Οι άνδρες δίνουν μάχη με τη μοναξιά και, μάλιστα, σιωπηλή. Έρευνα διαπιστώνει ότι, σε σύγκριση με τις γυναίκες, οι άνδρες δεν αναφέρουν ότι αισθάνονται μοναξιά συχνά ή ότι έχουν λιγότερους κοντινούς φίλους. Ενώ έχουν ανάγκη για υποστήριξη, στρέφονται λιγότερο συχνά στο περιβάλλον τους ή σε κάποιον ειδικό για κοινωνική σύνδεση και βοήθεια.

Τα στοιχεία της έρευνας του Pew Research Center για τις ΗΠΑ αποκαλύπτουν πως το 16% των Αμερικανών λένε ότι αισθάνονται μοναξιά ή απομόνωση από τους γύρω τους με περίπου ίσα ποσοστά ανδρών και γυναικών. Περίπου το 38% των ενηλίκων λένε ότι μερικές φορές αισθάνονται μοναξιά, ενώ το 47% λέει ότι σπάνια ή ποτέ δεν το νιώθουν.

Ταυτόχρονα, ενώ με βάση τη συγκεκριμένη έρευνα, οι εμπειρίες με τη μοναξιά δεν διαφέρουν πολύ ανάλογα με το φύλο, διαφέρουν σημαντικά ανάλογα με την ηλικία.

Οι ενήλικες κάτω των 50 ετών είναι πολύ πιο πιθανό να πουν ότι αισθάνονται μοναξιά συχνά (22% έναντι 9% για τους άνω των 50 ετών). Ανάμεσα στις ηλικιακές ομάδες, οι ενήλικες 65 ετών και άνω είναι οι πιο πιθανό να πουν ότι σπάνια ή ποτέ δεν αισθάνονται έτσι (66%).

Στο ερώτημα σχετικά με το πού θα αναζητούσαν συναισθηματική υποστήριξη εάν την χρειάζονταν, οι απαντήσεις έδειξαν πως οι γυναίκες είναι πιο πιθανό από τους άνδρες να πουν ότι θα ήταν πολύ ή εξαιρετικά πιθανό να στραφούν σε κάθε μία από τις εξής πηγές για αυτόν τον τύπο υποστήριξης:

• Στη μητέρα τους (54% των γυναικών έναντι 42% των ανδρών)
• Σε έναν φίλο (54% έναντι 38%)
• Σε ένα άλλο μέλος της οικογένειας που δεν είναι γονιός, σύζυγος ή σύντροφος (44% έναντι 26%)
• Σε έναν επαγγελματίας ψυχικής υγείας (22% έναντι 16%)

Διαβασε ακομα

Πώς η (αν)ισότητα των φύλων επηρεάζει και την ψυχική μας υγεία

Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι περίπου εξίσου πιθανό να πουν ότι έχουν τουλάχιστον έναν κοντινό φίλο – και οι περισσότεροι το έχουν. Ωστόσο, οι άνδρες που έχουν κοντινούς φίλους δεν επικοινωνούν με αυτούς τόσο συχνά όσο οι γυναίκες. Περισσότερες γυναίκες από άνδρες λένε ότι στέλνουν μηνύματα, αλληλεπιδρούν στα κοινωνικά μέσα ή μιλούν στο τηλέφωνο ή κάνουν βιντεοκλήσεις με έναν κοντινό φίλο τουλάχιστον μερικές φορές την εβδομάδα.

«Η θεραπεία δεν έχει φύλο»

Όπως έδειξαν τα στοιχεία, μόνο το 16% των ανδρών συμμετεχόντων δήλωσαν πως θα στρέφονταν σε κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας, σε περίπτωση που χρειάζονταν βοήθεια και συναισθηματική υποστήριξη. Ζητήσαμε από την Ελένη Δημακοπούλου, ψυχολόγο, να σχολιάσει τη συγκεκριμένη έρευνα, δίνοντάς μας μερικές εξηγήσεις για το εάν και το πώς το φύλο επιδρά στην απόφαση αναζήτησης βοήθειας από ειδικό.

Η ίδια επιβεβαίωσε πως παρά την αύξηση των τελευταίων ετών, τα νούμερα παραμένουν χαμηλά, καθώς «σε σχέση με τις γυναίκες, οι άνδρες που φτάνουν στα γραφεία ειδικών είναι ελάχιστοι».

«Αν κοιτάξουμε τα ποσοστά των περιστατικών αυτοκτονίας ανά φύλο, θα δούμε πως η συντριπτική πλειοψηφία ειναι αντρες», αναφέρει η ειδικός. Σύμφωνα με τα δεδομένα του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) για το 2022, το ποσοστό αυτοκτονιών στους άνδρες ήταν περίπου τέσσερις φορές υψηλότερο από αυτό στις γυναίκες. Αν και οι άνδρες αποτελούν το 50% του πληθυσμού, αντιπροσώπευαν σχεδόν το 80% των αυτοκτονιών.

«Εδω δημιουργείται το παραδοξο. Γιατί, ενώ φαίνεται πως και οι άντρες χρειάζονται βοήθεια, την αναζητούν πιο σπάνια;», αναφέρει η κ. Δημακοπούλου και εξηγεί πως «ενδεχομένως βασικό ρόλο σε αυτό έχουν παίξει οι κοινωνικές ενδοβολές. “Οι γυναίκες είναι ευαίσθητες ενώ οι άντρες πρέπει να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους μόνοι τους”».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ελένη Δημακοπούλου – Ψυχολόγος (BSc, MSc,PGDip) (@the_therapy_touch)

Είναι μια πεποίθηση που «καλλιεργείται στους άνδρες από μικρή ηλικία», σημειώνει η ίδια και μας προτρέπει να σκεφτούμε «πόσες φορές έχουμε ακούσει πως “οι άνδρες δεν κλαίνε”».
«Όλο αυτό συμβάλλει τόσο στην καταπίεση των συναισθημάτων, όσο και στην δυσκολία εξωτερίκευσης τους. Σκεφτείτε πόσο “τρομακτική ” μπορεί να φαντάζει η σκέψη του να κάτσεις στην καρέκλα του θεραπευόμενου και να εξωτερικευσεις τα συναισθήματα σου, όταν δεν έχεις μάθει καν να τα επικοινωνείς». Πράγματι…

Η Ελένη Δημακοπούλου ξεκαθαρίζει πως «η θεραπεία δεν έχει φύλο». «Εκτός από τα ατομικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει το κάθε άτομο, καλείται να αντιμετωπίσει και τις δυσκολίες που μπορεί να ακολουθούν τις εσωτερικευμενες κοινωνικές πεποιθήσεις αναφορικά με το φύλο του».