Ο Κέβιν Κόστνερ ήταν με δάκρυα στα μάτια κατά τη διάρκεια των επτά λεπτών που διήκησε το standing ovation προς τιμήν του, στην πρεμιέρα του τελευταίου του γουέστερν, Horizon: An American Saga, στο Φεστιβάλ των Καννών. Είναι μια ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε, σκηνοθέτησε, συνέγραψε, παρήγαγε και χρηματοδότησε ο ίδιος.

Αλλά δεν είναι πιθανό να βαρέθηκε καθώς δεχόταν το παρατεταμένο χειροκρότημα; Δεν είναι εξουθενωτικό να πρέπει να γνέφεις και να χαμογελάς με τους ανθρώπους γύρω σου να χειροκροτούν για επτά ολόκληρα λεπτά;

Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα, πάντως, είναι μια από τις παραδόσεις των Καννών. Μαζί με τα πάρτι σε beach bar, το ζεστό ροζέ κρασί και τις μεγάλες ουρές ηλιοκαμένων κριτικών, αυτές οι μαραθώνιες εκδηλώσεις αγάπης είναι ένα από τα στοιχεία που δίνουν στο αξιοσέβαστο φεστιβάλ την ταυτότητά του.

Το 2021, η ταινία έναρξης ήταν η Ανέτ του Λεό Καράξ, με πρωταγωνιστές τους Άνταμ Ντράιβερ και Μαριόν Κοτιγιάρ. Πέντε λεπτά μετά το χειροκρότημα, ο Ντράιβερ άναψε ένα τσιγάρο για να περάσει η ώρα. Φέτος, το χειροκρότημα που δέχτηκε το The Shrouds του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ περιγράφηκε στον Τύπο ως «υποτονικό» και «ακατάστατο» – αλλά συνεχίστηκε για περισσότερα από τρία λεπτά.

Τα standing ovation δεν είναι ασυνήθιστα και σε άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, Στις Κάννες, οι πρεμιέρες – ή «επίσημες προβολές» – πραγματοποιούνται στο Grand Theatre Lumiere, το οποίο χωράει περισσότερα από 2.000 άτομα. Ο κανόνας είναι ότι όλοι πρέπει να είναι ντυμένοι με βραδινό φόρεμα και υπάρχει ένα κόκκινο χαλί στο οποίο περιμένουν σειρές φωτογράφων για να αυξηθεί το buzz.

Ένας άλλος κανόνας είναι ότι μόλις «πέσουν» οι τίτλοι τέλους ένας εικονολήπτης μπαίνει στο Lumiere και στρέφει μια κάμερα στα κύρια μέλη του καστ και του συνεργείου. Ακολουθεί κοντινό πλάνο στο οποίο φαίνονται περήφανοι / δακρυσμένοι / αμήχανοι / όλα τα παραπάνω και αυτό εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη.

Στόχος είναι να ενθαρρύνει το κοινό να συνεχίσει να χειροκροτεί και να κάνει τη δοκιμασία ακόμα πιο δύσκολη για τους σκηνοθέτες και τους αστέρες που κάνουν μορφασμούς.

Γενικά, φαίνεται να υπάρχει μια σχέση μεταξύ της διάρκειας των επευφημιών και της ποιότητας των ταινιών. Η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί ήταν για τον «Λαβύρινθο του Πάνα» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, που έφτασε τα 22 λεπτά το 2006, ακολουθούμενα από τα 20 λεπτά για την ταινία «Φαρενάιτ 9/11» του Μάικλ Μουρ το 2004.

Ο Τσαρλς ΜακΝτόναλντ, βετεράνος των Καννών και ένας από τους πιο σεβαστούς κινηματογραφικούς PR της Βρετανίας, κατηγοριοποιεί την παράδοση ως «μια διασκεδαστική παρέκκλιση που σημαίνει πολύ λίγα στην πραγματικότητα».

Γιατί λοιπόν το κοινό στις πρεμιέρες των Καννών στέκεται όρθιο και αποθεώνει τους δημιουργούς επί τόση ώρα; Μια θεωρία είναι ότι το χειροκρότημα δεν είναι αποκλειστικά για τις ταινίες, ούτε είναι αποκλειστικά για τους παρευρισκόμενους κινηματογραφιστές. Είναι για όλη την εμπειρία – η πολύ σπάνια εμπειρία του να βλέπεις μια ολοκαίνουργια ταινία σε έναν τεράστιο κινηματογράφο γεμάτο με άλλους ανθρώπους που είναι τόσο ενθουσιασμένοι όσο εσύ.

Το κοινό μπορεί να χειροκροτεί τους ηθοποιούς στο θέατρο, αλλά πότε έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας για τους κινηματογραφιστές, για τον ίδιο τον κινηματογράφο και για ένα από τα πιο διάσημα φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο;

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα συμμετάσχουν σε αυτή τη στιγμή περισσότερες από μία ή δύο φορές στη ζωή τους, επομένως δεν μπορείτε να τους κατηγορήσετε εάν το κάνουν να διαρκέσει όσο περισσότερο μπορούν – είτε αρέσει στον Άνταμ Ντράιβερ είτε όχι.

Με πληροφορίες από BBC