Πόσο φυσιολογικό είναι να μιλάς στην πάρτη σου, όχι ως παιδί, απευθυνόμενο σε κάποιον φανταστικό φίλο, αλλά στον ενήλικο, μεσήλικα ίσως κιόλας εαυτό σου; Στο ερώτημα αυτό έρχεται να απαντήσει σχετικό άρθρο των New York Times.

«Σήμερα το πρωί, κοίταξα έξω από το παράθυρο της κουζίνας μου και ανακοίνωσα, στο άδειο δωμάτιο, ”Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον σκίουρο, η ουρά του φαίνεται πολύ εκνευριστική”. Μετά έβγαλα τη φριτέζα μου, αναρωτιόμουν φωναχτά αν στις 10:30 π.μ. είναι πολύ νωρίς για τηγανητές πατάτες», εξομολογείται μεταξύ άλλων η δημοσιογράφος Τζάνσι Ντουν.

«Δεν μιλούσα ποτέ στον εαυτό μου. Τώρα το κάνω συνέχεια. Όταν ρώτησα τους μεσήλικες φίλους μου αν το έκαναν επίσης, οι εξομολογήσεις πλήθαιναν. Μία από αυτούς είπε ότι όταν στέλνει μηνύματα σε ανθρώπους, διαβάζει το μήνυμα δυνατά όταν πληκτρολογεί, ακόμα και δημόσια» πρόσθεσε.

Απευθυνόμενη, ωστόσο, σε ειδικούς ύπνου διαπίστωσε πως η διαδικασία είναι όχι μόνο φυσιολογική αλλά και χρήσιμη, καθώς βοηθάει τον εαυτό μας να ταξινομήσει προβλήματα και να διαχειριστεί τη μνήμη του.

Σημειώνει μάλιστα μια σειρά από καθημερινές της συνήθειες, όπως το να ζητάει τηγανητές πατάτες ή έξτρα βανίλια παγωτό από τον αόρατο διαμεσολαβητή που είναι ο εαυτός της. «Τα παιδιά με ρωτούν τι συμβαίνει με σένα, σε ποιον μιλάς;» διερωτάται η ίδια και δεν διστάζει να ανοίξει κουβέντα με ειδικούς ψυχικής υγείας.

Διαβασε ακομα

Το καλύτερο δώρο για τη γιορτή της μητέρας είναι το τέλος του body shaming

«Είναι απαραίτητο ώστε να αποκλιμακώνονται οι κοινωνικές πιέσεις» σημειώνει ο Τσαρλς Φέρνιχοου, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ντάρχαμ, τονίζοντας πως όσο μεγαλώνει κανείς αποκτά μεγαλύτερη έκθεση σε τέτοιες συνήθειες.

«Σου προσφέρει τη δυνατότητα εκτός από το να οριοθετήσεις τα άγχη σου (ένα ιδιότυπο ”είσαι οκ”) να θέσεις ημερήσιους στόχους (”έχεις να κάνεις κι αυτό”) προσθέτει ο ίδιος, επισημάνοντας πως μπορείς να ξεκινήσεις από τα πιο απλά, όπως το να κάνεις πρόβα στο πώς θα ζητήσεις μια αύξηση ή στο πώς θα χωρίσεις με το ταίρι σου.

Από την άλλη, ψυχοθεραπευτές όπως η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σιάτλ, Ρέιτσελ Τιούροου, ενώ συμφωνούν, λένε πως όταν η συγκεκριμένη συνήθεια γίνεται σε μεγάλο βαθμό «είναι ανησυχητική, είναι αναλογικά όπως το κάπνισμα για τη δημόσια υγεία».

Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως και η Τιούροου υποστηρίζει ότι «αν δουλεύει αυτή η μέθοδος είναι καλή σαν αγχολυτική προσέγγιση» και καλό είναι να μην συγχέονται οι εκάστοτε περιπτώσεις με έναν γενικό κανόνα.

Με πληροφορίες από New York Times