Το ζήτημα του μεγέθους των παντελονιών στους άνδρες και τις γυναίκες είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι φαίνεται. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Gap. Τα ανδρικά παντελόνια σε γενικές γραμμές κατηγοριοποιούνται σύμφωνα με τις εσωτερικές ραφές και τη μέση, γεγονός που οδηγεί σε τέσσερα πιθανά μήκη (28-34) και πολλαπλά μεγέθη μέσης. Τα γυναικεία παντελόνια διατίθενται σε μεγέθη 00-20 και τρία μήκη: ψηλό, κανονικό και cropped/petite. Στην Brooks Brothers, τα ανδρικά chinos προσφέρονται σε τρία μήκη στο εσωτερικό, ενώ τα γυναικεία chinos διατίθενται απλώς σε μεγέθη 0-16.

Είναι επίσης αλήθεια ότι ορισμένες μάρκες προσφέρουν ανδρικά και γυναικεία παντελόνια σε έτοιμα μεγέθη, ενώ οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες denim προσφέρουν ανδρικά και γυναικεία τζιν σύμφωνα με τους αριθμούς της μέσης και των εσωτερικών ραφών.

Έτσι, παρόλο που μπορεί να φαίνεται ότι οι άνδρες έχουν πολύ περισσότερες επιλογές στο μέγεθος των παντελονιών από ό,τι οι γυναίκες, γεγονός που υποδηλώνει έναν λανθάνοντα σεξισμό (όπως ότι τα περισσότερα ανδρικά ρούχα έχουν λειτουργικές τσέπες, ενώ τα περισσότερα γυναικεία ρούχα όχι), υπάρχει και ένα μεγαλύτερο ζήτημα. Κι αυτό έχει να κάνει με την ιστορία, την αυτοεικόνα, τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς, την ψυχολογία του καταναλωτή και την απόλυτη γελοιότητα της σημερινής κατάστασης του μεγέθους.

Όπως δήλωσε η Carla Sozzani, η ιδρύτρια του 10 Corso Como, του concept store στο Μιλάνο και έμπορος λιανικής πώλησης, το μέγεθος των «παντελονιών έχει τις ρίζες του στις πολιτισμικές αλλαγές».

Με απλά λόγια: Οι γυναίκες πίεζαν να φορέσουν παντελόνια εδώ και αιώνες. Οι φωνές τους έγιναν ιδιαίτερα δυνατές κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών τη δεκαετία του 1850 (enter Amelia Bloomer) και παρά το γεγονός ότι η Coco Chanel έκανε τα παντελόνια μέρος της γκαρνταρόμπας της στις αρχές του 20ού αιώνα, οι σταρ του κινηματογράφου και οι εργαζόμενες γυναίκες τα υιοθέτησαν με προθυμία στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, τα παντελόνια δεν αποτελούσαν μέρος της γκαρνταρόμπας μίας συνηθισμένης γυναίκας μέχρι τη δεκαετία του 1960.

Αυτό σημαίνει ότι τα γυναικεία παντελόνια κυκλοφόρησαν περίπου την ίδια εποχή με τα έτοιμα ρούχα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Επομένως, σε αντίθεση με την ανδρική ένδυση, η οποία προήλθε από την παράδοση της ραπτικής, κατά την οποία τα παντελόνια μετριούνταν ανάλογα με τη μέση και τις εσωτερικές ραφές, τα γυναικεία παντελόνια απορροφήθηκαν από την τάση για ένα τυποποιημένο μέγεθος – αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως 2, 4, 8, 12 κ.λπ.

Η προκατάληψη για το γυναικείο σώμα

Ωστόσο, εάν κάποιος επιχειρήσει να προβεί σε συγκρίσεις, όταν πρόκειται για το γυναικείο μέγεθος, οι αριθμοί αυτοί είναι περισσότερο μία ιδέα παρά πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι μπορεί το μέγεθος να διαφέρει σημαντικά από μάρκα σε μάρκα – σε μεγάλο βαθμό επειδή υπάρχει τόση κοινωνική προκατάληψη γύρω από το μέγεθος του σώματος.

Fashion Οι πέντε τάσεις στα παντελόνια της άνοιξης: Άνεση και κομψότητα από το πρωί μέχρι το βράδυ

Αυτός ο παραλογισμός είναι πιο ορατός στη γυναικεία μόδα. Είναι επίσης παρών και στα ανδρικά ρούχα, κυρίως με το φαινόμενο που έχει ονομαστεί ως «ανδρικό» μέγεθος. Πράγματι, αν μιλούσατε με επαγγελματίες παίκτες του μπάσκετ, θα σας έλεγαν ότι καμία μάρκα δεν φτιάχνει παντελόνια αρκετά μακριά για τα γούστα τους.

Η Janice Wang, διευθύνουσα σύμβουλος της Alvanon, μιας εταιρείας στο Χονγκ Κονγκ που χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να επικαιροποιεί τα σχέδια ώστε να προσαρμόζονται στους σύγχρονους σωματότυπους υπογραμμίζει ότι «το γυναικείο μέγεθος είναι αυθαίρετο. Το εύρος ποικίλλει ανάλογα με την ηλικιακή δημογραφική ομάδα μιας μάρκας, το lifestyle που φιλοδοξεί να λανσάρει η μάρκα, τις σιλουέτες του σχεδιαστή».

Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι, ανεξάρτητα από την ταυτότητα φύλου σας, υπάρχει μόνο μία απάντηση για να βρείτε το παντελόνι που σας ταιριάζει καλύτερα: Απελευθερωθείτε από τις δεσμεύσεις του μεγέθους και απλώς δοκιμάστε παντελόνια μέχρι να βρείτε εκείνα που σας ταιριάζουν. Στη συνέχεια, αν κάποιος ρωτήσει τι μέγεθος είναι, μπορείτε απλά να πείτε: το δικό μου.

Με πληροφορίες από New York Times