Την άποψη ότι την ίδια συμπόνια που δείχνουν οι άνθρωποι προς τα ζώα που υποφέρουν, πρέπει να τη δείξουν και προς τους ίδιους τους ανθρώπους, εκφράζει η Susan Hampshire. Σε άρθρο της στον Guardian, η γνωστή ηθοποιός αναφέρει πως έχει ενταχτεί σε εταιρεία υποβοηθούμενης αυτοκτονίας (ευθανασίας) και εξηγεί τους λόγους που το έκανε.

«Η μητέρα μου πέθανε το 1964 και λίγο καιρό μετά από αυτό αποφάσισα να ενταχτώ στην Εταιρεία Ευθανασίας, η οποία τώρα ονομάζεται Dignity in Dying. Όταν φρόντιζα την πεθερά μου, παρακαλούσε να φύγει από τον ζωή αλλά κανείς δεν τη βοηθούσε. Μετά από αυτό υπήρξε ο σύζυγός μου, ο Eddie Kulukundis, (θεατράνθρωπος και φιλάνθρωπος) που είχε άνοια. Ήταν ένας τόσο ευγενικός άνθρωπος, που ήταν χαρά μου να τον φροντίζω για 14 χρόνια. Αλλά 18 μήνες πριν συναντήσει τον δημιουργό του, είπε με επιθετικό τρόπο, πράγμα αρκετά ασυνήθιστο για τον Eddie: Θέλω απλώς να πεθάνω».

News Διχάζει η απόφαση 28χρονης να υποβληθεί σε ευθανασία λόγω ψυχικής ασθένειας

«Φρόντιζα τις δύο αδελφές μου, οι οποίες έζησαν καλά μέχρι τα 94 τους χρόνια. Αλλά οι τελευταίες πέντε εβδομάδες της ζωής της αδελφής μου Anne ήταν φρικτές λόγω της μεγάλης αγωνίας που είχε. Κάθε λίγα λεπτά έλεγε: Σας παρακαλώ, βοηθήστε με. Γιατί δεν μπορούν να με βοηθήσουν να φύγω τώρα; Δεν πρόκειται να γίνω καλύτερα. Δεν έχω μέλλον. Δεν θα μπορέσω ποτέ να μετακινηθώ ξανά. Σας παρακαλώ».

Έτσι, η Susan Hampshire πιστεύει πως ο θάνατος πρέπει να είναι μία επιλογή. «Αυτό ήθελε η οικογένειά μου και αυτό θέλω κι εγώ όταν φύγω. Δεν θα αφήναμε τα ζώα να πεθάνουν σε αυτή τη μιζέρια. Γιατί οι άνθρωποι να υποστούν κάτι τέτοιο;» διερωτήθηκε.

«Λειτουργεί άψογα στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά, καθώς και σε ορισμένες πολιτείες της Αμερικής και σε άλλες χώρες. Γιατί είμαστε τόσο οπισθοδρομικοί εδώ που δεν μπορούμε να βρούμε ένα σύστημα που να είναι ασφαλές; Κάποιοι μπορεί να είναι αντίθετοι για θρησκευτικούς λόγους, οπότε το καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλά θα υπάρχουν τόσες πολλές κατευθυντήριες γραμμές και διασφαλίσεις που θα πρέπει να ακολουθήσουμε».

«Η ηλικία και το επίπεδο της ασθένειας πρέπει να είναι μέρος των κριτηρίων. Δεν πιστεύω στην καθολική ευθανασία. Μιλάω για ανθρώπους στις τελευταίες πέντε ή έξι εβδομάδες της ζωής τους, όταν βρίσκονται σε αγωνία. Η αδελφή μου η Τζέιν σίγουρα πονούσε. Έκανε κάτι βάναυσο και αρνήθηκε να φάει. Πήρε τον θάνατο στα χέρια της, ενώ όλοι θα μπορούσαν να είναι μαζί της εκείνη τη στιγμή, να την παρηγορήσουν, να την προετοιμάσουν για το ταξίδι».

«Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όσοι έχουν αρκετά χρήματα είναι σε θέση να πάνε στην Ελβετία, ή οι άνθρωποι, όπως η αδελφή μου, παλεύουν και ίσως στη μέση της νύχτας μετακινούνται στον άλλο κόσμο μόνοι τους. Ελπίζω ότι αυτή η χώρα μπορεί να δείξει λίγη συμπόνια» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Με πληροφορίες από Guardian