Πέρασαν έξι χρόνια από την μέρα που το Μάτι μας, η περιοχή μας, μαζί με τους ανθρώπους της, αφέθηκε να κατασπαραχθεί από τις φλόγες μίας πυρκαγιάς.

104 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, κάποιοι από αυτούς περιμένοντας τη σωτηρία τους μέσα στη θάλασσα.

90 υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα εκ των οποίων 64 χαρακτηρίζονται πολυεγκαυματίες και συνεχίζουν να πορεύονται τον Γολγοθά τους.

Χιλιάδες σημαδεύτηκαν ψυχικά και παλεύουν με τους εφιάλτες.

510 οικογένειες έχασαν το σπίτι τους και το παρελθόν τους.

Πάνω από 3.000 σπίτια χρειάστηκαν επισκευή, πολλά εκ των οποίων δεν έχουν ακόμη επισκευαστεί.

Η πυρκαγιά σκόρπισε θλίψη, πόνο, απόγνωση, απελπισία.

Η πολιτική – επικοινωνιακή προπαγάνδα που στήθηκε το ίδιο βράδυ, προϋπέθετε ένα δεδομένο που όμως δεν τους βγήκε. Ότι στο παιχνίδι που στηνόταν, η απέναντι ομάδα θα ήταν γονατισμένη και αδύναμη. Ανήμπορη να αντιδράσει.

Πολύ λάθος εκτίμηση…

Το Μάτι μπορεί να ήταν βαριά πληγωμένο, αλλά δεν κατάφεραν να το γονατίσουν.

Τα παιδιά ήταν τα πρώτα που στάθηκαν όρθια. Ήταν τα πρώτα μέλη της κοινότητας που αρνήθηκαν την ήττα.

Ο τρόπος που λειτούργησαν από την επόμενη κιόλας μέρα, η αποφασιστικότητά τους, ο θυμός τους, αυτό το αξέχαστο αγριεμένο βλέμμα τους, ήταν το πρώτο χαστούκι για εμάς όλους, αλλά και η πρώτη φωνή της περιοχής προς τα έξω.

«Σας παρακαλούμε, μην λέτε τον τόπο μας νεκροταφείο! Εμείς θα τον ξαναφτιάξουμε ακόμα καλύτερο!»

Όλη αυτή η ενέργεια μάς ξύπνησε και χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, η κοινότητα αυτενεργούσε και λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.

Το Μάτι στηρίχθηκε από τους δικούς του ανθρώπους. Βλέποντας τα παιδιά να στέκονται βράχοι δίπλα του, οι υπόλοιποι φτιάξαμε έναν τοίχο προστασίας μέχρι να αναρρώσει. Δεν το εγκαταλείψαμε. Με υπομονή και επιμονή, οι ίδιοι οι κάτοικοι δουλέψαμε στην κάθε πληγή του.

Έπρεπε να χτισθεί ένα δίκτυο επικοινωνίας με την οργανωμένη πολιτεία για την αποκατάσταση του τόπου μας. Το καταφέραμε.

Έπρεπε να βρεθούν οι εγκαυματίες και να γίνει ξεκάθαρο πόσοι είναι και ποιες είναι οι ανάγκες τους, καθώς και να βρεθούν λύσεις για την υποστήριξή τους. Το καταφέραμε.

Έπρεπε να γίνεται συνεχής καταγραφή των αναγκών του τόπου και αυτές να επικοινωνούνται ως απαιτήσεις στα αρμόδια υπουργεία. Το καταφέραμε.

Παράλληλα με τις άμεσες ανάγκες και λύσεις, οι Ματιώτες είχαμε καταλάβει απολύτως και ακολουθούσαμε έναν απαράβατο νόμο.

Το κομμάτι των ευθυνών της τραγωδίας παραμένει από την πρώτη στιγμή σταθερή απαίτηση. Δεν συζητιέται, δεν λογίζεται, δεν αντισταθμίζεται. Αυτό γινόταν σαφές προς όλους τους συνομιλητές.

Έξι χρόνια όμως, πέρα από όλα όσα συνέβαιναν, το Μάτι μέσα στην ψυχή του έβραζε για την Αλήθεια!

Από την αρχή ξέραμε όλοι πως ο τρόπος που χτυπήθηκε ο τόπος εκείνη τη «Μαύρη Δευτέρα» ήταν παράλογος. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη σιωπή, την εγκατάλειψη, την υποκρισία και τον εμπαιγμό. Όταν άρχισαν να γνωστοποιούνται στοιχεία της υπόθεσης και άρχιζε να σχηματίζεται το παζλ, οι μόνοι που δεν νοιώσαμε έκπληξη ήμασταν εμείς.

Ήταν και παραμένει ιερός σκοπός όλων, η αποκάλυψη της Αλήθειας, η αναγνώριση των ενόχων, η έρευνα των κινήτρων τους, η παραδοχή της πολιτείας ότι εξέθεσε τους πολίτες της σε θανατηφόρο κίνδυνο.

Αυτός είναι ένα αγώνας ακάματος και διαρκής.

Με σεβασμό στους συγγενείς των θυμάτων και τις οικογένειες των εγκαυματιών, βρισκόμενοι πάντα δίπλα τους, δε θα κουραστεί κανείς να καταδεικνύει την Αλήθεια αυτού του πολιτικού – υπηρεσιακού – επιχειρησιακού εγκλήματος.

Κανείς δε θα ξεχάσει εκείνη την ενημέρωση του τότε Πρωθυπουργού, στην οποία κανείς δεν ήξερε τίποτα.

Κανείς δε θα ξεχάσει το κούνημα του δάκτυλου του εκπροσώπου της τότε Κυβέρνησης σε συντοπίτες μας.

Κανείς δε θα ξεχάσει τον ανατριχιαστικό διάλογο μεταξύ του Αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος και του Αξιωματικού που είχε αναλάβει την έρευνα.

Κανείς δε θα ξεχάσει τον τρόπο που η περιοχή έμεινε χωρίς εναέρια επιτήρηση την πιο κρίσιμη ώρα της πυρκαγιάς.

Κανείς δε θα ξεχάσει ότι η πυρκαγιά εγκαταλείφτηκε χωρίς εναέρια μέσα, γιατί τα έστελναν αλλού.

Κανείς δε θα ξεχάσει τα λόγια από την κατάθεση του επόμενου Αρχηγού, της επόμενης Κυβέρνησης, ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί που έφτασε αργά γιατί, και στην ώρα του να είχε φτάσει, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι θα είχε σώσει τον κόσμο…

Κανείς δε θα ξεχάσει την βρόμα της σήψης που ανέβλυζε από την αποκάλυψη των ηχητικών ντοκουμέντων.

Κανείς δε θα ξεχάσει. Και υπάρχουν λόγοι.

Κανείς δε θα ξεχάσει το Δικαστικό Φιάσκο.

Θέλουμε την Αλήθεια για όλους όσοι έφυγαν και για όλους όσοι έμειναν.

Θέλουμε την Αλήθεια για να μην υπάρξει πουθενά στη χώρα μας άλλο Μάτι.

Θέλουμε την Αλήθεια, γιατί εμείς ξέρουμε ότι η Αλήθεια είναι άχαστη και θα είναι πάντα εδώ!