Ο Γιώργος Κόφτης, γνωστός για τα έργα του που μεταφέρουν κοινωνικά μηνύματα, ήρθε να μας συγκινήσει ακόμη μία φορά με την προσωπογραφία της 24χρονης Δήμητρας Καπετάνιου, ενός από τα 57 θύματα που έχασαν άδικα τη ζωή τους στα Τέμπη, σε τοίχο του 3ου Γυμνασίου Καλαμαριάς, όπου φοιτούσε στο παρελθόν η νεαρή κοπέλα.

Στην ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο εικαστικός ανέφερε πως το τελευταίο του έργο, για το οποίο μιλούσε στους followers του εδώ και έναν μήνα, ήταν πλέον έτοιμο. «Χαλάλι γιατί μεσολάβησε η συναυλία και το υπέροχο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά όπου έγραψα και μερικούς στίχους στον τοίχο».

Σε μία άλλη ανάρτησή του, ο καλλιτέχνης μίλησε για την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας να γίνουμε μία «ενεργή κοινωνία», μία κοινότητα που θα σταθεί δίπλα στον αγώνα των γονέων και τον συγγενών που έχασαν τόσο άδικα τους δικούς τους ανθρώπους. «

Να μην τους αφήνουμε λεπτό, κάθε μέρα που περνάει να αναλογιζόμαστε τον πόνο τους και να τον μοιραζόμαστε μαζί τους. Να τους ελαφρύνουμε λίγο απ’ το φαρμάκι που τόσο απλόχερα η κραταιά τάξη τους κέρασε».

Η ανάρτηση του Γιώργου Κόφτη στο Facebook

«Μνήμη Δήμητρας Καπετάνιου. Η τοιχογραφία που σας έγραφα εδώ και έναν μήνα. Χαλάλι γιατί μεσολάβησε η συναυλία και το υπέροχο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά όπου έγραψα και μερικούς στίχους στον τοίχο.

Ας μείνουμε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι όμοιοί μας. Δεν έχω ιδέα γιατί είχα τέτοια τιμή να κάνω κάτι που έστω και λιγάκι ελάφρυνε τον πόνο τους. Ο μπαμπάς της Δήμητρας μου είπε «μου ξεπαγώνεις λίγο την ψυχή» έκλαιγε ο άνθρωπος, κάναμε μια αγκαλιά. Η μαμά της εξίσου γλυκιά.

Ένα γιατί από δω μέχρι το υπερπέραν, γιατί σε τόσο γλυκούς και καλούς ανθρώπους να γραφτεί τέτοιο φαρμάκι. Ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας να δικαιωθούν τα θύματα. Αν και δεν νομίζω να αλλάξει δυστυχώς ο πόνος τους. Η κουβέντα «δεν έχω άλλη επιλογή» που επανέλαβε η μαμά της Δήμητρας μπήκε μέσα στα μάτια μου και δεν φεύγει».

Τα δύο άκρα της Ελλάδας

«Όχι, όχι δεν θέλω να χρησιμοποιήσω καμία τέτοια λέξη. Καμία λέξη που μας πληγώνει, καμία λέξη που θέλει να μας κάνει κακό. Η ψυχή μας μόνο φτάνει να θυμάται και το κάνει. Είναι τέτοιο το κρίμα που δεν θέλει λόγια. Μόνο που και που να φέρουμε πίσω, έστω και για λίγο τα τόσα παιδιά που χάθηκαν τυχαία. Απλά επειδή έτυχε να ζουν σε μια χώρα που αντί να τα φροντίζει τα σκότωσε.

Μοναδική μας προτεραιότητα είναι να είμαστε δίπλα στους γονείς και στους οικείους. Να γίνουμε ενεργή κοινωνία. Κοινότητα. Να μην τους αφήνουμε λεπτό, κάθε μέρα που περνάει να αναλογιζόμαστε τον πόνο τους και να τον μοιραζόμαστε μαζί τους. Να τους ελαφρύνουμε λίγο απ’ το φαρμάκι που τόσο απλόχερα η κραταιά τάξη τους κέρασε. Αυτούς που με τόση λεπτότητα αντέχουνε και ζουν παρέα με την απώλεια. Αυτούς που εντελώς τυχαία δεν είμαστε εμείς. Εγώ. Εσύ. Αυτούς που κλήθηκαν να δείχνουν δύναμη για να περνά η κάθε μέρα. Αυτούς που δεν άκουσαν ένα συγγνώμη. Να είμαστε στο πλάι τους.

Ελλάδα είσαι σε ένα εκκρεμές με δύο άκρα. Στο ένα άκρο η λεπτότητα της μαμά της αδικοχαμένης Δήμητρας που ανησυχεί μην η εικόνα του χαμένου της παιδιού (μοναχοκόρη) φέρνει δυσκολία στα παιδιά του σχολείου (Ευγένεια!), όπου έγινε η τοιχογραφία, και από την άλλη πλευρά του εκκρεμούς, η άρχουσα τάξη που δεν είχε το στοιχειώδες ανδρείο φρόνημα να πει συγγνώμη. Συγγνώμη για το χάλι που προκάλεσε, να πει ένα “έφταιξα”.

Που όχι μόνο δεν αναλαμβάνει ευθύνη (που με τόση μανία κάθε 4 χρόνια ζητά να αναλάβει) αλλά επιθυμεί να βγει και αλώβητη. Ελλάδα είσαι εκεί ανάμεσα. Ανάμεσα στην λεπτότητα και την ξεφτίλα, ανάμεσα στην ευγένεια και την αναίδεια. Ελλάδα κάθε μέρα επιλέγεις με ποιον τρόπο στέκεσαι.

Είχα την απίστευτη τύχη να γνωρίσω τους γονείς της Δήμητρας, τον Κλεάνθη και την Χριστίνα όπου τους ευχαριστώ για την τιμή που μου έκαναν και ιδίως που χάρηκαν με το αποτέλεσμα. Εύχομαι ο Θεός να τους δίνει δύναμη, υπομονή και κουράγιο».