Η περίοδος που παραλίγο να με σκοτώσει: «Αν την πας σπίτι, δεν θα βγάλει το βράδυ είπαν στη μητέρα μου»
Πηγή: BBC
Μεγέθυνση κειμένου
Τι συμβαίνει όταν η μηνιαία αιμορραγία μίας γυναίκας δεν σταματά;
Όταν ήταν 16 ετών, η Marjolein Robertson ήρθε αντιμέτωπη με μία πρωτόγνωρη κατάσταση: η αιμορραγία από την περίοδό της δεν σταματούσε. «Αυξήθηκε σε ρυθμό και όγκο» λέει. «Θυμάμαι ότι μίλησα με τις φίλες μου γι’ αυτό, αλλά ήμασταν όλες ανίδεες. Άλλαζα τη σερβιέτα και το ταμπόν μου κάθε μισή ώρα, αλλά εξακολουθούσα να σκεφτόμουν: Εντάξει, θα σταματήσει τελικά. Στο κεφάλι μου, ήταν ένας σάκος με αίμα».
Οι εξετάσεις αγγλικών της πλησίαζαν. Η μητέρα της την καθησύχασε ότι μετά από αυτές θα πήγαιναν στον γιατρό – αλλά το βράδυ πριν από την εξέταση, η αιμορραγία ήταν υπερβολική. Η μαμά της την πήγε στο τοπικό νοσοκομείο στο Σέτλαντ.
«Σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν να μου δώσουν κάτι για να σταματήσει η αιμορραγία και μετά θα πηγαίναμε σπίτι», λέει η Robertson. «Μπήκαμε μέσα, όταν ο γιατρός και η νοσοκόμα με ρώτησαν τι συμβαίνει. Άρχισα να κλαίω, λέγοντας ότι είχα μια πολύ άσχημη περίοδο. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που μίλησα γι’ αυτό σε έναν άγνωστο».
Οι γιατροί γούρλωσαν λίγο τα μάτια τους. «Ο γιατρός μιλούσε πολύ γρήγορα και με ορολογία», λέει η Robertson «και δεν καταλάβαινα, αλλά η μαμά μου κατάλαβε και είπε: “Όχι, έρχεται σπίτι μαζί μου. Αύριο έχει εξετάσεις στα αγγλικά”. Τότε, ο γιατρός της είπε: “Αν την πας σπίτι τώρα, δεν θα βγάλει το βράδυ”».
Η Robertson έμεινε στο νοσοκομείο για τρεις ημέρες και έκανε δύο μεταγγίσεις αίματος. Όταν πήρε εξιτήριο, το αίμα της επανήλθε σε υγιή επίπεδα. Η Robertson ρώτησε τι είχε συμβεί. Οι γιατροί δεν ήξεραν.
Τώρα, 18 χρόνια μετά, η Robertson είναι κωμικός και στη νέα της σόλο παράσταση ξαναζεί αυτή την ιστορία. Η παράσταση “O”, που παρουσιάζεται στο περιθώριο του φεστιβάλ του Εδιμβούργου στοχεύει να ρίξει φως στην κατάσταση της γυναικείας υγειονομικής περίθαλψης στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Robertson γνωρίζει ότι δεν πρόκειται για ένα σέξι θέμα – «ωχ όχι, αυτή είναι μια άλλη γυναίκα κωμικός που μιλάει για περιόδους;», ρωτάει στη μέση της παράστασης.
Ζητούσε απαντήσεις
Για χρόνια ολόκληρα η Robertson προσπαθούσε να βρει απαντήσεις για τις αγωνιώδεις περιόδους της. Αρχικά, φεύγοντας από το νοσοκομείο, της έκαναν αντισυλληπτικές ενέσεις, παρόλο που δεν συνιστάται ως θεραπεία πριν από την ηλικία των 19 ετών, λόγω του κινδύνου για την οστική πυκνότητα – κάτι που ποτέ δεν της είπαν.
«Ήταν μια ένεση κάθε 12 εβδομάδες», λέει. «Τις έκανα από 16 έως 26 ετών. Με στεναχώρησε όλο αυτό τόσο πολύ. Κάθε τρεις μήνες, μετά την ένεση, ήμουν ξαπλωμένη στο σκοτάδι, χωρίς να μπω στον κόπο να ανάψω το φως, και σκεφτόμουν: Τι νόημα έχει να σηκωθώ σήμερα; Δεν είχα σεξουαλική ορμή – αλλά είχα αρχίσει να το παίρνω στο αποκορύφωμα της εφηβείας όταν δεν ξέρεις τι είναι φυσιολογικό. Δεν ξέρεις ποιος είσαι ή πώς μπορεί να είναι τα συναισθήματά σου».
Μετά τη θεραπεία με οξική μεδροξυπρογεστερόνη, η Robertson δοκίμασε άλλες λύσεις. «Είχα το εμφύτευμα, το χάπι και το πηνίο», λέει. «Αλλά ακόμα και με όλα αυτά, η αιμορραγία επανήλθε τελικά. Μερικές φορές ήταν φυσιολογικό. Άλλες φορές, ήταν τόσο βαρύ που λιποθυμούσα. Μπορεί να ήμουν κλινήρης για τρεις ή τέσσερις ημέρες κάθε φορά. Αναγκάστηκα να σταματήσω τις συναυλίες γιατί το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να είμαι ακίνητη. Αν ήμουν δραστήρια, αν πήγαινα για τρέξιμο ή έκανα γιόγκα όταν μου τελείωσε η περίοδος, τότε θα επέστρεφε για άλλες πέντε μέρες».
Ο ατελείωτος πόνος
Και μετά ήταν ο πόνος. «Υπήρξαν στιγμές που, ακόμα κι αν πάρω δύο παρακεταμόλη και δύο ιβουπροφαίνη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ – απλώς έκλαιγα όλη τη νύχτα. Και ξέρω ότι έχω υψηλό όριο πόνου. Έσπασα το δάχτυλο του ποδιού μου μια φορά και δεν το κατάλαβα» είπε.
Η Robertson πήγε στο γιατρό της, πήγε σε διαφορετικούς γιατρούς, πολλές φορές. «Πάντα ζητούσα βοήθεια», λέει. «Έλεγα ότι θέλω να μάθω γιατί η περίοδός μου είναι τόσο κακή. Μου έλεγαν απλώς: Οι περίοδοι μπορεί να είναι έτσι. Με έκαναν να νιώθω ότι έχανα τον χρόνο τους».
Ήταν περίπου 30 χρονών όταν η καλύτερή της φίλη της είπε: «Βρήκα τον τρόπο. Ξέρω πως θα έχεις την κατάλληλη θεραπεία. Πες στο γιατρό σου ότι θέλεις να κάνεις ένα μωρό». «Κανείς δεν ήθελε να καταλήξει στο γιατί, κάθε μήνα, ήμουν εξασθενημένη και πονούσα. Τώρα που ήθελα ένα μωρό, μου έκαναν μια εσωτερική τομογραφία».
Έτσι, η Robertson διαγνώστηκε με αδενομύωση – μια κατάσταση που μπορεί να επηρεάσει 1 στις 10 γυναίκες.
Η αδενομύωση είναι μία επώδυνη κατάσταση κατά την οποία κύτταρα παρόμοια με αυτά του ενδομητρίου διεισδύουν εντός του μυός της μήτρας. Κατά την διάρκεια της περιόδου ο ιστός αυτός που βρίσκεται εντός του μυός της μήτρας αιμορραγεί. «Αν δεν αυτοθεραπευθεί, τότε είναι που αρχίζεις να αιμορραγείς» λέει η Robertson.
Ιδανική λύση ωστόσο για το πρόβλημα αυτό δεν υπήρξε. Η πιο αποτελεσματική θεραπεία είναι η υστερεκτομή, μια άλλη είναι η κατάλυση, και οι δύο μπορεί να οδηγήσουν σε πρώιμη εμμηνόπαυση ή υπογονιμότητα.
Αυτή τη στιγμή παίρνει «απίστευτα ισχυρά παυσίπονα» και τρανεξαμικό οξύ για να μειώσει την αιμορραγία. «Οι γυναίκες στο κοινό με αδενομύωση μου είπαν ότι χρειάζονταν τόσο πολύ τρανεξαμικό οξύ που τώρα αντιμετωπίζουν παρενέργειες» είπε.
«Και οι δύο γονείς μου παίρνουν αντιπηκτικά, οπότε δεν νιώθω άνετα να παίρνω μακροπρόθεσμα ένα φάρμακο για την πήξη». Πειραματίζεται επίσης με αλλαγές στον τρόπο ζωής, κόβει το αλκοόλ και ασκείται, για να δει αν κάτι βοηθά.
«Πολλές από εμάς αιμορραγούμε πάρα πολύ και πονάμε για πάρα πολύ καιρό. Κάτι πρέπει να αλλάξει» υπογραμμίζει.
Με πληροφορίες από Guardian
Ακολουθήστε το pride.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι
