Η Ρούλα Πισπιρίγκου ήταν τελικά ένοχη. Όπως άλλωστε είχαμε όλοι υποψιαστεί από όταν ξέσπασε η ειδεχθής υπόθεση χωρίς να μας διακατέχει κάποιο αστυνομικό δαιμόνιο. Δεν ήταν σύμπτωση, θεωρία συνωμοσίας ή ύψιστη αδικία εναντίον μιας χαροκαμένης μάνας. Ήταν μια ανείπωτη τραγωδία τριπλής παιδοκτονίας, αλλά ακόμα κι αν η αποκαλούμενη βαρύγδουπα σύγχρονη Μήδεια, τιμωρήθηκε, η λύτρωση για τις τρεις αυτές αθώες ψυχές δεν θα έρθει ποτέ.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου σκότωνε ένα – ένα, αργά, μεθοδικά και βασανιστικά τα παιδιά της σε βάθος χρόνων, μπροστά στα μάτια όλων και δεν τη σταμάτησε κανείς.

Αυτοί οι «όλοι» δεν ήταν απλά κομπάρσοι – συμμετέχοντες σε ένα δράμα, αλλά συμπρωταγωνιστές σε μια φρικώδη ιστορία και συνένοχοι στο έγκλημα. Άλλοι έκαναν πως δεν έβλεπαν τα προφανή, άλλοι αδιαφορούσαν γι΄ αυτά που έβλεπαν και άλλοι τα έζησαν από την πρώτη σειρά σε ένα θέατρο εγκληματικού παραλόγου χωρίς να απλώσουν το χέρι. Όλους ωστόσο τούς βαραίνει η αβάσταχτη συνενοχή. Ο βαθμός ελάχιστη σημασία έχει. Από τους κοντινούς της ανθρώπους, τους συγγενείς, τους γείτονες και τους «πού να μπλέκω τώρα», μέχρι όσους είχαν κάποια επιστημονική υπόσταση, οφείλοντας να προστατέψουν αυτά τα τρία παιδιά.

Όλοι τους τα έβλεπαν να δολοφονούνται το ένα μετά το άλλο, παραμένοντας εγκληματικά απαθείς.

Διαβασε ακομα

Ανοίγεις για 6 μήνες λάθος σήραγγα στο Μετρό και βγαίνεις στην Ελλάδα 3.0

Στην αγόρευσή της η εισαγγελέας έψεξε τους ιατροδικαστές, οι οποίοι έστρωσαν «πρόσφορο έδαφος» στην κατηγορούμενη «για να καλύψει τα εγκλήματά της», κάνοντας λόγο για απουσία συναίσθησης της ευθύνης, επιπολαιότητα και ωχαδελφισμό: μία ακόμα λέξη που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα μετά το φιλότιμο! Και ναι, είναι τόσο ελληνική αφού μόνο στην Ελλάδα χάνουν τόσο πολλοί άνθρωποι τη ζωή τους από ωχαδελφισμό που βρίσκεις πίσω από σχεδόν κάθε μεγάλη τραγωδία (βλέπε ξανά Τέμπη).

Όταν ωστόσο έχει εξατμιστεί από μέσα μας κάθε σταγόνα ανθρωπιάς, ενώ ο αδιάφορος κρατικός μηχανισμός λειτουργεί διεκπεραιωτικά με νοοτροπία να «τελειώνουμε να πάμε σπίτι μας» να συνεχίσουμε τη ζωούλα μας, συνάνθρωποί μας και πολύ χειρότερα κάποια παιδιά που θα μένουν απροστάτευτα ακόμα και από την ίδια τους τη μητέρα, δεν θα επιστρέφουν στο δικό τους σπίτι.

Το πιο ανατριχιαστικό βέβαια ίσως είναι το γεγονός ότι αν και στα νοσοκομεία που όφειλαν να ελέγξουν το ιστορικό και την έβλεπαν να μπαινοβγαίνει με τα υγιή παιδιά της – αντικρίζοντας στα μάτια τον μέγιστο παραλογισμό – έπρεπε να θορυβηθούν, ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή που δεν επέτρεψε και στην Πισπιρίγκου να συνεχίσει τη ζωούλα της.

Τι έκαναν όλοι αυτοί όταν η Πισπιρίγκου σκότωνε ξανά και ξανά τα παιδιά της; Για ποιες περιβόητες υπηρεσίες προστασίας ανηλίκων μιλάμε; Θα τιμωρηθεί επιτέλους κανείς;

Στην αλυσίδα της φρίκης προστίθενται συνεχώς νέοι κρίκοι, αλλά όσο σκουριασμένη κι αν είναι, δεν διαφαίνεται η ελπίδα να σπάσει αν δεν αλλάξουμε τη νοοτροπία που δηλητηριάζει όλο και περισσότερο την κοινωνία μας. Για να μην θρηνήσουμε άλλα νεκρά παιδιά και δολοφονημένες γυναίκες. Για να μην υπάρξουν άλλες «Άμοιρες Ιφιγένειες» – όπως χαρακτήρισε τα τρία παιδιά η εισαγγελέας – που θυσιάζονται στον βωμό της αδιαφορίας όλων μας.