Πώς θα ήταν ο κόσμος μας εάν, από την αρχή, είχε σχεδιαστεί αποκλειστικά και μόνο για τους ανάπηρους; Εάν η συμπεριληπτική κοινωνία, για την οποία συζητάμε συνέχεια – αλλά παραμένει μόνο στα λόγια – δεν αφορούσε κάποιον άλλο, αλλά εμάς τους ίδιους που βλέπουμε, ακούμε, περπατάμε…

Φαντάσου το: δρόμοι γεμάτοι αναπηρικά αμαξίδια πέφτουν πάνω στους ελάχιστους πεζούς και ομιλούντες πολίτες προσπαθούν να συνεννοηθούν με κωφούς υπαλλήλους σε τράπεζα και δημόσιες υπηρεσίες, οι οποίοι όμως χρησιμοποιούν τη νοηματική γλώσσα.

Δεν υπάρχουν σκαλιά, αλλά ράμπες παντού που είναι δύσκολο να ανεβοκατέβει κάποιος χωρίς τον κίνδυνο να γλιστρήσει και οι τηλεφωνικοί θάλαμοι είναι πολύ πιο χαμηλοί σε ύψος για να μπορούν να χρησιμοποιούν το τηλέφωνο μόνο οι χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων.

Ένα παιδί δείχνει με το δάχτυλο έναν μη ανάπηρο και μία «ντροπιασμένη» μητέρα προσπαθεί να εξηγήσει γιατί αυτό είναι «κακό», χωρίς όμως ποτέ να έχει μιλήσει στο γιο της για τη «διαφορετικότητα».

Σε μία δημοτική βιβλιοθήκη ένας νεαρός – μάλλον φοιτητής – δεν μπορεί να διαβάσει για την εργασία του γιατί όλα τα βιβλία είναι τυπωμένα σε γραφή braille.

Μια κοινωνία ανοιχτή σε όλους

Αυτό το βίντεο της EDF Energy από το παρελθόν, μίας βρετανικής εταιρείας ενέργειας, μας υπενθυμίζει πώς ο σχεδιασμός του περιβάλλοντός επηρεάζει άμεσα τη ζωη και την καθημερινότητα των ανθρώπων, ενώ κλείνει με τη σοκαριστική ευχή: «Μακάρι ο κόσμος να είναι φτιαγμένος για ‘σένα».

Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι έτσι: οι αναπηρίες των ανθρώπων και ο αποκλεισμός δεν έχουν να κάνουν με το σώμα, αλλά με τα εμπόδια που επιβάλλονται καθημερινά.

Χρειάζεται οι κοινωνίες να είναι φτιαγμένες για όλους – και όχι μόνο για όσους περπατούν, μιλούν, ακούν, βλέπουν και σκέφτονται, όπως οι περισσότεροι.

Διαβασε ακομα

Η αναπηρία δεν έχει να κάνει με το σώμα αλλά με τα εμπόδια που μας αποκλείουν

Το πιο σημαντικό είναι ότι η λέξη «κανονικότητα» πρέπει να φύγει εντελώς από το λεξιλόγιό μας – ή τουλάχιστον, όπως έχει πει σε συνέντευξή της στο pride.gr η Κωνσταντίνα Αλεξανδρίδου, υποψήφια διδακτόρισσα στο πεδίο των σπουδών για την αναπηρία και πρώτη adaptive αθλήτρια στο crossfit στην Ελλάδα, να μη θεωρείται «κανονικό» μόνο αυτό που επιβάλλει να περπατάς, να βλέπεις, να ακούς κτλ. με συγκεκριμένο τρόπο.

«Θα πρέπει να είναι αποδεκτή κάθε διαφορετική πτυχή ενός ανθρώπου, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις ότι δεν είσαι ‘ο ελέφαντας στο δωμάτιο’ ή χωρίς να θέλεις να είσαι αόρατος».