Η Μπαμάκο Ελέν Σεμπίντι περίμενε για περισσότερα από 30 χρόνια ώστε να δει τα έργα της να εκτίθενται στον τόπο της, τη Νότια Αφρική. «Tα έργα σου εντοπίστηκαν στη Σουηδία» άκουσε στο τηλέφωνο, με τη φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού να αναφέρεται στις δημιουργίες της, που χάθηκαν το 1991 μυστηριωδώς στη Σουηδία, όπου επρόκειτο να εκτεθούν.

Τελικά, περίπου ένα χρόνο πριν ο καθαρισμός μιας σοφίτας στο Λύκειο του Nyköping, έφεραν στην επιφάνεια όχι ένα ή δύο, αλλά 28 έργα της που κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς βρέθηκαν εκεί. Τα έργα αποτελούν ενιαίο εκφραστικό σύνολο με τίτλο «Το σπίτι που κινείται» και θεωρούνται τέκνα μιας περιόδου σημαντικής και για την ίδια, καθώς τα έφτιαξε ενώ ανάρρωνε από ένα σημαντικό ατύχημα.

Μετά από κινητοποίηση της ίδιας και των δικών της τελικά κατάφερε να δρομολογήσει την επιστροφή τους στην αφρικανική ήπειρο, με αποτέλεσμα τον Απρίλιο να εκτεθούν στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής.

Υπό από την ομπρέλα του Ιδρύματος Τέχνης του Γιοχάνεσμπουργκ, μιας οργάνωσης η οποία στοχεύει να υποστηρίξει τους ασκούμενους καλλιτέχνες που δεν μπορούσαν να πάνε στο πανεπιστήμιο, η Σεμπίντι παρουσίαζε τα έργα της κάτω από ένα δέντρο, μια φορά το μήνα, μαζί με άλλους καλλιτέχνες στο πλαίσιο ενός project που ονομάζεται «Τέχνη στο πάρκο».

Η καλλιτέχνης γεννήθηκε το 1943 κοντά στη Νότια Αφρική, βόρεια της Πρετόρια. Η μητέρα της είχε μετακομίσει στο Γιοχάνεσμπουργκ για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός, αφήνοντας την κόρη της στη φροντίδα της γιαγιάς της, της οποίας το παραδοσιακό στυλ ζωγραφικής θα αποτελέσει σημαντική επιρροή στο μέλλον της. «Μου έμαθε πώς να το κάνω», είπε πρόσφατα η Σεμπίντι στο CNN, προσθέτοντας ότι μερικές φορές έκανε έκπληξη στη γιαγιά της με ένα κομμάτι που είχε κάνει μόνη της.

Διαβασε ακομα

Ο εμβληματικός πίνακας που κανείς δεν μπορεί να δει τι δείχνει

Η Σεμπίντι άφησε το σχολείο μετά την όγδοη τάξη για να πιάσει δουλειά ως οικιακή βοηθός, ενώ παράλληλα έμαθε και ραπτική. Όσα χρήματα έβγαζε, τα έστελνε στο σπίτι για να συντηρήσει τη γιαγιά της. Μόλις το 1970, στα 20 της, η Σεμπίντι θα έκανε τα πρώτα επίσημα μαθήματα τέχνης, μαθαίνοντας ζωγραφική και γλυπτική.

Οι πίνακες απεικονίζουν ταραχώδεις ομάδες μορφών που μερικές φορές πέφτουν η μια πάνω στην άλλη σαν ένας συνεχής χορός. Προτιμά χρώματα σε αποχρώσεις του πορτοκαλί και του βαθύ κόκκινου, με παχιά μπογιά σε χειροποίητο χαρτί που μερικές φορές σκιζόταν και κολλούσε το ένα πάνω στο άλλο, προσθέτοντας υφή και χαρακτήρα.

Αν και εξακολουθούν να λείπουν τέσσερις μικρές ελαιογραφίες, η Σεμπίντι είναι ικανοποιημένη με τα «παιδιά» της πίσω στο σπίτι και προσβάσιμα για μια νέα γενιά.

Με πληροφορίες από CNN