Τρεις χρονιές: 1999, 2003, 2023, τρεις πολύνεκρες τραγωδίες που λύγισαν τη χώρα και έσπασαν καρδιές, σε απόσταση λίγων μόνο μέτρων η μία από την άλλη. Τα Τέμπη είναι βαμμένα με το αίμα αθώων ψυχών που έφυγαν στην περιοχή: Από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ και τους μαθητές από το Μακροχώρι, στην πιο πρόσφατη τραγωδία με τη σύγκρουση των δύο συρμών, πριν από ακριβώς έναν χρόνο.

Ένα επικίνδυνο σημείο, ένας «καταραμένος» τόπος, το «τρίγωνο που παίρνει ζωές» και που δεν σταματά εδώ και 25 χρόνια να γεμίζει με φωτογραφίες, λουλούδια και αφιερώματα στη μνήμη των αδικοχαμένων συγγενών, φίλων, συνανθρώπων.

Η τραγωδία με τους έξι οπαδούς του ΠΑΟΚ

Στις 4 Οκτωβρίου 1999, δύο χιλιόμετρα πριν από τα διόδια των Τεμπών, ο οδηγός του τουριστικού λεωφορείου με τους 77 οπαδούς του ΠΑΟΚ, αποφασίζει να δώσει το τιμόνι στον νεαρό γιο του ιδιοκτήτη του ταξιδιωτικού πρακτορείου που είχε αναλάβει τη μεταφορά τους στην Αθήνα.

Ο 19χρονος επιχειρεί να κάνει προσπέραση και συγκρούεται πλαγιομετωπικά με φορτηγό που έρχεται από το απέναντι ρεύμα προς Λάρισα. Το λεωφορείο ανατρέπεται. Έξι άτομα χάνουν τη ζωή τους – όλοι τους κάτω των 25 ετών.

Η τραγωδία με τους 21 νεκρούς μαθητές

Στις 13 Απριλίου 2003, 49 μαθητές της Α΄ τάξης του Γενικού Λυκείου Μακροχωρίου επιστρέφουν στην πόλη τους μετά από σχολική εκδρομή στην Αθήνα. Αργά το απόγευμα, το λεωφορείο τους περνά την κοιλάδα των Τεμπών με κατεύθυνση προς Θεσσαλονίκη.

Στο αντίθετο ρεύμα κινείται φορτηγό που μεταφέρει νοβοπάν από τον Έβρο. Ο οδηγός του φορτηγού χάνει ξαφνικά τον έλεγχο και συγκρούεται πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο των μαθητών.

Τα νοβοπάν λειτουργούν σαν λεπίδες που κόβουν την αριστερή πλευρά του λεωφορείου. 21 μαθητές, ηλικίας 15-16 ετών, αφήνουν επί τόπου την τελευταία τους πνοή, εννέα τραυματίζονται σοβαρά και άλλοι 26 φέρουν ελαφρύτερα τραύματα.

Η τραγωδία με τους 57 νεκρούς

Νύχτα 28ης Φεβρουαρίου 2023, ανήμερα Καθαράς Δευτέρας, η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 αποχωρεί από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λάρισας. Το τρένο μπαίνει στο ρεύμα καθόδου, μετά από εντολή του σταθμάρχη.

Για 12 λεπτά και 18 χλμ κινείται στις λάθος ράγες, χωρίς κανείς να το έχει αντιληφθεί ώστε να ενημερώσει του μηχανοδηγούς. Δύο συρμοί τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την αναπόφευκτη σύγκρουση.

Με την επιβατική αμαξοστοιχία να έχει αναπτύξει ταχύτητα 166 χλμ/ώρα και την εμπορική να κινείται με 120 χλμ/ώρα, οι μηχανοδηγοί απλώς δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν: Τα τρένα συγκρούονται μετωπικά στο ύψος του Ευαγγελισμού, λίγο πριν από τα Τέμπη.

Ακολουθεί ισχυρή έκρηξη. Τα πρώτα βαγόνια τυλίγονται στις φλόγες. Ο τραγικός απολογισμός: 57 νεκροί και 180 τραυματίες.

Καταραμένo μέρος ή μήπως όχι;

Το κενό τεράστιο – δεν αναπληρώνεται. Οι άνθρωποι που χάνονται δεν γυρίζουν πίσω και αυτοί που μένουν βιώνουν καθημερινά στιγμές ανείπωτου πόνου, μνήμης και οργής. Η ατιμωρησία, ένα ακόμα καρφί στην καρδιά: Οι γονείς, τα αδέλφια και οι πιο κοντινοί άνθρωποι των θυμάτων δεν έχουν καν την πολυτέλεια να θρηνήσουν.

Πρέπει να αγωνισθούν, να ξεσηκώσουν και να ξεσηκωθούν, να διεκδικήσουν τα αυτονόητα: Απόδοση ευθυνών και απονομή δικαιοσύνης για τα λάθη, τις παραλείψεις, τα απαρχαιωμένα συστήματα, την κακή συντήρηση.

Τότε και μόνο τότε η καταραμένη ευχή «να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα» θα έχει πλέον νόημα.

Μήπως τελικά δεν υπάρχουν καταραμένα μέρη, αλλά η κατάρα της έλλειψης σεβασμού απέναντι στην ανθρώπινη ζωή;