Σήμερα, 6 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του ενδοσχολικού εκφοβισμού (bullying) και της ενδοσχολικής βίας, είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε ότι για την πρόληψη και την αποδυνάμωση του σχολικού εκφοβισμού χρειάζεται να διασφαλίσουμε χώρο, χρόνο και συστηματικές ενέργειες για να αναπτυχθούν θετικές σχέσεις μεταξύ όλων των παιδιών στο σχολείο, αλλά και μεταξύ των εκπαιδευτικών και των παιδιών.

Να θυμηθούμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση των ζητημάτων στο σχολικό πλαίσιο είναι η διαβούλευση και η διασφάλιση του ενεργού ρόλου όλων των μελών της σχολικής κοινότητας στη λήψη αποφάσεων και στην υποστήριξη ενός σχολείου που τα μέλη του νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτό και μπορούν να συνδιαμορφώσουν τη σχολική τους εμπειρία. 

Η αναγνώριση του σχεσιακού πλαισίου της εκπαίδευσης και της ανάγκης για ένα συμπεριληπτικό και δημοκρατικό σχολείο ως βασικού εργαλείου πρόληψης και καταπολέμησης του σχολικού εκφοβισμού μάς οδηγούν:

• να δώσουμε συστηματικές ευκαιρίες για να γνωριστούν τα παιδιά μεταξύ τους και με τους εκπαιδευτικούς, να αναπτύξουν σχέσεις εμπιστοσύνης, να επικοινωνήσουν σε ένα διαλογικό πλαίσιο και να συνεργαστούν ως μέλη μιας κοινότητας,
• να εντοπίσουμε ότι κανείς δεν μαθαίνει σε ένα πλαίσιο που δεν νιώθει ασφάλεια, δεν νιώθει αποδεκτός και φοβάται να είναι ο εαυτός του και, άρα, η ενίσχυση ενός κλίματος αποδοχής στο σχολείο αποτελεί προϋπόθεση για τη μάθηση και την ανάπτυξη των παιδιών, 
• να ενδυναμώσουμε τον ενεργό ρόλο των μελών της σχολικής κοινότητας και της συμμετοχής τους στη λήψη αποφάσεων για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που συμβαίνουν καθημερινά στο σχολείο, έναντι της έμφασης στην πειθάρχηση των παιδιών και της επιβολής ποινών ως μόνης στρατηγικής παρέμβασης στα σχολικά δρώμενα,
• να σχεδιάσουμε το όραμα και την πολιτική του σχολείου ώστε να εξασφαλίζει ότι όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας, ανεξαρτήτως των ταυτοτικών τους χαρακτηριστικών και της βιογραφίας τους, είναι ευπρόσδεκτα στο σχολείο και ότι σχεδιάζονται συστηματικές προσπάθειες για την ευημερία και την πρόοδο τους.

Αντίθετα,

• όσο η ενεργός πολιτειότητα και οι δημοκρατικές αξίες διδάσκονται ως περιεχόμενο και ως δεξιότητες, αλλά δεν αποτελούν βίωμα των παιδιών και των εκπαιδευτικών που διατρέχει τη σχολική ζωή,
• όσο δεν υιοθετούμε διαλογικές και συνεργατικές διαδικασίες επίλυσης των ζητημάτων ώστε τα παιδιά να πιστέψουν ότι με την επικοινωνία, τη διαβούλευση και τον διάλογο μπορούν να επιλυθούν οι συγκρούσεις, να πιστέψουν δηλαδή ότι ως μέλη μιας συλλογικότητας μπορούν να συνεργαστούν, να μοιραστούν την ευθύνη και να καταφέρουν να βελτιώσουν την σχολική τους καθημερινότητα, έχοντας έναν ενεργό ρόλο,
• όσο το θεσμικό πλαίσιο δίνει έμφαση στην πειθάρχηση των παιδιών και των εκπαιδευτικών ως τη μόνη λύση για την αντιμετώπιση των συγκρούσεων,
• όσο το θεσμικό πλαίσιο δίνει έμφαση σε ένα υλοκεντρικό και εξετασιοκεντρικό σχολείο,
• όσο το θεσμικό πλαίσιο δεν εμπιστεύεται τον επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών σε σχέση με την δυνατότητά τους να συνδιαμορφώνουν το πλαίσιο της σχολικής λειτουργίας μαζί με τα παιδιά που φοιτούν σε αυτό και αναλόγως περιορίζει την παιδαγωγική αυτονομία και τις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων στο σχολείο, 
• όσο δεν καθορίζεται θεσμικά ο χρόνος για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ως μιας βασικής προϋπόθεσης για τη συνεχή βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου και όχι απλώς ως ένα μοριοδοτούμενο προσόν,
• όσο αγνοούμε τον σημαντικό ρόλο της εκπαίδευσης για την εξασφάλιση μιας συνεκτικής, συμπεριληπτικής και δημοκρατικής κοινωνίας,
• όσο μειώνονται ή παραμελούνται τα μέτρα για την στήριξη της οικογένειας προκειμένου η ίδια να μπορεί να προσφέρει ένα ασφαλές πλαίσιο για την ανάπτυξη των παιδιών,

τόσο  λιγότερες θα είναι οι πιθανότητες να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές σχεσιακό σχολικό περιβάλλον όπου τα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού θα εκλείπουν.