Μεγέθυνση κειμένου
Στα 45 του έπρεπε να μάθει τη ζωή από την αρχή, χωρίς τα μάτια του. Με σύμμαχό του τον αθλητισμό ο Χρήστος Κορομηλάς βαδίζει πλέον σε μια νέα διαδρομή, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες πάντα με αισιόδοξη διάθεση. Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού, μιλάει στο Pride.gr για το πώς είναι να κυκλοφορείς με λευκό μπαστούνι στην Αθήνα, αλλά και για τη σημασία της ενσυναίσθησης και της συμπερίληψης
Ήταν ένα πρωινό Τρίτης, πριν από 16 χρόνια και κάτι, όταν ο Χρήστος Κορομηλάς ξύπνησε στο δωμάτιο του νοσοκομείου, έπειτα από πέντε ημέρες νοσηλείας, χωρίς να βλέπει. Μία πτώση του ανοσοποιητικού, που οφειλόταν σε πολύ άγχος και στρες, ξεκλείδωσε έναν ιό του έρπη, ο οποίος με τη σειρά του προκάλεσε φλεγμονή, η οποία προσέβαλε τα οπτικά νεύρα και τον αμφιβληστροειδή του.
Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει την όρασή του, σε ηλικία 45 ετών. Από εκείνη την ημέρα και για ενάμιση χρόνο, οι μέρες ήταν, όπως ο ίδιος λέει μιλώντας στο Pride.gr, τραγικές. «Δεν ήθελα να ζήσω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα βλέπω πλέον. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είναι η ζωή χωρίς να βλέπεις».
Σιγά σιγά όμως, με τη βοήθεια της οικογένειάς του, των φίλων του και των ανθρώπων γύρω του, κατάφερε να το ξεπεράσει. «Όταν αυτοί που σε αγαπάνε σε καταλαβαίνουν, ακόμη και τις γκρίνιες σου και τα κλάματά σου, τις απογοητεύσεις σου και τις καταθλίψεις σου, κάποτε φτάνεις στην αποδοχή, που είναι το βασικότερο απ’ όλα», λέει.
Όταν αποδεχτείς το πρόβλημά σου, είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις τη νέα σου ζωή, που είναι τελείως διαφορετική πια, τονίζει, σημειώνοντας πως «εγώ έπρεπε να μάθω τη ζωή μου από την αρχή, χωρίς τα μάτια μου».
Σταδιακά εγκλιματίστηκε στη νέα του καθημερινότητα, έγινε και πάλι λειτουργικός, χάρη και στα μαθήματα κινητικότητας που έκανε, αλλά και χάρη στις επαφές του στον Φάρο Τυφλών, καθώς συνειδητοποίησε πως είναι κι άλλοι άνθρωποι στην ίδια θέση και ότι υπάρχουν διέξοδοι.
«Είπα ότι δεν θα περάσω τη ζωή μου κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας πχ ραδιόφωνο», λέει. Πλέον βγαίνει από το σπίτι και με τη βοήθεια του λευκού μπαστουνιού κυκλοφορεί στην πόλη χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις μετακινήσεις του, ζει τη ζωή του.
«Έχω ένα κανόνα στη ζωή μου. Ότι η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη προβλήματα, έτσι δεν είναι; Ξεπερνάς το ένα, σού έρχεται κατευθείαν το επόμενο. Το θέμα δεν είναι να αντιμετωπίζεις τα πράγματα μοιρολατρικά, αλλά να τα λύνεις», λέει, προσθέτοντας ότι ακόμα κι αν μία φορά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία δύσκολη κατάσταση μόνος του, «ζητάω τη βοήθεια του κοινού» κι έτσι πάλι φτάνει στη λύση.
Μόλις άρχισε να συνηθίζει τη νέα του καθημερινότητα, ο Χρήστος στράφηκε στον αθλητισμό, έναν χώρο που τού ήταν γνώριμος, καθώς από μικρός κολυμπούσε κι έπαιζε πόλο. Το νερό ήταν ένα γνώριμο καταφύγιο για τον Χρήστο, που άρχισε ξανά να κολυμπά, τόσο σε πισίνα, όσο και στην ανοιχτή θάλασσα, εκεί πάντα με συνοδό.
Οι εντατικές προπονήσεις και η θέλησή του δεν άργησαν να αποφέρουν καρπούς. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη.
Ο Χρήστος Κορομηλάς τα τελευταία χρόνια παίρνει μέρος στα πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης και ποδηλασίας ΑμεΑ πετυχαίνοντας σημαντικά ρεκόρ. Έχει συμμετάσχει αρκετές φορές σε αγώνες ανοιχτής θάλασσας καθώς και σε αγώνες τριάθλου, συναγωνιζόμενος αρτιμελείς αθλητές.
Έχει τερματίσει τρεις φορές πρώτος στα 5 χλμ κολύμβησης ανοιχτής θαλάσσης στη διοργάνωση Oceanman Openwater Swim World Championship, στο Ντουμπάι, στο Μεξικό και στην Αίγυπτο.
Έχει τρέξει στην κλασσική διαδρομή του Μαραθωνίου δρόμου, επιτυγχάνοντας έναν από τους σημαντικότερους προσωπικούς του στόχοΥς, ενώ είναι ο μόνος Έλληνας -πιθανότατα ο μόνος Ευρωπαίος- τυφλός που έχει τερματίσει το Half Ironman 70.3, που περιλαμβάνει κολύμβηση απόστασης 1.900 μέτρων, 90 χλμ ποδηλασίας και 21χλμ τρέξιμο.
Η συνομιλία μας με τον Χρήστο Κορομηλά έγινε με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού, που έχει παγκοσμίως καθιερωθεί η 15η Οκτωβρίου, με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.
Ποια είναι όμως η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με οπτική αναπηρία στις μετακινήσεις του; Σύμφωνα με τον Χρήστο Κορομηλά, τα πεζοδρόμια-που δεν είναι πολύ καλά- και οι οδηγοί που αφήνουν τα οχήματά τους στα σημεία που εμποδίζουν την διέλευση των ανθρώπων με αναπηρία.
Όσο για το τι μπορούμε να κάνουμε αν συναντήσουμε έναν άνθρωπο με προβλήματα όρασης στο δρόμο για να τον διευκολύνουμε, ο ίδιος λέει πως το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να διώξουμε την ανασφάλειά του.
Οπότε τον πλησιάζουμε, τού λέμε το όνομά μας και τον ρωτάμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν. Όταν έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη του, μπορείς μετά να του πεις να πιάσει το μπράτσο σου και θα προχωρήσετε μαζί.
Αν στην πορεία σας υπάρχει εμπόδιο, βάζεις το χέρι σου μπροστά του και του λες «έλα πίσω μου» κι εκείνος βαδίζει πίσω σου για όσα βήματα χρειάζεται να περάσετε το εμπόδιο.
Ο ίδιος έχει αναπτύξει και κάποια συνθηματικά με τη σύζυγό του όταν περπατούν μαζί, για παράδειγμα όταν θα πρέπει αν διασχίσουν ένα στενό, εκείνη του λέει «κάβουρας», οπότε κι εκείνος καταλαβαίνει πως πρέπει να βαδίσει στο πλάι για να χωρέσουν να περάσουν από τη στενή δίοδο.
Αντίστοιχα, σε χώρους με πολύ συνωστισμό, όπως ένα μπαρ για παράδειγμα, αν θέλεις να οδηγήσεις έναν άνθρωπο με οπτική αναπηρία, άσε τον να σε πιάσει από τους δύο ώμους για να βαδίσει πίσω σου με ασφάλεια μέχρι το τραπέζι ή τη μπάρα.
Πολύ βασικό, σύμφωνα με τον ίδιο είναι το να βοηθήσεις έναν άνθρωπο με οπτική αναπηρία να καθίσει. «Ζήτα το χέρι μου και βάλε την παλάμη μου στην πλάτη της καρέκλας που είναι να καθίσω. Όταν εγώ νιώσω πού είναι η πλάτη, ξέρω που θα βάλω τον ποπό μου», λέει.
Μάς μιλάει για την ενσυναίσθηση και τη συμπερίληψη, σημειώνοντας ότι έχει σκοπό της ζωής του να διδάξει στους ανθρώπους αυτές τις δύο μαγικές-όπως τις χαρακτηρίζει-λέξεις. Ο ίδιος, φύσει και θέσει αισιόδοξος, βλέπει ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια, υπάρχει πρόοδος, ο κόσμος είναι καλός, λέει, εξηγώντας πως όσοι συναντά είναι πάντα πρόθυμοι να τον βοηθήσουν.
Πώς μπορεί όμως να γίνει ένα βήμα παραπάνω ώστε να γίνει η καθημερινότητα των ανθρώπων με προβλήματα όρασης πιο εύκολη; Το πρώτο βήμα σύμφωνα με τον Χρήστο Κορομηλά, είναι η προσβασιμότητα, η βαδισιμότητα όλων. «Όλοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας μία μανούλα ή ένα πατερούλη με το καροτσάκι με το μωρό του. Όπου περνάει αυτός, περνάμε όλοι μας. Είναι κανόνας. Αν δε περνάει και καρότσι διδύμων, ακόμη καλύτερα», λέει χαρακτηριστικά.
Το δεύτερο, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η ανατροφή των παιδιών. «Όταν μεγαλώνουμε ένα παιδί δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο το παιδί μας. Στο σχολείο, στην άθληση, στη διασκέδαση, στο παιχνίδι, παντού θα πρέπει να σκεφτόμαστε και το παιδί που είναι δίπλα του. Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται ευγενικά και συμπεριληπτικά και με ενσυναίσθηση», λέει και τονίζει πόσο σημαντικό είναι το να μιλάμε, αλλά και το να ακούμε.
«Είμαστε άνθρωποι. Έχουμε δύο πλεονεκτήματα απέναντι σε όλα τα άλλα εμβια όντα. Τη λογική και το λόγο, για να συνεργαστούμε. Όμως για να συνεργαστούμε, πρέπει να ακούμε και τι μας λέει ο άλλος».