Οι άνω των 40 θα θυμόμαστε τους γονείς μας να κάνουν μία συγκεκριμένη δουλειά για πολλά, πολλά χρόνια. Σπάνια ένας άνθρωπος που είναι σήμερα συνταξιούχος θα περνούσε από πολλές διαφορετικές εταιρείες ή θα άλλαζε επάγγελμα. Ήταν η εποχή που οι άνθρωποι, όχι μόνο συνδέονταν με την εργασία τους για μια ζωή αλλά ανέπτυσσαν και ουσιαστικές φιλικές σχέσεις με τους συναδέλφους και τους εργοδότες τους.

Παραδόξως, όμως, είχαν και αυτό το καταπληκτικό χάρισμα να διατηρούν έναν υγιή διαχωρισμό από τη δουλειά τους. Επιστρέφοντας στο σπίτι το απόγευμα ή τα Σαββατοκύριακα είχαν χρόνο να περάσουν με την οικογένειά τους, να πάνε βόλτα ή μία εκδρομή, να κάνουν το χόμπι τους και γενικά, να αφήσουν πίσω, έστω και για λίγες ώρες, οτιδήποτε μπορεί να τους άγχωνε στο γραφείο.

Ποιος πάει αύριο δουλειά;

Στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν πάνω από τέσσερα-πέντε χρόνια σε μία θέση ή σε μια δουλειά. Υπάρχει μία διαρκής αναζήτηση για κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο, οικονομικά αποδοτικότερο. Με τα emails, τα κινητά, τα social media και το γεγονός ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου ανά πάσα ώρα και στιγμή, η δουλειά έχει γίνει κάτι σαν το «καβούκι» της χελώνας που κουβαλά συνέχεια στην πλάτη της.

Ακόμα και οι κουβέντες με φίλους περιλαμβάνουν συζητήσεις για το γραφείο και τους συναδέλφους, την αύξηση που δικαιούσαι αλλά δεν παίρνεις και το γεγονός ότι ένα project έχει μία ασφυκτικά άπιαστη διορία που θα σε αναγκάσει να δουλέψεις και αυτό το Σαββατοκύριακο.

Με την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής να πηγαίνει συχνά περίπατο και διάφορα άρθρα σε περιοδικά, εφημερίδες και το διαδίκτυο να προσπαθούν να σου μάθουν πως να προσπαθήσεις να πετύχεις το αυτονόητο και φυσιολογικό, δεν κάνει πλέον σε κανέναν εντύπωση που οι περισσότεροι υποφέρουν από burnout, ενώ πλέον πολλοί εργαζόμενοι βιώνουν το «Σύνδρομο της Κυριακής» κάθε βράδυ, αναφωνώντας: «Ποιος πάει πάλι αύριο δουλειά;»

Διαβασε ακομα

Μπορεί το όνομά σου να καθορίσει το επάγγελμά σου;

Μια πιο χαλαρή και υγιής στάση

Παρόλο που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι – και τους ζηλεύουμε γι’ αυτό – που παθιάζονται και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τη δουλειά τους, η Tessa West, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αναφέρει πως η πλειοψηφία φαίνεται να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στον χώρο εργασίας, με αποτέλεσμα αυτό να έχει σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχολογία πολλών εργαζομένων. Εξάλλου, όπως λέει: «Πάνε οι μέρες που οι δουλειές ήταν απλώς δουλειές».

Παρ’ όλη τη συζήτηση για την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, η σημασία της ψυχολογικής απόστασης από την εργασία μας είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Όμως, στις μέρες μας, ακόμη και όσοι επιθυμούν αυτή την απόσταση – που δεν αυτοπροσδιορίζονται από τα επαγγελματικά τους επιτεύγματα και αντ’ αυτού στηρίζονται σε άλλες ταυτότητες – συχνά φοβούνται να το παραδεχτούν.

Πολλοί είναι οι εργαζόμενοι, σύμφωνα με τη West, που ανησυχούν πως οι συνάδελφοι ή οι εργοδότες τους θα ερμηνεύσουν την πιο χαλαρή στάση τους ως ένδειξη ότι δεν έχουν πάθος για τη δουλειά ή πως δεν είναι αρκετά αφοσιωμένοι.

Διαβασε ακομα

Αυτό το ψυχοπλάκωμα που νιώθεις Κυριακή απόγευμα – να ξέρεις – έχει όνομα και δεν είναι φυσιολογικό

Η πλουραλιστική άγνοια

Για την καθηγήτρια Ψυχολογίας, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι φτάσαμε σε αυτό το σημείο, δεδομένων των μηνυμάτων στα οποία είμαστε τα τελευταία χρόνια εκτεθειμένοι: Οι ροές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτες από προσεκτικά επιμελημένες αναρτήσεις που αναφέρουν πως το «να κάνεις αυτό που αγαπάς» είναι εύκολο και φυσικό, προκαλώντας συχνά οδυνηρές συγκρίσεις με τις δικές μας καταστάσεις.

Διάφοροι managers μιλούν για το πώς η εύρεση πάθους στη δουλειά είναι αυτό που τους επέτρεψε να αγγίξουν την επιτυχία – με τις αφηγήσεις αυτές να κάνουν τον εκάστοτε εργαζόμενο να πιστεύει πως αν «παίξει σωστά τα χαρτιά του» θα μπορεί να φτάσει στο ίδιο επίπεδο ικανοποίησης.

Ωστόσο, για την West, αυτή η αφήγηση – ότι το να αγαπάς τη δουλειά σου είναι απαραίτητη προϋπόθεση τόσο για την ευτυχία όσο και για την αποτελεσματικότητα – δεν είναι μόνο προβληματική, αλλά και επικίνδυνη για την ψυχική υγεία των ανθρώπων για τρεις βασικούς λόγους:

• Πρώτον, πολλοί εργαζόμενοι δεν θα νιώσουν ποτέ αυτή την «αγάπη» – ωστόσο υπάρχει μια «πλουραλιστική άγνοια» που κάνει όλους μας να πιστεύουμε ότι οι άλλοι την έχουν βρει. Πλουραλιστική άγνοια είναι όταν πιστεύει κάποιος πως οι γύρω του ασκούν κάποια συμπεριφορά ή έχουν ένα σύνολο πεποιθήσεων, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι αλήθεια. Η West προειδοποιεί πως η πεποίθηση ότι οι άλλοι άνθρωποι αγαπούν τη δουλειά τους περισσότερο από εσένα μπορεί να γεννήσει ζήλια, δυσαρέσκεια και, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατάθλιψη.
• Δεύτερον, πολλοί εργαζόμενοι θεωρούν πως θα «ερωτευθούν» τη δουλειά τους αμέσως – μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη της εργασίας. Στην πραγματικότητα όμως χρειάζεται χρόνος και εμπειρία για να εκτιμήσουμε τα καλά πράγματα.
• Τρίτον, ακόμη και όσοι βρίσκουν την αγάπη συχνά κινδυνεύουν από αρνητικά αποτελέσματα, όπως το χρόνιο στρες και η εξουθένωση.

Για την καθηγήτρια Ψυχολογίας, αγάπη δεν σημαίνει να αφιερώνει ο εργαζόμενος ολόκληρο το «είναι» του στη δουλειά και να βιώνει κάθε αποτυχία και αναποδιά σαν «γροθιά στο στομάχι».

Διαβασε ακομα

Τέρμα οι δικαιολογίες! Ξεκινάς γιόγκα, όπως είσαι καθιστός στην καρέκλα

Έτσι, η West θεωρεί πως ο κάθε άνθρωπος οφείλει να αναπτύσσει παράλληλα με τη δουλειά του και πολλές άλλες ασχολίες από τις οποίες να αντλεί χαρά και ευχαρίστηση, ώστε να εξισορροπεί το άγχος και τις πιέσεις που δέχεται στο εργασιακό περιβάλλον.

Στο κάτω-κάτω, εάν για ορισμένους αφοσίωση και πάθος για τη δουλειά σημαίνει να περνούν όλο τον προσωπικό τους χρόνο σκεπτόμενοι την επόμενη ημέρα στο γραφείο ή – ακόμη χειρότερα – να ανέχονται προσβολές και τοξικές συμπεριφορές από συναδέλφους και εργοδότες, είναι πολύ πιο υγιές να μην τρελαίνεται κάποιος για την εργασία του – ή ιδανικά να φύγει από εκεί μέσα τρέχοντας!!

Με πληροφορίες από Guardian