Μερικές φορές, η δημόσια ούρηση μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από μια απλή ενόχληση. Σε πολλές πόλεις, είναι ένα επίμονο πρόβλημα που προκαλεί ζημιές στις υποδομές, δημιουργεί ανθυγιεινές συνθήκες και απογοητεύει κατοίκους και επιχειρήσεις. Το Αμβούργο της Γερμανίας, όπως και πολλά αστικά κέντρα, έχει αντιμετωπίσει το μερίδιο των προκλήσεων που του αναλογεί με το «wildpinkeln», ή άγριο κατούρημα, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι.

Λοιπόν, ορισμένοι ντόπιοι αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα δημιουργικά και καινοτόμα – με υδρόφοβη μπογιά.

Τα υδρόφοβα χρώματα δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά συνήθως δεν χρησιμοποιούνται κατά της ούρησης. Η επίστρωση είναι ουσιαστικά ένα λεπτό στρώμα που απωθεί το νερό σχηματίζοντας ένα σχεδόν ανεπαίσθητα λεπτό στρώμα που απωθεί το νερό πάνω σε μια επιφάνεια.

Το χρώμα περιέχει μικροσκοπικά σωματίδια (συχνά διοξείδιο του πυριτίου ή παρόμοιες ενώσεις) που σχηματίζουν μια εξαιρετικά γλιστερή, μη πορώδη επίστρωση όταν εφαρμόζονται. Αυτή η επίστρωση μειώνει δραματικά την επιφανειακή τάση μεταξύ του τοίχου και οποιουδήποτε υγρού, με αποτέλεσμα το υγρό να σχηματίζει σφαιρίδια και να κυλάει αντί να εξαπλώνεται ή να απορροφάται. Η αρχή μιμείται τις φυσικές υδατοαπωθητικές επιφάνειες, όπως τα φύλλα λωτού, που εξελίχθηκαν για να αντιστέκονται στην υγρασία.

Όταν κάποιος πηγαίνει να κατουρήσει στην επιφάνεια με την επικάλυψη, τα ούρα γίνονται χάντρες και αναπηδούν αντί να απορροφούνται. Το αποτέλεσμα; Όποιος ανακουφίζεται απευθείας σε τοίχο βαμμένο με αυτό το υλικό καταλήγει να πιτσιλίζεται από τα ίδια του τα ούρα.

Η προσέγγιση εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στο Αμβούργο το 2015, στη συνοικία St. Pauli – συγκεκριμένα, στον δρόμο Reeperbahn, γνωστό για την έντονη νυχτερινή του ζωή. Πολλοί από τους επισκέπτες της γειτονιάς κατέληγαν να ανακουφίζονται στον τοίχο, αντιμετωπίζοντας ορισμένα σοκάκια και εξωτερικούς χώρους κτηρίων ως ανοιχτές τουαλέτες.

Οι περιοχές που δέχτηκαν τις περισσότερες «επιθέσεις» αντιμετωπίστηκαν με την επίστρωση και προστέθηκαν φράσεις όπως «Μην κατουράς εδώ! Κατουράμε πίσω!». Σύμφωνα με πληροφορίες, η δημόσια ούρηση έχει μειωθεί από τότε.

«Αυτή η βαφή στέλνει ένα άμεσο μήνυμα πίσω στους… δράστες ότι η ούρηση τους σε αυτόν τον τοίχο δεν είναι ευπρόσδεκτη», δήλωσε στο Reuters η Julia Staron.

Η μέθοδος έχει απήχηση

Το Αμβούργο δεν είναι το μόνο που χρησιμοποιεί αυτή την προσέγγιση. Λίγους μήνες μετά την εφαρμογή του St. Pauli, η πόλη του Σαν Φρανσίσκο το δοκίμασε επίσης. Η δημόσια ούρηση αποτελεί πρόβλημα στο Σαν Φρανσίσκο εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν είναι σαφές αν η υδρόφοβη βαφή βοήθησε πραγματικά σε αυτή την περίπτωση.

Πιο πρόσφατα, το Λονδίνο έκανε επίσης τη δική του εκστρατεία κατά του κατουρήματος με υδροφοβική μπογιά.

«Οι κάτοικοι και οι επιχειρήσεις έχουν βαρεθεί. Επιτέλους ήρθε η ώρα και αναλαμβάνουμε δράση για να σταματήσουμε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν σοκάκια ή πόρτες ως τουαλέτες. Η έξυπνη μπογιά είναι ένα από τα μέτρα που λαμβάνουμε για να αποθαρρύνουμε τους ανθρώπους από το να ανακουφίζονται δημόσια ή σε ιδιωτική ιδιοκτησία», δήλωσε η δημοτική σύμβουλος Aicha Less.

Διαβασε ακομα

Τελικά είναι καλό ή όχι να κάνεις την ανάγκη σου στο ντους;

Η προσέγγιση αυτή φαίνεται να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής στην Αγγλία. Το 2024, η πόλη Τσέλτεναμ, έδρα ενός από τα μεγαλύτερα ιπποδρομιακά γεγονότα στον κόσμο, κήρυξε «πόλεμο κατά του κατουρήματος» αφού οι άνθρωποι κατουρούσαν συνεχώς παντού κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ.

Αλλά είναι αυτό πραγματικά αποτελεσματικό;

Είναι δύσκολο να βρεθούν σαφείς αριθμοί που να αξιολογούν πόσο ακριβώς αποτρέπει την ούρηση αυτού του είδους η βαφή. Αρχικά, φαίνεται να υπάρχει μια μείωση, αλλά δεν είναι σαφές αν αυτή η μείωση είναι διαρκής ή όχι.

Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι το χρώμα στοχεύει στα συμπτώματα και όχι στη βασική αιτία της δημόσιας ούρησης. Η απλή κατασκευή περισσότερων τουαλετών θα μπορούσε να είναι μια πιο μόνιμη λύση. Μια άλλη κριτική είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν απλώς να κατουρήσουν «διαγώνια» και να αποφύγουν όλο το πιτσίλισμα.

Είναι επίσης αρκετά ακριβό.

Κοστίζει περίπου 500 δολάρια για να βαφτεί μια περιοχή έξι τετραγωνικών μέτρων και το χρώμα μπορεί να χάσει την υδρόφοβη ποιότητά του μετά από μερικά χρόνια. Ωστόσο, οι υποστηρικτές λένε ότι αξίζει την επένδυση.

«Αν συγκρίνετε την εργασία που απαιτείται για τον καθημερινό καθαρισμό της βρομιάς και την απαίσια μυρωδιά, καθώς και όλες τις παράπλευρες απώλειες που συνεπάγεται, σίγουρα αξίζει τον κόπο», δήλωσε η Less.

Τελικά, η προσέγγιση του Αμβούργου φαίνεται να αυξάνει σιγά σιγά τη δημοτικότητά της – μια υπενθύμιση ότι ακόμη και τα πιο επίμονα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με νέα σκέψη. Είναι δύσκολο να αντιπαθήσει κανείς το μείγμα χιούμορ, επιστήμης και πρακτικότητας. Εξάλλου, η πόλη έχει μετατρέψει μια καθημερινή ενόχληση σε ευκαιρία για καινοτομία. Μένει να δούμε αν η μέθοδος θα πιάσει τόπο και σε περισσότερες πόλεις.

Με πληροφορίες από ZME Science