλλα κοσμητικά επίθετα που θα του ταίριαζαν καλύτερα.

Και για ποιο λόγο να βγάλεις σέλφι μαζί του; Να την ανεβάσεις στα social ή να την τυπώσεις και να την κάνεις εικόνισμα καμαρώνοντας και τους δυο σας πια, αφού έκλεψες λίγη από τη λάμψη του;

Πώς τολμάς και τραγουδάς «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Καραμανλής και πάλι»;

Πίσω από τα χαμόγελα της απόλυτης σήψης και σαπίλας, δεν σκέφτηκε κανείς ότι ίσως με την παρουσία του προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων και τις οικογένειές τους που ζητούν δικαίωση;

Τι κι αν ως υπουργός Μεταφορών σημειώθηκε η μεγαλύτερη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Για κάποιους φαίνεται πως αυτό δεν συνέβη ποτέ και οι ψηφοφόροι όχι μόνο τον έβγαλαν ξανά πρώτο στις Σέρρες, αλλά κάποιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να του φιλήσουν το χέρι. Αν αυτό δεν είναι αποκαρδιωτικό και ο απόλυτος ξεπεσμός της ανθρώπινης υπόστασης, τότε τι είναι;

Σίγουρα πάντως η κυρία που τον είπε «λεβέντη μου», αγκαλιάζοντάς τον με λατρεία, ή εκείνη που του φίλησε το χέρι, δεν είναι μάνα ή γιαγιά κάποιου από τα δολοφονημένα παιδιά των Τεμπών. Γιατί τότε θα ήξερε πως είχε μπροστά της έναν από τους βασικούς υπεύθυνους της δολοφονίας 57 ανθρώπων, όπως εξάλλου πιστεύουν οι συγγενείς τους. Δεν θα είχε ξεχάσει πως 57 άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ασφάλεια των τρένων για την οποία εκείνος ήταν υπεύθυνος και υπερασπιζόταν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του με σθένος στη Βουλή: «Είναι ντροπή και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Είναι ντροπή. Όταν σας εξήγησα, και το ξαναλέω, διασφαλίζουμε την ασφάλεια». Οκτώ μόλις ημέρες μετά, όλη η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος.

Αν η Πελικό όμως έκανε την ντροπή να αλλάξει στρατόπεδο, στις Σέρρες ήταν η οργή που μετακινήθηκε.

Με πρόδηλα στημένο τρόπο, σε μια προσπάθεια να ξεπλύνει μια θητεία για την οποία ντρέπεται και η ντροπή, ο Καραμανλής κατάφερε να μετατοπίσει την οργή στους χειροκροτητές του. 

Αδυνατούμε να βρούμε έστω κι έναν λόγο που θα μπορούσε αυτός ο αποδεδειγμένα ανίκανος πολιτικός να χαρακτηριστεί «λεβέντης» και να είναι άξιος χειροφιλήματος. Επειδή βόλεψε κάποιον από την οικογένειά τους; Τις οικογένειες που πενθούν δεν τις σκέφτηκαν; 

Σήμερα η αλύγιστη Καρυστιανού και ο Πλακιάς, αύριο αυτοί. Αλλά δεν θα πάνε να υποδεχθούν τον δολοφόνο των δικών τους παιδιών, που έχει το θράσος να μας κουνά προκλητικά και το δάχτυλο, σαν ήρωα.

Πολιτικοί που μπορούν να κοιμούνται ήρεμοι ενώ πιθανότατα ευθύνονται για τον θάνατο 57 ανθρώπων, που εμφανίζονται στη Βουλή ως αμετανόητοι «αθώοι του αίματος» λόγω του αίματος με ονοματεπώνυμο που έτυχε να κυλά μέσα τους για να γίνουν αποδέκτες του παλαμοκροτήματος της πλειοψηφίας, που καταφεύγουν στην απάνθρωπη προστασία χειραγωγημένων ψηφοφόρων για να επιβιώσουν, που λεηλατούν μια χώρα για προσωπικό όφελος χωρίς ίχνος ενοχής, δεν τους χειροκροτούμε, ούτε τους ψηφίζουμε. Τους στέλνουμε σε ένα από τα πολλά σπίτια τους και στη δικαιοσύνη. Γιατί μας αξίζει κάτι πολύ καλύτερο.

Το γεγονός ότι δεν έχει οδηγηθεί έστω στα δικαστήρια δεν είναι λεβεντιά. Είναι απόδειξη ότι η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη μας νοσούν βαριά.