«Δείχνοντας στη μοίρα το μεσαίο δάχτυλο»: Τυφλός ορειβάτης κατακτά κορυφές πανύψηλων βράχων
Πηγή: Instagram@britrockfilms
Μεγέθυνση κειμένου
Ο Jesse Dufton δεν επιτρέπει στην γενετική του μοίρα να καθορίζει τις επιλογές της ζωής του. Η όρασή του περιορίζεται σε απλή αντίληψη του φωτός, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει από το να ασχολείται με την αναρρίχηση σε ψηλούς κι απότομους βράχους
Ο Jesse Dufton γεννήθηκε με 20% κεντρική όραση. Σε ηλικία τεσσάρων ετών διαγνώστηκε με Retinitis Pigmentosa, μια σπάνια γενετική ασθένεια που καταστρέφει τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς. Σε ηλικία 20 ετών ο Jesse δεν μπορούσε πλέον να διαβάσει, ενώ στα 30 του χρόνια η όρασή του είχε περιοριστεί σε απλή αντίληψη του φωτός με οπτικό πεδίο περίπου 1-2%.
Ως ορειβάτης μια ζωή, ο Jesse αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες, προπονείται για αγώνες παγκόσμιου κυπέλλου και ηγείται παραδοσιακών αναρριχήσεων βράχων με την οδηγό όρασης και σύζυγό του Molly.
Καθώς η όρασή του εκφυλίζεται, η αναρρίχησή του συνεχίζει να σημειώνει αξιοσημείωτη πρόοδο. Παρά την κατάστασή του, ο Jesse αναλαμβάνει μόνο μεγαλύτερες προκλήσεις, και κάπως έτσι κατάφερε να γίνει ο πρώτος τυφλός, που αναρριχήθηκε στην εμβληματική θαλάσσια στοίβα Old Man of Hoy στη Σκωτία.
Η ιστορία του έγινε ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, που διηγείται όχι μόνο μια πραγματικά εντυπωσιακή ιστορία αναρρίχησης, αλλά και μια ιστορία ανθρώπινης προσπάθειας και συμπεριφοράς, από την οποία ο κόσμος μπορεί να εμπνευστεί.
Το επόμενο challenge του Dufton ήταν να σκαρφαλώσει στον ύψους 500 μέτρων βράχο El Matador. Και το κατάφερε. Πάνω στον βράχο είναι μόνος του, με μόνη «συντροφιά» την φωνή της συζύγου και συντρόφου του στην αναρρίχηση, Molly Dufton, η οποία τού προσφέρει διαβεβαίωση και κρίσιμη καθοδήγηση από το έδαφος.
Γεννημένος με μια εκφυλιστική πάθηση των ματιών που ονομάζεται δυστροφία των κωνίων και ραβδίων, ο Dufton είναι τυφλός και δεν μπορεί να δει τίποτα περισσότερο από ένα «μάτσο φώτα που αναβοσβήνουν».
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε επίγνωση του πόσο ψηλά σκαρφάλωνε στον επιβλητικό El Matador, τον εύστοχα ονομαζόμενο Devil’s Tower στο Γουαϊόμινγκ. Άλλωστε το «σφύριγμα» των πουλιών που πετούσαν κάτω από τα πόδια του και οι ριπές του ανέμου τού παρείχαν αποκαλυπτικές ενδείξεις, όπως εξήγησε μιλώντας στο CNN Sport.
«Στον El Matador … δεν θα έλεγα ότι ήμουν εντελώς τρομοκρατημένος. Εξαντλημένος; Ναι. Τρομοκρατημένος; Όχι ιδιαίτερα», σημείωσε.
«Το επίπεδο του φόβου μου συσχετίζεται πλέον περισσότερο με το μέγεθος του κινδύνου που αντιλαμβάνομαι ότι διατρέχω. Μπορώ να είμαι ψηλά, αλλά αν η αναρρίχηση είναι εύκολη και έχω πολύ εξοπλισμό, δεν αγχώνομαι. Αγχώνομαι μόνο όταν νομίζω ότι θα πέσω – και αγχώνομαι ακόμη περισσότερο όταν ο εξοπλισμός δεν είναι καλός».
Αν και ξεκίνησε την αναρρίχηση σε ηλικία δύο ετών με τον πατέρα του, μέχρι τα 11 του χρόνια, ο Dufton είχε μόνο το 20% της όρασής του. Η όρασή του χειροτέρευε προοδευτικά και τώρα, σε ηλικία 39 ετών, ο Dufton έχει μόνο φωτοαντίληψη.
Έχει αναρριχηθεί στον περίφημο Old Man of Hoy στα νησιά Όρκνεϊ της Σκωτίας και έγινε επίσης ο πρώτος τυφλός ορειβάτης που δημιούργησε μια διαδρομή πολλαπλών σχοινιών σε έναν βράχο 300 ποδιών στα βουνά του Μικρού Άτλαντα στο Μαρόκο.
Ο Dufton και η σύζυγός του Molly χρειάστηκαν μόλις μία ημέρα για να αναρριχηθούν στο El Matador, σκαρφαλώνοντας στις ρωγμές, τις στήλες και τις προεξοχές του μονόλιθου, ώστε να γίνει ο πρώτος τυφλός ορειβάτης που πέτυχε ποτέ αυτό το κατόρθωμα. Το ταξίδι τους καταγράφεται στην πρόσφατη ταινία «Climbing Blind II», η οποία διατίθεται από την BritRock Films.
Ο Dufton παραδέχεται ότι το El Matador ήταν «η δυσκολότερη διαδρομή που έχω επιχειρήσει ποτέ». Αλλά αντί να αφήσει την έλλειψη όρασης να τον περιορίσει, ο Dufton συνεχίζει να σκαρφαλώνει σε εντυπωσιακές και τεχνικές βραχώδεις επιφάνειες, όπως λέει, για να «δώσει στη μοίρα το μεσαίο δάχτυλο».
«Δεν θέλω η γενετική μου μοίρα να καθορίζει τις επιλογές της ζωής μου», προσθέτει και σκέφτεται ότι «το να διασχίζω το δρόμο πηγαίνοντας στο γραφείο είναι πιο επικίνδυνο επειδή δεν μπορώ να δω τα αυτοκίνητα. Δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω τους, κυριολεκτικά απλώς τα ακούω … σε μια στιγμή μπορεί να πεθάνεις. Αν δεν παίρνεις ποτέ κανένα ρίσκο, καταδικάζεις τον εαυτό σου στη βεβαιότητα ότι θα χάσεις κάτι».
Η σύζυγός του Molly είπε στο CNN Sport ότι, μόλις ολοκληρώθηκαν οι πιο δύσκολες διαδρομές στην αρχή της πορείας, «ήταν σχεδόν σαν να γιορτάζαμε το μισό δρόμο προς τον τοίχο. Έτσι, όταν φτάσαμε στην κορυφή, νομίζω ότι είναι σχεδόν λίγο βουβό. Είναι προφανώς καταπληκτικό να φτάνεις στην κορυφή».
Και προσθέτει: «Εγώ η ίδια κάνω αναρρίχηση για πάνω από 20 χρόνια και σκαρφαλώνω σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά και πάλι, μερικά από τα πράγματα που ανεβαίνει … είναι απλά τρελά».
Μια συνεργασία βασισμένη στην εμπιστοσύνη
Ο Dufton και η σύζυγός του έχουν περάσει όλη τη διάρκεια της συνεργασίας τους στην αναρρίχηση. Αφού γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο πριν από 20 χρόνια, το ζευγάρι επινόησε ένα σύστημα επικοινωνίας με τη χρήση αμφίδρομου ασυρμάτου. Εκείνος σκαρφαλώνει και εκείνη τον ασφαλίζει σε ένα σχοινί, και το αντίστροφο.
«Αν είμαι επικεφαλής της ανάβασης, πριν φύγω από το έδαφος, η Molly θα “τρέξει” μαζί μου τη διαδρομή», εξηγεί ο Dufton. «Το κάνουμε εδώ και καιρό, οπότε δεν το νιώθουμε πια τόσο αφύσικο», λέει η Molly. «Απλώς τώρα φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό, αλλά στην αρχή, νομίζω ότι αισθάνεσαι μεγάλη επιπλέον ευθύνη.
«Προφανώς, δεν μπορείς να θυμάσαι τα πάντα, οπότε επικεντρώνομαι στα σημαντικά σημεία, όπως το σημείο όπου υπάρχει ένα μεγάλο περβάζι όπου θα μπορούσε να ξεκουραστεί», προσθέτει. «Μόλις βρεθεί στον τοίχο, δεν λες και πολλά πράγματα. Συγκεντρώνεται κι εγώ αισθάνομαι κάπως τα κρατήματά του».
Το ζευγάρι έχει σκαρφαλώσει μαζί πάνω από 2.000 διαδρομές – και αυτές, λέει ο Dufton, είναι μόνο αυτές που έχουν μπει στον κόπο να καταγράψουν επίσημα.
«Συχνά οι άνθρωποι μας ρωτούν αν τσακωνόμαστε ή όχι. Όχι, νομίζω ότι ταιριάζουμε καλά. Και επίσης, όταν σκαρφαλώνουμε, αυτό καταλαμβάνει όλη την προσοχή. Είναι μια αρκετά απαιτητική πνευματική δραστηριότητα. Δεν έχεις χώρο για τίποτα άλλο», εξηγεί.
Ο Dufton βασίζεται στην αίσθηση όταν ανεβαίνει. «Δίνεις περισσότερη προσοχή στις μη οπτικές ενδείξεις, ανατρέχοντας στην αίσθηση των πατημάτων μέσα από τα παπούτσια σου. Είμαι πολύ επιλεκτικός με τα παπούτσια γιατί αυτή η ευαισθησία είναι πολύ σημαντική για μένα».
Αυτό και η αντοχή, την οποία περιγράφει ως την υπερδύναμη του. «Η δύναμη των δακτύλων μου δεν είναι τόσο μεγάλη, αλλά η αντοχή μου είναι απίστευτη», λέει ο Dufton.
Όπως συμβαίνει με κάθε δραστηριότητα υψηλού κινδύνου, ο δεσμός τους βασίζεται στην εμπιστοσύνη.
«Σε κάθε είδους κανονική αναρρίχηση, κυριολεκτικά εναποθέτεις τη ζωή σου στα χέρια του συντρόφου σου, γιατί, αν πέσεις και δεν σε πιάσουν στο ασφάλιστρο, αν είσαι ψηλά, θα πεθάνεις», εξηγεί. «Αυτό είναι ένα θεμελιώδες μέρος κάθε ορειβατικής συνεργασίας. Το γεγονός ότι είμαστε και σύντροφοι ζωής, κατά κάποιο τρόπο, δεν κάνει τόσο μεγάλη διαφορά, νομίζω, επειδή έχεις ήδη δεσμευτεί να εμπιστευτείς τη ζωή σου σε κάποιον».
Η Molly συμφωνεί: «Είμαστε και οι δύο πραγματικά παθιασμένοι με (την αναρρίχηση), οπότε δεν είναι σαν να απομυζούμε τον έναν από τους δύο. Και σχεδόν περισσότερο με ευχαριστεί να τον βλέπω να πετυχαίνει παρά η δική μου αναρρίχηση».
Ακολουθήστε το pride.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι
Related
Νεοτερα
