Σε μία νέα ανάρτηση σχετικά με τα κενά της στήριξης από την πολιτεία προχώρησε, τα ξημερώματα της Δευτέρας (10/03), στη σελίδα «Η ζωή μου με τον Γιάννη», στο Facebook, η Άδα Σταματάτου ακτιβίστρια για τον αυτισμό, πρόεδρος και ιδρύτρια της ΑΜΚΕ Race for Autism Gr και συγγραφέας δύο βιβλίων («Η ζωή μου με τον Γιάννη» και «Τι έχει ο Γιάννης;»).

Η κ. Σταματάτου, η οποία είναι μητέρα του 27χρονου Γιάννη που είναι στο φάσμα του αυτισμού, είναι ιδιαίτερα ενεργή στα social media και δεν σταματά λεπτό να παίρνει πρωτοβουλίες και να ανοίγει σημαντικές συζητήσεις γύρω από τον αυτισμό – αλλά και να διεκδικεί αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τους νευροδιαφορετικούς συμπολίτες μας.

Στην τελευταία της ανάρτηση, η μητέρα του Γιάννη, απευθυνόμενη στον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, αναφέρθηκε στην «βαθιά άδικη και απάνθρωπη απόφαση» διακοπής του επιδόματος βαριάς αναπηρίας «σε ένα άτομο με σοβαρό αυτισμό, που είναι μη λεκτικό και διαβιεί σε οικοτροφείο ασυλικού τύπου», κάτι που επιβαρύνει τόσο την ίδια την ποιότητα ζωής του όσο και την οικογένειά του, που συχνά παλεύει με τεράστια ψυχολογικά και οικονομικά βάρη.

Η ανάρτηση στο Facebook

«Κάθε Κυριακή που αποχαιρετώ τον Γιάννη όταν επιστρέφει στο οικοτροφείο είμαι ράκος. Και ποτέ το ίδιο βράδυ δεν κοιμάμαι πάνω από 3 ώρες. Έτσι ή κάνω δουλειές ή γράφω.

Απόψε έραψα ταμπελάκια με το όνομα του στα ρούχα που παίρνει μαζί του και έγραψα αυτά κύριε Πρόεδρε, Kyriakos Mitsotakis, που σας παρακαλώ να διαβάσετε και να μας βοηθήσετε.

Η διακοπή του επιδόματος βαριάς αναπηρίας σε ένα άτομο με σοβαρό αυτισμό, που είναι μη λεκτικό και διαβιεί σε οικοτροφείο ασυλικού τύπου, είναι μια βαθιά άδικη και απάνθρωπη απόφαση. Το κράτος οφείλει να στηρίζει ουσιαστικά τους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας, διασφαλίζοντας αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.

Η παροχή νοσηλείας σε μια δομή δεν αναιρεί τις ανάγκες του ατόμου, που παραμένουν υψηλές και πολυδιάστατες – από προσωπική φροντίδα μέχρι ειδικές θεραπείες και αξιοπρεπή διαβίωση.

Η διακοπή του επιδόματος επιβαρύνει τόσο την ίδια την ποιότητα ζωής του ατόμου όσο και την οικογένειά του, που συχνά παλεύει με τεράστια ψυχολογικά και οικονομικά βάρη.

Η Πολιτεία πρέπει να επανεξετάσει αυτή την άδικη απόφαση και να διασφαλίσει ότι τα άτομα με βαριές αναπηρίες λαμβάνουν τη στήριξη που δικαιούνται, ανεξάρτητα από τον τόπο διαμονής τους. Ο σεβασμός στα θεμελιώδη δικαιώματα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά υποχρέωση.

Όταν οι γονείς τους πεθάνουν είναι εξαιρετικά άδικο τα αδέρφια των ατόμων με βαριές αναπηρίες να επωμίζονται την οικονομική ευθύνη για όλη τους τη ζωή, όταν το κράτος θα έπρεπε να διασφαλίζει τη στήριξη που χρειάζονται αυτά τα άτομα.

Το επίδομα βαριάς αναπηρίας δεν είναι πολυτέλεια – είναι ζωτικής σημασίας για την αξιοπρεπή διαβίωση των πιο ευάλωτων συμπολιτών μας. Καλύπτει βασικές ανάγκες που ούτε οι οικογένειες ούτε οι δομές μπορούν να καλύψουν από μόνες τους.

Συνολικά σε όλη την Ελλάδα είναι λιγότερα από 270 άτομα με βαριές αναπηρίες και νοητική υστέρηση που ζουν σε κλειστές δομές.

Η Πολιτεία έχει χρέος να στηρίζει διαρκώς αυτά τα άτομα, ανεξάρτητα από το αν ζουν σε μια οικογενειακή στέγη ή σε κάποια δομή.

Η διακοπή του επιδόματος δεν είναι εξοικονόμηση – είναι εγκατάλειψη. Και αυτό δεν αρμόζει σε μια κοινωνία που σέβεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών της».