H Uman δεν είναι οπαδός των ταξιδιών. Είναι περισσότερο οπαδός του προορισμού όπως δηλώνει η ίδια η καλλιτέχνιδα.

Κι όμως, η μετανάστευση έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή και το έργο της. Γεννημένη στη Σομαλία το 1980, η Uman και η οικογένειά της εγκατέλειψαν το σπίτι τους όταν εκείνη ήταν εννέα ετών λόγω του εμφυλίου πολέμου. Αργότερα, μετακόμισαν στη Δανία όταν ήταν 13 ετών.

Τη δεκαετία του 2000, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου πουλούσε τα έργα της στους δρόμους γύρω από την Union Square. Από το 2010, κατοικεί στα βόρεια της πολιτείας, μακριά από τη φασαρία και το χάος. «Ένιωθα ότι η πόλη δεν ευνοούσε ιδιαίτερα τη δημιουργικότητά μου» δήλωσε στο CNN.

Στο στούντιο -που το αποκαλεί το φρούριο της- αισθάνεται οικεία, πιο ευτυχισμένη και πιο ελεύθερη. Αυτή η αίσθηση της ελευθερίας αποτυπώνεται στο τελευταίο της έργο, το οποίο εκτίθεται επί του παρόντος στο Hauser & Wirth London. Με τίτλο “Darling sweetie, sweetie darling”, η νέα έκθεση βρίθει χρωμάτων και σχεδίων εμπνευσμένων από διαφορετικούς πολιτισμούς.

Επτά πίνακες μεγάλης κλίμακας κοσμούν τους τοίχους της γκαλερί. Πληθωρικοί πίνακες με εκρήξεις χρωμάτων που παραπέμπουν στην παιδική ηλικία της Uman. «Οι περισσότερες από τις αναμνήσεις μου είναι από την Κένυα. Εκεί τα πάντα ήταν απλώς αισθητηριακά. Και νομίζω ότι αυτό είναι μέρος αυτού που βγαίνει στη δουλειά μου» εξηγεί.

Τα μοτίβα επαναλαμβάνονται, όπως τα πολυεπίπεδα γεωμετρικά σχήματα ή οι σπείρες που θυμίζουν την αραβική καλλιγραφία που μελετούσε η Uman όταν ήταν μικρή. Οι πίνακες μοιράζονται μια παλέτα βαθυγάλαζων χρωμάτων.

Για την Uman, αυτές οι αποχρώσεις αντιπροσωπεύουν τον απέραντο ουρανό του σπιτιού και του εργαστηρίου της.

View this post on Instagram

A post shared by Duro Olowu (@duroolowu)

Η προσέγγισή της στη ζωγραφική καθοδηγείται, όπως διευκρινίζει, αποκλειστικά από τη διαίσθηση και το ένστικτό της. Βασίζεται αποκλειστικά στη διάθεσή της. Η Uman, η οποία είναι τρανς, έχει επίσης περιγράψει τους πίνακες ως μια μορφή αυτοπροσωπογραφίας και ως προέκταση αυτού που είναι.

Η αγωνιζόμενη καλλιτέχνιδα

Η διαδικασία της Uman είναι συγκεκριμένη, ακονισμένη μέσα από τις εμπειρίες της τα προηγούμενα χρόνια στη Νέα Υόρκη, όπου αρκούνταν στα υλικά που είχε στη διάθεσή της. Συχνά τεντώνει τους καμβάδες της με το χέρι, προτιμώντας να χρησιμοποιεί βαμβάκι, όχι μόνο λόγω του τρόπου με τον οποίο μεταφέρει τα χρώματα της μπογιάς, αλλά και επειδή είναι πιο «οικονομικό».

«Απλώς πιστεύω ότι θα έχω πάντα τη νοοτροπία της αγωνιζόμενης καλλιτέχνιδας» αναφέρει γελώντας, προσθέτοντας ότι έχει στη συλλογή της μερικά σωληνάρια μπογιάς από όταν ήταν 10 ετών.

Η Uman χρησιμοποιεί ένα κράμα τεχνικών για να δημιουργήσει διαφορετικά εφέ με το χρώμα, συμπεριλαμβανομένης της εφαρμογής με στεγνά πινέλα ή με τα χέρια της.

Αυτή η τεχνική φαίνεται στο κεντρικό κομμάτι της έκθεσης: μια τοιχογραφία ζωγραφισμένη με έντονο μαύρο χρώμα σε έναν κολοσσιαίο λευκό καμβά, με σαφώς καθορισμένες λεπτομέρειες πινελιάς που είναι ορατές από όλες τις γωνίες. Και στις δύο πλευρές της τοιχογραφίας κρέμονται μικρότερα πολύχρωμα έργα, διακοσμημένα με κυκλικούς καθρέφτες.

«Οι καθρέφτες προέκυψαν από τη νοσταλγία» εξηγεί, καθώς θυμάται ότι μεγάλωσε γιορτάζοντας το Eid φορώντας ρούχα στολισμένα με κυκλικούς καθρέφτες.

Τον Δεκέμβριο του 2023, το έργο της Uman παρουσιάστηκε στην Art Basel Miami, ενώ τον Οκτώβριο του 2025 θα εγκαινιαστεί η πρώτη της ατομική μουσειακή έκθεση στις ΗΠΑ στο The Aldrich Contemporary Art Museum στο Κονέκτικατ.

Πρόκειται για ένα σημείο καμπής στην καριέρα της, ένα σημείο που προτρέπει σε αυτο-αναστοχασμό.

Η Uman μοιράζεται τις σκέψεις της σχετικά με μια ενδεχόμενη επιστροφή στο Ναϊρόμπι μια μέρα, όπου έχει να επιστρέψει από τη δεκαετία του 1990. «Δεν νομίζω ότι ο στόχος μου θα ήταν να επιστρέψω στο παρελθόν μου. Μου αρέσει κάπως αυτή η ιδέα του να μην κοιτάζω ποτέ πίσω. Απλά να συνεχίσω να προχωράω μπροστά» εκμυστηρεύτηκε η Uman.

Με πληροφορίες από το CNN