Μεγέθυνση κειμένου
Πόσες και πόσες φορές δεν έχει τύχει, όχι σε εσάς φυσικά, αλλά σε κάποιον γνωστό σας να παραπονιέται ότι το άλλο του μισό έριξε στο κρεβάτι (ή όπου αλλού) την κοινότοπη δικαιολογία του πονοκέφαλου για να αποφύγει την ερωτική συνεύρεση;
Ε λοιπόν μην απογοητεύεστε (για τους φίλους σας), αφού υπάρχουν και πολύ χειρότερα, έστω και στο ζωικό βασίλειο. Για την ακρίβεια, θηλυκά βατράχια δεν εφευρίσκουν πιο ευφάναστες δικαιολογίες για να γλιτώσουν το «ψυχικό», αλλά το προχώρησαν μίλια παραπέρα, φθάνοντας μέχρι τον θάνατο.
Δεν χρειάστηκαν έτσι να προσποιηθούν ούτε οργασμό, αφού δεν έφθασαν καν μέχρι εκεί, προτιμώντας να προσποιηθούν ότι είναι νεκρά!
Σύμφωνα με την Guardian, τα ευρήματα μιας νέας έρευνας ρίχνουν φως στο ενίοτε θανατηφόρο μάλιστα «κυνήγι» του ευρωπαϊκού κοινού βατράχου για την ανεύρεση συντρόφου, καθώς -όπως διαπιστώθηκε- κάποια θηλυκά που ανήκουν στο γνωστότερο είδος αμφιβίου, λαμβάνουν δραστικότατα μέτρα προκειμένου να αποφύγουν την ανεπιθύμητη αρσενική «προσοχή»: προσποιούνται τον θάνατο.
Τα θηλυκά δεν ανέχονται λοιπόν την αρσενική συμπεριφορά βάσει της οποίας όταν τους «γυαλίσουν» προσκολλώνται πάνω τους, προσποιούμενα ότι είναι ήδη νεκρά, προκειμένου να μην καταλήξουν όντως με τα πόδια στον… Δία (για τον λάθος όμως λόγο) καθώς σε πολλές περιπτώσεις, είναι τόσο βίαιες οι επιθέσεις, που χάνουν τη ζωή τους!
«Προηγουμένως πιστεύαμε ότι τα θηλυκά δεν ήταν σε θέση να επιλέξουν ή να αμυνθούν απέναντι σε αυτόν τον αρσενικό εξαναγκασμό», δήλωσε η δρ Carolin Dittrich, βασική συντάκτρια της μελέτης, από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Βερολίνου, προσθέτοντας: «Τα θηλυκά σε αυτές τις συχνές αναπαραγωγικές συναθροίσεις δεν είναι παθητικά, όπως πιστεύαμε προηγουμένως».
Όπως εξηγούν στο περιοδικό Royal Society Open Science, η Dittrich και ο συν-συγγραφέας της έρευνας, δρ Mark-Oliver Rödel, τοποθέτησαν κάθε αρσενικό βάτραχο σε ένα κουτί με δύο θηλυκά: ένα μεγάλο και ένα μικρό. Στη συνέχεια, κατέγραψαν τη διαδικασία του ζευγαρώματος σε βίντεο.
Βάσει των αποτελεσμάτων, τα οποία προέκυψαν από 54 θηλυκά που βίωσαν το «σεξουαλικό μένος» ενός αρσενικού, το 83% των θηλυκών που πιάστηκαν από τον βάτραχο «επιβήτορα», προσπάθησαν να περιστρέψουν το σώμα τους.
Την ίδια ώρα, το 48% των συγκεκριμένων θηλυκών έβγαλε «απελπισμένες κραυγές βοήθειας» όπως γρυλίσματα και τσιρίδες.
Η τονική ακινησία – η ακαμψία με τα χέρια και τα πόδια τεντωμένα σε μια στάση που θυμίζει νεκρό – εμφανίστηκε στο 33% όλων των θηλυκών που πιάστηκαν στα «νύχια» του αρσενικού, με τους ερευνητές να σημειώνουν ότι τείνει να εμφανίζεται παράλληλα με την περιστροφή και την κλήση.
Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι τα μικρότερα θηλυκά χρησιμοποιούσαν συχνότερα και τις τρεις τακτικές μαζί από ό,τι τα μεγαλύτερα.
Αν και ασυνήθιστη, η τονική ακινησία – όπως αποδείχθηκε – είχε παρατηρηθεί πάντως και στο παρελθόν.
«Βρήκα ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1758 από τον Rösel von Rosenhoff και περιγράφει αυτή τη συμπεριφορά, η οποία δεν αναφέρθηκε ποτέ ξανά», δήλωσε η Dittrich, υποστηρίζοντας ότι η τονική ακινησία θα μπορούσε να είναι μια αντίδραση λόγω στρες.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν μάλιστα ότι αυτή ήταν πιο συχνή στα μικρότερα και επομένως νεότερα θηλυκά, γεγονός που θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα του μεγαλύτερου στρες που προκύπτει εξαιτίας της μικρότερης εμπειρίας αναπαραγωγής.
Έχει τελικά αποτέλεσμα;
Όσο για το αν η ευφάνταστη τακτική των θηλυκών αποφέρει τελικά το επιθυμητό αποτέλεσμα;
«Οι τρεις τακτικές», προσθέτουν οι επιστήμονες, «επέτρεψαν σε ορισμένα τουλάχιστον θηλυκά να αποφύγουν τα αρσενικά, ενώ «η επίδειξη της συμπεριφοράς αποφυγής του συντρόφου είχε ως αποτέλεσμα την απόδραση 25 θηλυκών».
Παρ΄όλα αυτά, οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να έχουν κι άλλους σκοπούς, εξηγώντας ότι ενώ οι περιστροφές των θηλυκών μπορεί να τα βοηθήσουν να εκτοπίσουν ένα αρσενικό, θα μπορούσε να είναι και ένας τρόπος να δοκιμάσουν τη δύναμη και την αντοχή του αρσενικού – χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις πιθανότητες επιβίωσής τους, αν το αρσενικό είναι σε θέση να αποκρούσει τους «αντιπάλους» και να αποτρέψει μια «μπάλα ζευγαρώματος» (μια σύντομη συλλογική δομή που προκύπτει από μια συμπεριφορά ζευγαρώματος όπου ένας μεγάλος αριθμός ατόμων συγκεντρώνεται κατά το ζευγάρωμα, κοινώς όργιο).
Όπως και να έχει πάντως, απαιτείται μεγαλύτερο μέγεθος δείγματος προκειμένου να διερευνηθεί αν τα μικρότερα θηλυκά είναι όντως πιο επιτυχημένοι… δραπέτες, ενώ ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι μόνο ένα αρσενικό βρέθηκε μαζί με κάθε ζευγάρι θηλυκών.
«Στον πραγματικό κόσμο παρατηρούμε συχνά τον σχηματισμό μπαλών ζευγαρώματος, αλλά και ότι τα θηλυκά μπορούν πιο εύκολα να ξεφύγουν, καθώς υπάρχουν περισσότερα μέρη για να κρυφτούν», δήλωσε η Dittrich, προσθέτοντας ότι ενώ οι τακτικές που εντοπίστηκαν θα μπορούσαν να είναι επιτυχείς και στη φύση, δεν είναι σαφής ο βαθμός επιτυχίας τους.
Και κατέληξε: «Νομίζω ότι ακόμα και αν αποκαλούμε αυτό το είδος κοινό βάτραχο και νομίζουμε ότι το ξέρουμε καλά, υπάρχουν ακόμη πτυχές που δεν γνωρίζουμε και ίσως δεν έχουμε καν σκεφτεί».
Related
Νεοτερα
