Όταν το 1993 έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά ο βαρόνος της κοκαΐνης, στην Κολομβία, Πάμπλο Έσκομπάρ, τα περισσότερα ζώα που είχε εισάγει για τον προσωπικό ζωολογικό του κήπο, όπως ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, καγκουρό και ρινόκεροι, πέθαναν ή μεταφέρθηκαν σε προστατευόμενο περιβάλλον.

Ωστόσο, δεν συνέβη το ίδιο με τους ιπποπόταμους, οι οποίοι όχι απλά επιβίωσαν στην άγρια (ή και όχι) φύση, αλλά ευδοκίμησαν. Για χρόνια, οι ιπποπόταμοι του Εσκομπάρ ζούσαν και αναπαράγονταν ανενόχλητοι, μέχρι που η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει.

Σήμερα εκτιμάται ότι οι «ιπποπόταμοι κοκαΐνης» του Εσκομπάρ, έχουν φτάσει σχεδόν τους 170 και περιφέρονται ανενόχλητοι στην Κολομβία. Μάλιστα ο πληθυσμός τους θα μπορούσε να αυξηθεί σε 1.000 μέχρι το 2035 αποτελώντας απειλή για τα οικοσυστήματα της χώρας.

Μετά από χρόνια συζητήσεων και διαμάχης στην κολομβιανή κοινωνία σχετικά με την τύχη των ιπποπόταμων του Εσκομπάρ, οι αρχές ανακοίνωσαν πως θα προχωρήσουν σε στείρωση ορισμένων, σε πιθανή ευθανασία, αλλά και στην μετεγκατάσταση κάποιων σε καταφύγια. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη.

Οι Κολομβιανοί αξιωματούχοι περιγράφουν τους ιπποπόταμους ως ένα επιθετικό και χωροκατακτητικό είδος, το οποίο δεν διαθέτει φυσικούς εχθρούς. Έχουν πλέον κατακτήσει αρκετές λίμνες της χώρας, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να εκτοπίσουν τους θαλάσσιους ελέφαντες. Η μεγάλη ποσότητα κοπράνων που παράγουν αλλοιώνει τα υδάτινα οικοσυστήματα, ενώ η εξάπλωσή τους θα μπορούσε να τους φέρει πιο κοντά στους ανθρώπους, με ανεπιθύμητες συναντήσεις και επιπτώσεις.

Η ιστορία των «ιπποπόταμων κοκαΐνης»

Ο Εσκομπάρ έφερε τους πρώτους τέσσερεις ιπποπόταμους στο πολυτελές κτήμα του, Hacienda Nápoles, τη δεκαετία του 1980. Χρησιμοποιούσε τα άγρια ζώα ως μία μορφή διασκέδασης του ίδιου και των επισκεπτών.

Έπειτα από τον θάνατό του σε ανταλλαγή πυρών στο Μεντεγίν το 1993, οι ιπποπόταμοι του Εσκομπάρ αναγκάστηκαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Σταδιακά μπήκαν σε μία τεχνητή λίμνη και άρχισαν να αναπαράγονται ανεξέλεγκτα.

Το 2009, μία ομάδα κυνηγών και στρατιωτών, σε μία προσπάθεια να σταματήσουν την εξάπλωσή τους, πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν αρσενικό με το όνομα Pepe. Στη συνέχεια οι στρατιώτες δημοσίευσαν μία φωτογραφία, όπου πόζαραν με τον νεκρό ιπποπόταμο. Το γεγονός αυτό πυροδότησε έντονη δημόσια κατακραυγή, με αποτέλεσμα ένας δικαστής στο Μεντεγίν να αναστείλει το κυνήγι της συντρόφου του Pepe και των απογόνων του.

Ύστερα από χρόνια αδράνειας, η κυβέρνηση έβαλε στόχο να στειρώσει τους ιπποπόταμους, ωστόσο η διαδικασία αυτή δεν είναι τόσο εύκολη.

Η διαμάχη των ιπποπόταμων

Οι ιπποπόταμοι μπορεί να ζυγίζουν περισσότερους από τρεις τόνους, ενώ περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους μέσα στο νερό, οπότε είναι πιο εύκολο να συλληφθούν τη νύχτα. Οι ειδικοί δήλωσαν ότι γενικά ηρεμούν με ένα βέλος και υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση στο σημείο που πέφτουν. Εάν όμως τρέξουν στο νερό αφού χτυπηθούν με βέλος, μπορεί να πνιγούν.

«Η διαδικασία αυτή είναι πολύ επικίνδυνη, καθώς ο κτηνίατρος πρέπει να είναι πολύ ικανός για να το αποστειρώσει στο συντομότερο δυνατό χρόνο, πριν ξυπνήσει» δήλωσε ο Germán Jiménez, βιολόγος στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Javeriana στην Κολομβία.

«Οι ιπποπόταμοι θα μπορούσαν επίσης να παρασυρθούν σε μία μάντρα με λαχανικά για δόλωμα, όπου θα ήταν ευκολότερο να τους χειρουργήσουν» ανέφερε ο Τζόναθαν Σούριν, οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο, ο οποίος έχει ερευνήσει τις επιπτώσεις των ιπποπόταμων στην ποιότητα του νερού στην Κολομβία.

Διαβασε ακομα

Γιατί αυτή η φωτογραφία μιας σπάνιας χρυσής τίγρης ανησυχεί τους επιστήμονες;

«Το δυσκολότερο είναι να τους βάλεις ναρκωμένους σε μία θέση όπου μπορείς να δουλέψεις» δήλωσε ο δρ Σούριν, προσθέτοντας ότι το εγχείρημα «δεν είναι για ερασιτέχνες».

Οι Κολομβιανοί αξιωματούχοι λένε ότι κάθε στείρωση κοστίζει περίπου 40 εκατομμύρια πέσος, δηλαδή περίπου 10.000 δολάρια. Επίσης χρειάζεται μία ομάδα οκτώ ατόμων, συμπεριλαμβανομένων κτηνιάτρων, τεχνικών και βοηθητικού προσωπικού.

Η Andrea Padilla, Κολομβιανή γερουσιαστής και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, δήλωσε ότι υποστηρίζει το σχέδιο, εφόσον δεν απαιτεί τη θανάτωση υγιών ιπποπόταμων. Υπόστηριξε πως η ευθανασία θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση «κυρίως σε περιπτώσεις άρρωστων ζώων των οποίων ο πόνος το δικαιολογεί».

Ο αντίκτυπος της κληρονομιάς του Πάμπλο Εσκομπάρ συνεχίζει να φαίνεται στην κολομβιανή κοινωνία. Μέσα σε αυτήν είναι πλέον και οι ιπποπόταμοι. Ωστόσο, η Κολομβία θα πρέπει να διαχειριστεί το ζήτημα με προσοχή, σεβόμενη τόσο το περιβάλλον και τα οικοσυστήματα, όσο και τη ζωή των άγριων αυτών ζώων που δεν έφταιξαν σε τίποτα.

Με πληροφορίες από The New York Times