Ανοίγεις την ντουλάπα. Όλα είναι εκεί. Η φούστα που σου είχε πάρει ο Γιώργος για να είσαι σέξι όταν βγαίνετε βράδυ. Καλά, για έναν καφέ θα πας τώρα, άσ’ τη.

Το μακρύ φόρεμα που είχες πάρει εσύ από ένα τουριστικό στην Πάρο – τι όμορφο!

Αλλά δεν το φοράς επειδή σου είπε η Ντίνα ότι πάει καλύτερα σε ψηλότερες κοπέλες… Εεε, αυτό παίρνει παραμάζωμα και όλα τα άλλα μακριά φορέματά σου.

Κι αυτό το φαρδύ τζινάκι, ωραίο, τόσο άνετο, αλλά όταν το φόρεσες τελευταία φορά σε ρώτησε ο Νίκος «αν έχεις τσιμπήσει λίγο στα μπουτάκια». Άστο καλύτερα, δεν σου πάει, κούκλα μου.

Την πουκαμίσα αυτή, ούτε καααν, δίνει όγκο, είσαι σαν μπόγος, στο είπε κι η μάνα σου, απορώ γιατί την αγόρασες.

Ωραία. Κάτσε να δούμε τι σου πάει…

Μήπως τελικά ρε παιδί σου πάει να ντύνεσαι απλά;

Πώς το λένε αυτό, να δεις… Capsule wardrobe!

Έλα, ναι, θα φορέσεις το μακρύ λευκό t-shirt, κρύβει και ποπό, κρύβει και μπούτι και μπράτσο, με το μαύρο παντελόνι, θα είσαι μια χαρά.

Τι σκας τόση ώρα; Γι’ αυτά δεν έχεις ακούσει ποτέ τίποτα από κανέναν.

Τι εννοείς ότι δεν νιώθεις ξεχωριστή με αυτά;

Από όσα έχεις στην ντουλάπα σου είναι τα μόνα που σου πάνε!

Δεν δείχνουν τα σημεία που δεν πρέπει, δεν σε κονταίνουν (πόση θα γίνεις πια;) και φτιάχνουν μια στοιχειώδη σιλουέτα στο σώμα αχλάδι που έχεις.

Το μαύρο κόβει κιόλας. Βάλε κι ένα κολιέ από πάνω κι έγινες!

Ωραία δεν σου αρέσει, κατάλαβα, θες κάτι πιο ιδιαίτερο, κάτσε να το πάμε αλλιώς.

Αν βάλεις ένα κομμάτι που σε κονταίνει μαζί με ένα που σε ψηλώνει (ένα τακούνι, ρε παιδί μου), λες να φαίνεσαι κανονικού αναστήματος;

Να είναι σαν τα μαθηματικά; Που το θετικό με το αρνητικό κάνουν 0;

Κι εσύ τι θες να είσαι; Θες να είσαι το 0; Το αθόρυβο;

Αυτή που δεν θα σχολιάσει κανείς, ε;

Σωστά, ναι, φόρα μόνο αυτά που «σου πάνε». Που «σε κολακεύουν».

Που δεν εκθέτουν «τις ατέλειές σου».

Που σε δείχνουν σέξι, αλλά όχι πάρα πολύ!

Καλά μην είσαι και συντηρούκλα, σαν καμιά θεία, σπάσε το λίγο.

Και πάνω από όλα να δείχνεις τη σιλουέτα κλεψύδρα! Αααααα αυτός είναι πάντα ο στόχος!

Τζάμπα χτυπιούνται σε όλα τα ριάλιτι οι ειδήμονες; Δεν ξέρουν αυτοί και ξέρεις εσύ;

Ωραία. Πάμε πάλι.

Ανοίγεις τα παράθυρα.

Ανοίγεις την ντουλάπα.

Αφήνεις τον αέρα να φυσήξει δυνατά.

Να μπει μες στις κρεμάστρες, στα συρτάρια, κάτω από την πιτζάμα που φοράς, μέσα στις παντόφλες σου.

Να σε ανατριχιάσει.

Να παρασύρει όλες τις γνώμες που έχεις χωρέσει μέσα σε αυτή την ντουλάπα.

Όλα τα «σου πάει», «δεν σου πάει».

Όλους τους σωματότυπους, όλα τα κουτάκια, όλες τις συμβουλές που ποτέ δεν ζήτησες, όλους τους μαθηματικούς τύπους που θα σε κάνουν καθώς πρέπει, ποθητή αλλά όχι και too much, ταυτόχρονα.

Τα βλέπεις όλα αυτά να βγαίνουν σιγά-σιγά από την ντουλάπα σου, χορεύοντας στο αεράκι, να παρασύρονται, να κουνιούνται, να περνούν μέσα από το παράθυρο.

Να βγαίνουν έξω. Να γίνονται τα ίδια αέρας.

Κοιτάς πάλι την ντουλάπα σου.

Πού κρυβόντουσαν τόσα χρώματα τόσον καιρό;

Όλα αυτά δικά σου είναι;

Αποφασίζεις τελικά να βάλεις το φαρδύ τζιν και μπλούζα, με την πουκαμίσα ανοιχτή από πάνω. Και το κολιέ.

Και είσαι υπέροχη!