«Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου» είχε πει κάποτε ο Άγγλος ποιητής, Τζον Ντράιντεν και η υπομονή για τη διαλεύκανση του εγκλήματος των Τεμπών δείχνει σημάδια εξάντλησης.

Μια οργή που πολλαπλασιάζεται αν ο υπομονετικός είναι ένας γονιός που έχει χάσει άδικα το παιδί του και πολεμά να βγει η αλήθεια στο φως από τα πολυδαίδαλα σκοτεινά τούνελ της συγκάλυψης και τα χωράφια όπου θάφτηκε μαζί με ό,τι απέμεινε από τα θύματα. Μια οργή που έγινε ποτάμι και ξεχειλίζει, καθώς η κοινωνία στέκεται δίπλα στους συγγενείς – στη σωστή πλευρά της Ιστορίας – και απαιτεί απαντήσεις. Γιατί το χέρι έχει σηκωθεί με απόγνωση τόσο πολύ καιρό, που πλησιάζει η ώρα που θα πέσει με οργή. Εκτός αν τουλάχιστον πέσει πρώτα βαρύς ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης, οι χειρισμοί και τα αντανακλαστικά, πάντως, της οποίας δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας.

Και πώς όχι όταν η (ανάξια;) εκπρόσωπός της, η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Ιωάννα Κλάπα, έσπευσε να υπονοήσει πως όσοι απαιτούν εξηγήσεις για το έγκλημα των Τεμπών και φυσικά η Μαρία Καρυστιανού, δεν σέβονται τον θεσμό.

«Η Δημοκρατία απαιτεί σεβασμό στους θεσμούς» τόνισε σε μια θεσμολαγνική δήλωση, την ημέρα μάλιστα που δόθηκε εντολή από τον Ανακριτή, να γίνει -με καθυστέρηση δύο ετών- έρευνα στα γραφεία της εταιρείας security η οποία έκρυβε (;) τα βίντεο με το τρένο.

Όταν τα διορισμένα από την κυβέρνηση ανώτατα στελέχη της Δικαιοσύνης θεωρούν εχθρό της μια μητέρα που αγωνίζεται για την αδικοχαμένη κόρη της, τότε καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Οι πιο κακεντρεχείς ίσως μάλιστα υποψιαστούν πως καλύπτει τη συγκάλυψη. Πως δεν είναι και τόσο ανεξάρτητη, παρεμβαίνοντας υπέρ της ανομίας.

Όχι κυρία Κλάπα, η Δημοκρατία δεν απαιτεί σεβασμό στους θεσμούς, αλλά οι θεσμοί πρέπει να είναι δημοκρατικοί.

Το έγκλημα των Τεμπών ανέδειξε, για μια ακόμα φορά, αλλά με τον πιο τραγικό τρόπο, τη δυσωδία της Δικαιοσύνης που δρα συνενοχικά.

Για ποια ανεξαρτησία μιλάμε όταν ο πρωθυπουργός, μια βδομάδα μετά το δυστύχημα, ζητά εγγράφως από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (Ισίδωρο Ντογιάκο), να οριστεί Εφέτης Ανακριτής στην υπόθεση κι εκείνος αντιλαμβάνεται την επιθυμία του ως διαταγή, υλοποιώντας το αίτημά του, (και θυμίζοντας τη συγκάλυψη των υποκλοπών);

Ο νέος ανακριτής λοιπόν, είναι αυτός που αφήνει εκτός δικογραφίας εκατοντάδες χιλιάδες βίντεο και ηχητικά, δεν καλεί για κατάθεση τον υπάλληλο που έπεσε τυχαία (!) πάνω στα βίντεο 2 χρόνια μετά (αφού ο προφήτης πρωθυπουργός λίγες ημέρες πριν ευχήθηκε την ύπαρξή τους – λαμαρίνες ήθελε, λαμαρίνες πήρε), ενώ δεν ερευνά οτιδήποτε έχει σχέση με τα χημικά και την έκρηξη…

Ποιους προστατεύει, αγνοώντας προκλητικά τα στοιχεία που θα του έδιναν τη δυνατότητα να αναβαθμίσει τις κατηγορίες και να ερευνήσει σε βάθος κακουργήματος την υπόθεση;

Όταν η Δικαιοσύνη εθελοτυφλεί απέναντι σε όλες τις παρεκτροπές – παραβιάσεις κατά τη διάρκεια της έρευνας, τα μπαζώματα – ξεμπαζώματα και την εξαφάνιση – αλλοίωση στοιχείων, είναι στο πλαίσιο της «ελεύθερης κρίσης της»;

Το έγκλημα στα Τέμπη συνεχίζεται και η κυρία Κλάπα δεν θεώρησε πως θα έπρεπε να υπενθυμίσει στην εκτελεστική εξουσία ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, αλλά στην Μαρία Καρυστιανού. Μόνο που η κοινωνία είναι και θα είναι πάντα με τη Μαρία Καρυστιανού. Μαζί δεν θα ησυχάσουμε αν δεν τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι. Γιατί και μας ενδιαφέρει και δεν το ξεχάσαμε και δεν αποφάσισε το 41%. Το να λάμψει η αλήθεια είναι πλέον μονόδρομος. Ελπίζουμε όχι σαν τη σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη…