Mai-Tai, Caipirinha, Daiquiri, Margarita, Old Fashioned, Cosmopolitan, Negroni, mojito, Piña Colada, Bloody Mary, Porn Star. Η λίστα με τα κοκτέιλ, που συνήθως μας συντροφεύουν τα καλοκαιρινά βράδια, μοιάζει ατελείωτη. Όμως ένα κοκτέιλ -είτε περιέχει αλκοόλ, είτε όχι- είναι πολλά παραπάνω από μια μικροσκοπική, χάρτινη, πολύχρωμη ομπρέλα και μια φλούδα πορτοκαλιού σε ένα ποτήρι και έχουν και μακρά ιστορία.

Τα κοκτέιλ θεωρούνται παραδοσιακά ως αμερικανική καινοτομία, αλλά στην πραγματικότητα εμπνεύστηκαν τουλάχιστον εν μέρει από τα βρετανικά punches – μεγάλα μπολ με αλκοολούχα ποτά αναμεμειγμένα με χυμό φρούτων, μπαχαρικά και άλλες γεύσεις, που καταναλώνονταν σε punch houses τον 18ο αιώνα.

Ο όρος κοκτέιλ εμφανίστηκε μάλιστα για πρώτη φορά σε μια βρετανική εφημερίδα που τυπώθηκε τον Μάρτιο του 1798. Αλλά ο όρος δεν ορίστηκε πραγματικά όπως τον ξέρουμε μέχρι το 1806, όταν το The Balance and Columbian Repository του Hudson της Νέας Υόρκης όρισε το κοκτέιλ σε αυτό που ξέρουμε σήμερα: «Ένα διεγερτικό ποτό που αποτελείται από οποιοδήποτε είδος ζάχαρης, νερό και bitters, το οποίο κοινώς ονομάζεται bittered sling». (Το sling είχε στην πραγματικότητα προηγηθεί του κοκτέιλ, ουσιαστικά το ίδιο πράγμα φτιαγμένο χωρίς bitters).

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Cocktails (21+ to follow) (@cocktails)

Η τέχνη του bartending

Η πραγματική τέχνη του bartending εξελίχθηκε χάρη κυρίως σε έναν τύπο – τον Jerry Thomas.

Ο Jerry, γνωστός και ως «Καθηγητής» Thomas, ένας γεννημένος στο Κονέκτικατ, Αμερικανός μπάρμαν που εργάστηκε σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη και έγραψε ένα από τα πρώτα ολοκληρωμένα βιβλία συνταγών – το Bartender’s Guide (ή How to Mix Drinks), ουσιαστικά μια εγκυκλοπαίδεια των mixed drinks που έγινε πρότυπο για τους bartenders.

Ο καθοριστικός ρόλος του πάγου

Η αύξηση των ταξιδιών και τα βήματα προς την εκβιομηχάνιση συνέβαλαν, όπως και οι καινοτομίες προς ένα βασικό συστατικό της κουλτούρας των κοκτέιλ: Τον πάγο.

Φαντάσου να είσαι σε ένα μπαρ και να πίνεις τα πάντα, από ένα Mint Julep μέχρι ένα Martini, σε βαρετή θερμοκρασία δωματίου.

Ευτυχώς αυτή η εκδοχή μένει μόνο στη φαντασία, χάρη σε έναν αρκετά τρελό τύπο που ονειρεύτηκε μια επιχείρηση εξαγωγής πάγου σε μια εποχή που το ταχύτερο σύστημα παράδοσης ήταν το πλοίο και τα περισσότερα λιμάνια δεν ήταν εξοπλισμένα για να αποθηκεύσουν ό,τι πάγο δεν έλιωνε κατά τη μεταφορά.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Cocktails (21+ to follow) (@cocktails)

Αυτό δεν πτόησε τον Frederic «Ice King» Tudor, ο οποίος συνέχισε να προσπαθεί και να αποτυγχάνει να μεταφέρει πάγο από ψυχρότερα κλίματα σε θερμότερα λιμάνια, μέχρι που το εγχείρημα τελικά πέτυχε (και τον έκανε δισεκατομμυριούχο).

Με τον πάγο διαθέσιμο σε όλες τις ΗΠΑ και διεθνώς, οι δυνατότητες για κοκτέιλ -και η κατανάλωση κοκτέιλ- εκτοξεύτηκαν.

Η εποχή της ποτοαπαγόρευσης

Τα κοκτέιλ μπορεί να είναι συνήθως φανταχτερά και πολύχρωμα, όμως η ιστορία τους είχε και «μαύρες» μέρες.

Όταν ο Εθνικός Νόμος των ΗΠΑ περί Απαγόρευσης (γνωστός και ως Volstead Act) μετατράπηκε σε 18η Τροποποίηση και τέθηκε σε ισχύ στις 17 Ιανουαρίου 1920, ο κόσμος των κοκτέιλ ανατράπηκε.

Ο νόμος απαγόρευε την παραγωγή ποτών που περιείχαν περισσότερο από μισό τοις εκατό (0,5%) αλκοόλ. Τα περισσότερα ζυθοποιεία, οινοποιεία και αποσταγματοποιεία σε όλη την Αμερική έκλεισαν τις πόρτες τους και δεν άνοιξαν ποτέ ξανά.

Παρόλο που η ποτοαπαγόρευση έστειλε τον κόσμο του αλκοόλ στην παρανομία για να αναπτυχθεί, εντούτοις επέφερε ένα σημαντικό πλήγμα.

Πολλοί ταλαντούχοι μπάρμεν μετακόμισαν στο εξωτερικό για να συνεχίσουν το επάγγελμά τους. Ακόμη και μετά την κατάργηση του νόμου, η ανάπτυξη της αμερικανικής βιομηχανίας κοκτέιλ παρέμεινε υποτονική μέχρι πρόσφατα.

Tiki culture

Κατά μία έννοια, οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι (και ο αυξημένος τουρισμός) αποτέλεσαν μια μικρή σωτηρία για την κουλτούρα των κοκτέιλ. Η επαφή με τον Ειρηνικό Ωκεανό και την πολυνησιακή κουλτούρα, έφερε στο προσκήνιο άφθονο ρούμι, αλλά και την γνωριμία με την κουλτούρα του Tiki.

Η υιοθετημένη από τον Ernest Raymond Beaumont Gantt προσωπικότητα του Don the Beachcomber έγινε ένα εμβληματικό εστιατόριο του Χόλιγουντ και πολυνησιακό hot spot, ενώ ο Victor Bergereon (γνωστός και ως «Trader Vic») άνοιξε ένα ανταγωνιστικό Tiki spot στο Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1930.

Η έμφαση στο Tiki έδωσε τη θέση της στην εστίαση σε άλλες κουλτούρες κοκτέιλ, και μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, οπότε τα κοκτέιλ έκαναν ένα βήμα πίσω, καθώς οι κουλτούρες των ναρκωτικών τα ξεπέρασαν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Cocktails (21+ to follow) (@cocktails)

Αναβίωση κλασικών κοκτέιλ

Ωστόσο, γύρω στη δεκαετία του ’90, άνθρωποι όπως ο Dale Degroff του διάσημου Rainbow Room της Νέας Υόρκης αναβίωσαν την κλασική κουλτούρα των κοκτέιλ από την εποχή του καθηγητή Thomas.

Το κίνημα των craft cocktail του Degroff επανέφερε τις ιστορικές αξίες και τα αυστηρά πρότυπα ποιότητας σε μια προηγουμένως υποβαθμισμένη βιομηχανία. Αυτή η νέα εποχή είδε ποτά όπως το The Pink Squirrel και σφηνάκια όπως τα Training Bra.

Διαβασε ακομα

Γιατί είναι ακόμη παράνομο να μεθύσεις σε βρετανική παμπ

Η μιξολογία έγινε επίσης δημοφιλής κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μέχρι σήμερα, οι bartenders έχουν γνωρίσει μεγάλη άνθηση.

Καθώς κάποιες από τις πρωτότυπες συνταγές κοκτέιλ του Thomas εξαφανίζονται, νέες, όπως το Gin Basil Smash, εμφανίζονται καθημερινά, διατηρώντας ζωντανή την κουλτούρα των κοκτέιλ.

Με πληροφορίες από The Cocktail Society, Vinepair