Όταν ο Oleg Bazylewicz, καλλιτέχνης και συγγραφέας, παρουσιάστηκε στον στρατό την ημέρα που η Ρωσία εισέβαλε στην πατρίδα του, την Ουκρανία, πήρε μαζί του τα δύο πράγματα που εκτιμούσε περισσότερο, τις ακουαρέλες του και το φλάουτό του.

Στην πρώτη γραμμή του μετώπου, ο ανθυπολοχαγός που υπηρετεί ως αναπληρωτής διοικητής μιας πυροβολαρχίας στα ανατολικά, έβρισκε χρόνο από την αγγαρεία των καθημερινών του καθηκόντων για να ζωγραφίζει, χρησιμοποιώντας μολύβι, κάρβουνο και τις ακουαρέλες του.

Όλα αυτά άλλαξαν μια βροχερή μέρα, όταν ο 59χρονος ανακάλυψε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει και τη λάσπη, αφού προσπάθησε να την ξεπλύνει από τα χέρια και τις μπότες του.

Ο Bazylewicz υπηρέτησε στην ανατολική περιοχή του Ντονέτσκ και στη νοτιοανατολική περιοχή της Ζαπορίζια, όπου έχουν γίνει σφοδρές μάχες καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Τα έργα του, που περιλαμβάνουν λάσπη, πηλό και στάχτη, εκτίθενται αυτόν τον μήνα στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας του 11ου αιώνα, λίκνο του ορθόδοξου χριστιανισμού που βρίσκεται στην καρδιά του Κιέβου.

Μέρος της έκθεσής του στον καθεδρικό ναό αποτελείται από πειραματικά έργα από στάχτη που απεικονίζουν το χιόνι που βλέπει κανείς στο δάσος.

Άλλα σχέδια απεικονίζουν εξοχικά σπίτια, μια γάτα ή έναν σκύλο, ένα φεγγαρόφωτο λιβάδι, στρατιώτες που περνούν μέσα από ένα δάσος ή πάνω σε ένα τανκ.

«Στην πραγματικότητα, δεν έκανα ποτέ αυτούς τους πίνακες για να τους εκθέσω. Τους έκανα για τον εαυτό μου. Απλώς για να διατηρήσω τη λογική μου», λέει.

Αλλά το γεγονός ότι βρέθηκε για δύο χρόνια σε μάχες στην πρώτη γραμμή του μετώπου τον έκανε να σκεφτεί την ειρωνεία του πώς ο πόλεμος μπορεί να γεννήσει νέες μορφές τέχνης και αυτό που περιγράφει ως «δύο ανώτερες μορφές πνευματικότητας».

Η αγάπη και ο πόλεμος είναι τα ισχυρότερα πράγματα στον κόσμο, λέει. «Χρειάζεται πόλεμος για να αναπτυχθεί κάτι νέο στην τέχνη και τον πολιτισμό για να εκδηλωθεί το ανθρώπινο πνεύμα. Χρειάζεται πόλεμος, δυστυχώς».