Το τι συνέβη στον Ζακ Κωστόπουλο είναι γνωστό: Δολοφονήθηκε μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας, σε δημόσια θέα. Μπροστά σε μια κοινωνία που μουδιασμένη παρακολούθησε τον χαμό του. Κατηγορήθηκε για πράξεις τις οποίες δεν έκανε, όπως ότι πήγε να ληστέψει το κοσμηματοπωλείο. Του «φόρεσαν» χαρακτηριστικά τα οποία δεν κατείχε, όπως ότι ήταν τοξικοεξαρτημένος. Ακόμα κι αν ο Ζακ δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά, συντηρητικοί κύκλοι προσπάθησαν έτσι να δικαιολογήσουν τη δολοφονία του. 

«Πήγε να κλέψει, ήταν πρεζάκι», έλεγαν, πεπεισμένοι πως οι χαρακτηρισμοί τους είναι αρκετοί να δικαιολογήσουν την αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου. Οι συζητήσεις αυτές, έκρυβαν ένα πολύ επικίνδυνο υπονοούμενο. Ότι εάν κάποιος άνθρωπος είναι ληστής ή τοξικοεξαρτημένος, τότε ίσως και να είναι αποδεκτό να τον σκοτώσουμε. Κι ας μην ήταν τίποτα από τα παραπάνω ο Ζακ. 

Από εκείνο το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου του 2018 πέρασαν έξι χρόνια. Για κάποιους χρόνια οργής, για άλλους αδιάφορα χρόνια. 

Οι άνθρωποί του ακόμα θρηνούν και θα θρηνούν για πάντα, γιατί εκείνη την ημέρα μια οικογένεια έχασε το παιδί της, μια παρέα ένα πολύτιμο μέλος της και η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έναν υπερήφανο αγωνιστή των δικαιωμάτων της. 

Κάπως έτσι ο Ζακ Κωστόπουλος έγινε σύμβολο των μαχών και η μορφή του στολίζει κάθε 21η Σεπτέμβρη το πρώτο πανό της πορείας που οργώνει το κέντρο της Αθήνας, ζητώντας όσα διεκδικούσε ο Ζακ κι ακόμη περισσότερα, όπως δικαιοσύνη για τη δολοφονία του. 

Μπορεί πολλοί να γνώρισαν τον Ζακ και τη Zackie oh – την drag persona του – μετά θάνατον, όμως εκείνος, είχε φροντίσει να πει στον κόσμο ποιος είναι, να επικοινωνήσει τις απόψεις, την προσωπικότητα και το πώς βλέπει τον κόσμο. 

Έτσι, όλοι μπορούν να γνωρίσουν τον Ζακ όπως ο ίδιος ήθελε, με τα δικά του λόγια, μέσα από τη δική του έκφραση. Τότε θα γνωρίσουν έναν άνθρωπο που πάλευε για την αλληλεγγύη, που φώναζε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και που είχε για πυξίδα τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας για ορατότητα, συμπερίληψη και πραγματική ισότητα. 

Διαβασε ακομα

Όλες οι φορές που δολοφονήθηκε ο Ζακ

Για τον Ζακ τον ακτιβιστή, τον καλλιτέχνη, τον αρθρογράφο, τον φίλο, τον δημιουργό, τον άνθρωπο, το σύμβολο των αγώνων. Για εκείνον που μιλούσε για τα δικαιώματα του και των γύρω του, για τον κόσμο, για τα συναισθήματα, για την επικαιρότητα, για την πολιτική. 

Ζακ written by Ζακ

«– Είσαι άντρας ή γυναίκα;

– Ναι».

30 Ιανουαρίου 2017

«Η άλλη γράφει ότι δεν υπάρχει μοναξιά και ότι όσοι είναι μόνοι είναι από επιλογή τους. Κατά την ίδια λογική που δεν υπάρχει φτώχεια, μόνο άχρηστοι και τεμπέληδες».

26 Δεκεμβρίου 2017

«Είστε εσείς που πιστεύετε ότι γράφουμε αστεία γιατί έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Είμαστε κι εμείς που γράφουμε αστεία γιατί πιστεύουμε ότι είναι ένα αξεσουάρ που πάει καλύτερα με την γκαρνταρόμπα μας από ένα σχοινί στον λαιμό».

20 Νοεμβρίου 2017

«Είμαι πολύ τυχερός γιατί μπορεί να βρέθηκαν στον δρόμο μου άνθρωποι που μου γκρέμισαν τα όνειρα, αλλά βρέθηκαν και άλλοι που με βοήθησαν να τα αναστήσω. Και σε μια συμβουλή: Όταν έχεις ένα όνειρο, κυνήγα το μέχρι τέλους. Ο,τι και να σου λένε. Και όσοι και να βρεθούν που προσπαθούν να σε πείσουν ότι δε θα τα καταφέρεις, αφού το θέλεις, μη σταματάς. Και πάντα θα υπάρχουν και οι ξένοι με καλοσύνη, που θα πιστέψουν σε σένα και θα σε βοηθήσουν, εφόσον το αξίζεις. Και τέλος, δεν κρατάω κακίες. Γιατί ξέρεις κάτι; Όλοι εσείς που μου λέγατε ότι δε θα γίνω ποτέ πρωταγωνιστής, είχατε τελικά δίκιο. Θα γίνω πρωταγωνίστρια».

27 Απριλίου 2017

«Μπήκε για τα καλά η άνοιξη. Το βλέπεις, το νιώθεις. Βλέπεις να ανθίζουν από λουλούδια μέχρι και άνθρωποι και λες τώρα που πέρασε ο χειμώνας, τώρα που έφυγε για τα καλά, ήρθε η ώρα κι εγώ να το χαρώ. Κάνεις βόλτες, μαζεύεις ήλιο, απολαμβάνεις τις βραδιές που έχουν γλυκάνει και λες δε μπορεί, θα γλυκάνει κι αυτό το κάτι μέσα μου που παραμένει χειμωνιάτικο και που καθόλου δεν το θέλω πια. Αλλά παραμένει. Γιατί θέλει το χρόνο του, χρειάζονται κι άλλες ζεστές μέρες για να λιώσει εντελώς. Γιατί παραμένουν γύρω σου και οι λάτρεις του χειμώνα, του νυχτώνει νωρίς, του κλειστείτε μέσα δεν είναι καιρός για εσάς να ανθίσετε. Και που ο,τι βλέπουνε να πάει να ανθίσει, ο,τι βλέπουν να θέλει να ζήσει στο φως του ήλιου, πάνε και βίαια και προσπαθούν να το κόψουν. Δεν θέλουν λουλούδια, δεν αντέχουν την ομορφιά, έχουν αλλεργία στην πολυχρωμία, θέλουν μουντάδα και ομίχλη. Κι εσύ το βλέπεις και θες να κάνεις κάτι και άλλοτε μπορείς άλλοτε όχι. Και δε θες γαμώτο άλλο. Γιατί είσαι κι εσύ ένα από τα λουλούδια τα τσαλαπατημένα που όμως έχει ακόμα τις ρίζες του στο χώμα και παλεύει. Αλλά καμιά φορά αναρωτιέται πια για πόσο θα μπορεί. Και κλαις και δεν ξέρεις πια το γιατί. Κλαις που βλέπεις άλλα λουλούδια δίπλα σου να τα έχουν πατήσει ή κλαις που σε βλέπουν έτσι τσακισμένο οι μελισσούλες και δεν έρχονται; Για όλα. Και αναρωτιέσαι πότε θα μπει για τα καλά η άνοιξη, πότε θα φύγει κάθε ίχνος χειμώνα, κρύου, κάθε σκοτάδι. Ευτυχώς όμως πάντα, κάθε φορά που πάει να σε πιάσει εντελώς η απελπισία, σκέφτεσαι ότι η άνοιξη θα έρθει. Θυμάσαι πόσους χειμώνες πέρασες και πως κάθε φορά τα έχεις καταφέρει. Θυμάσαι ότι τα δάκρυα, σαν τη βροχή, καταλήγουν στο χώμα και σε θρέφουν. Θα έρθει η άνοιξη. Δεν είναι στο χέρι τους. Ακόμα κι αν αργήσει θα έρθει.

Δεν μπορεί».

4 Μαΐου 2015

«Αν με ρωτούσες πριν κάνω το coming out, θα σου έλεγα ότι ο πατέρας μου φοβόμουν πως ίσως δεν το πάρει και πολύ καλά. Όχι ότι τον είχα ακούσει ποτέ να εκφράζει ρατσιστικές απόψεις ή κάτι τέτοιο. Δεν είχε απαραίτητα κάποια βάση. Είχα φαίνεται κι εγώ στο μυαλό μου το στερεότυπο ότι οι πατεράδες κάτι τέτοια τα δέχονται πιο δύσκολα. Ότι είναι πιο “σκληροί”. Στερεότυπα τελικά υπάρχουν παντού. Στερεότυπα που με έκαναν, κι εμένα όπως και άλλους, να έχω έναν αβάσιμο φόβο.

Όταν τελικά είπα τη φράση που είναι γραμμένη στο παγκάκι, η έκπληξη η δική μου ήταν σίγουρα μεγαλύτερη από την δική του. Έκπληξη ευχάριστη. Και από τότε (ξανα)γνωριστήκαμε. Μακάρι κανένας τέτοιος φόβος κανενός τέτοιου παιδιού να μην επιβεβαιώνεται. Και να μην το κάνει να ζει στη σιωπή. Και μακάρι κάθε πατέρας να αποδέχεται.

Αλλά ακόμα και αν ο φόβος αυτός επιβεβαιωθεί, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, να θυμόμαστε πάντα πως την οικογένεια μας την πρώτη μπορεί να μην τη διαλέγουμε, μπορούμε όμως πάντα να φτιάξουμε τη δική μας. Εγώ ήμουν απλά τυχερός και κρατάω και αυτή.

Με τους περισσότερους συγγενείς μου από τότε έχουμε κόψει και την καλημέρα. Κάποιοι και κάποιες θύμωσαν ακόμα και με τον πατέρα (και την μητέρα) μου επειδή με αποδέχτηκαν. Εκείνοι πια δεν είναι συγγενείς. Γιατί το κύριο συστατικό μιας οικογένειας – και το μόνο απαραίτητο- δεν είναι το αίμα. Είναι η αγάπη».

21 Ιουνίου 2015

«Γράφω, γράφω πολύ. Θα ήθελα και περισσότερο. Γράφω για θέματα κοινωνικά, γράφω για αγάπες, οργή, αδικίες, γράφω για ανθρώπους, για πράγματα, για μουσικές. Γράφω γι αυτά που πιστεύω, που βλέπω, που βιώνω, που νιώθω. Γράφω, ακόμα και τις μέρες που είναι το μοναδικό πράγμα που δύναμαι να κάνω. Και νιώθω απίστευτα τυχερός που μπορώ να το κάνω. Και δεν το κάνω για να αλλάξω τον κόσμο. Γράφω γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο, ανακουφιστικο, κατευναστικό, ελπιδοφόρο πράγμα, από το να πεις, να σου πουν, να κάνεις και να σε κάνουν να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος, δεν είσαι μόνη. Και όταν δεν είμαστε, όταν δεν νιώθουμε μόνες και μόνοι, ε, θα τον αλλάξουμε και τον κόσμο. Πού θα πάει…».

6 Μαρτίου 2015

Διαβάζω για τους γονείς που απειλούν με κατάληψη του σχολείου προκειμένου να μην δεχτεί προσφυγόπουλα και σκέφτομαι, μεταξύ άλλων, πως όταν πήγαινα εγώ σχολείο υπήρχαν γονείς που επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο για να διώξει το σχολείο την αδερφή, απειλούσαν τα ίδια τους τα παιδιά προκειμένου να μην κάνουν παρέα μαζί μου. 

Γιατί η μόνη “παιδεία” που ενδιαφέρει τέτοιους γονείς είναι να γίνουν τα παιδιά τα ίδια σκατά με τα μούτρα τους. Και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην έρθουν σε επαφή με ό,τι απειλεί να τα “μολύνει” μαθαίνοντάς τους πως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι σαν αυτούς και να τα διδάξει ανήκουστα πράγματα όπως η ανθρωπιά, η κατανόηση, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η αλληλεγγύη. 

Γιατί φοβούνται ότι μπορούν να τα χάσουν, να παρακάμψουν τον μονόδρομο που αυτοί τους έχουν δείξει και να χαράξουν τη δική τους πορεία. Τρέμουν έναν κόσμο που θα αλλάξει, που θα θέλει τον πρόσφυγα, τη μετανάστρια, τον πούστη και που η ανεπιθύμητη τότε θα είναι αυτοί. 

Δυστυχώς για τους γονείς της δικής μου ιστορίας ήταν ήδη αργά, καθώς τα παιδιά τους φαίνεται να είχε προλάβει να τα διαφθείρει αρκετά η παρέα μαζί μου, ώστε να τους αγνοήσουν. Όπως τους αγνόησα κι εγώ, όταν μετά έστρεψαν τις απειλές προς εμένα εφόσον είδαν ότι στα παιδιά τους δεν έπιασαν. 

Το να ασχολείσαι με τέτοιους γονείς είναι χάσιμο χρόνου. Ό,τι μπορούμε απ’ τα παιδιά να κοιτάμε να σώσουμε. 

Να μην αφήνουμε το δηλητήριό τους να τα ποτίσει».

13 Σεπτεμβρίου 2016

«Στην Ελλάδα η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Νομίζει πως τυφλός είναι όλος ο υπόλοιπος κόσμος».

2 Οκτωβρίου 2013

«Γυναίκα δεν είμαι. Βασικά, ούτε άντρας νιώθω. Αλλά νιώθω ότι με έναν τρόπο σήμερα, όπως και κάθε μέρα, και γιορτάζω και διεκδικώ. Γυναίκα δεν είμαι, ούτε άνδρας. Είμαι όμως drag queen. Κάτι που πολλές φορές έχει κατηγορηθεί ως μισογύνικο. Δεν είναι. Για μένα είναι μια μορφή τέχνης που από τη μία εξυμνεί τη γυναίκα και από την άλλη βγάζει γλώσσα στα στερεότυπα για το τι σημαίνει γυναίκα, τι είναι γυναικεία ομορφιά, γυναικείο πρότυπο κλπ… Είναι ένα προσωπικό κατασκεύασμα που αναδεικνύει και κοροιδεύει άλλα, κοινωνικά κατασκευάσματα και παίζει, διασκεδάζει μαζί του. Σήμερα λοιπόν, επιλέγω, όπως και κάθε φορά που βάζω makeup και καούκα, να νιώσω γυναίκα, να γιορτάσω, αλλά και να διεκδικήσω μαζί σας».

8 Μαρτίου 2017

«“Εδώ η άλλη πέταξε το παιδί της στον ακάλυπτο και σας ενοχλεί να μεγαλώνουν παιδιά το ομόφυλα ζευγάρια”. Όχι, αλλά με ενοχλεί η σύγκρισή μου με το χειρότερο δυνατό παράδειγμα ως επιχείρημα. Δεν είμαστε το “μη χείρον βέλτιστον”».

25 Απριλίου 2018

«Το Athens Pride χθες είχε 80.000 άτομα και αυτό είναι υπέροχο. Ακόμα πιο υπέροχο θα είναι να υπάρχει έστω και ένα άτομο που να αντιδρά ΚΑΘΕ φορά που γίνονται ομοφοβικά, τρανσφοβικά και κάθε είδους ρατσιστικά σχόλια, επιθέσεις κλπ. Γιατί #ΠΑΡΟΥΣΑ πρέπει να δηλώνεις κάθε μέρα και όχι μια φορά τον χρόνο».

10 Ιουνίου 2018

*Τα κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν αποτελούν αναρτήσεις του ίδιου του Ζακ στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο οποίος παραμένει ανοιχτός στη μνήμη του