Για πολλούς, η στερεοτυπική εικόνα μίας drag queen είναι αυτή ενός gay άνδρα ντυμένου υπερβολικά, με θηλυκά ρούχα, υπερμεγέθεις περούκες και έντονο μακιγιάζ. Αλλά η ιστορία μίας drag queen είναι πολύ πιο σύνθετη.

Μία drag queen μπορεί να είναι μια μεγάλη κυρία με ένα λαμπερό φόρεμα που διοικεί μία μουσική σκηνή, μπορεί να είναι μία επίσης μια underground performer που στροβιλίζεται στη σκηνή με το “Papa Don’t Preach” της Madonna. Μπορεί να είναι το λαμπερό καστ του “RuPaul’s Drag Race: All Stars” και καλλιτέχνες με αφοσιωμένο κοινό. Μπορεί να είναι μια βασίλισσα με το όνομα Meatball ντυμένη ως μια υπερβολή εκδοχή του George Santos, που τραγουδάει τον ύμνο του “Greatest Showman” ή ένας βασιλιάς με το όνομα Mo B. Dick με κόκκινη πομπαντούρα.

Μπορεί να είναι cisgender και τρανς άνδρες, τρανς και cis γυναίκες ή non bionary άτομα. Μπορεί να είναι gay και straight. Aρσενικά, θηλυκά, και τα δύο ή τίποτε από τα δύο.

Το drag, είναι τέχνη

«Το drag είναι η θεατρική υπερβολή του φύλου», δήλωσε ο Joe E. Jeffreys, ιστορικός του drag και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ο οποίος σημείωσε ότι αυτή η μορφή τέχνης ανατρέπει διαρκώς «αυτό που οι άνθρωποι νομίζουν ότι γνωρίζουν για το φύλο».

Στον πυρήνα του, το drag είναι μια μορφή τέχνης που για πάνω από έναν αιώνα επιβεβαιώνει και αναβαθμίζει τα LGBTQ άτομα που το εκτελούν και το απολαμβάνουν. Ταυτόχρονα, έχει «ενοχλήσει» τους συντηρητικούς νομοθέτες τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα, όταν έγιναν οι πρώτες καταγεγραμμένες προσπάθειες περιορισμού του drag.

Το κίνημα κατά του drag διογκώθηκε το 2022, όταν ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ άρχισαν να εισάγουν νομοθετικά μέτρα που θα επηρέαζαν το πού και πότε μπορούν να πραγματοποιηθούν παραστάσεις. Οι περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες απέτυχαν, αλλά τροφοδότησαν την ρητορική μίσους ενάντια στους καλλιτέχνες.

Το drag έχει γίνει όλο και πιο ορατό τα τελευταία χρόνια μέσω mainstream εκπομπών όπως το “RuPaul’s Drag Race” και δημοφιλών δημόσιων εκδηλώσεων όπως τα drag brunches, το drag bingo και οι drag queen story hours, στις οποίες οι drag performers διαβάζουν παιδικά βιβλία σε νεαρό κοινό, συχνά σε βιβλιοθήκες.

Η μορφή τέχνης διερευνά και αμφισβητεί το φύλο και τους κοινωνικούς κανόνες, προκαλώντας το κοινό να κάνει το ίδιο – και αυτό είναι «εγγενώς πολιτικό», δήλωσε ο Jeffreys. Οι LGBTQ ιστορικοί και οι καλλιτέχνες λένε ότι το drag θα αντέξει – παρά την όποια κινδυνολογία και το μίσος. Η επιβίωση, λένε, είναι ενσωματωμένη στη μακρά, προκλητική κληρονομιά της μορφής τέχνης.

Πρώην σκλάβος ήταν η πρώτη βασίλισσα του drag

Το drag είναι πιθανότατα τόσο παλιό όσο και οι νόρμες των φύλων – είναι «μέρος της ανθρώπινης κατάστασης», δήλωσε ο Larry La Fountain-Stokes, καθηγητής και πρόεδρος του Αμερικανικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ο οποίος επίσης κάνει επίσης drag shows με το όνομα Lola von Miramar.

Η γειτονιά Χάρλεμ της Νέας Υόρκης θεωρείται από πολλούς ως η γενέτειρα των χορών drag τη δεκαετία του 1860. Εκεί, μαύροι queer και τρανς κάτοικοι φόρεσαν φορέματα και περούκες για να εμφανιστούν σε ένα ασφαλές, δημιουργικό περιβάλλον. Μια θεωρία σχετικά με την προέλευση του όρου drag είναι ότι αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο τα φορέματα σέρνονταν στο πάτωμα. Μια άλλη είναι ότι προέρχεται από το Polari, μια αργκό που χρησιμοποιούν συχνά οι queer Βρετανοί άνδρες.

Ένας από τους πρώτους γνωστούς ανθρώπους που αποκάλεσαν τον εαυτό τους “queen of drag” ήταν ο William Dorsey Swann. Ένας πρώην σκλάβος, ο Swann το 1882 άρχισε να φιλοξενεί καλεσμένους, πολλοί από τους οποίους ήταν πρώην σκλάβοι, για χορούς drag στο σπίτι του στην Ουάσινγκτον.

Όταν ο Swann , φορώντας ένα κρεμ σατέν φόρεμα, ήρθε αντιμέτωπος την αστυνομία μετά από έφοδο σε ένα από τα πάρτι του το 1888, συνελήφθη και κατηγορήθηκε για «ύποπτο χαρακτήρα». Συνελήφθη αρκετές ακόμη φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του, αφού προστάτευσε queer φίλους του, σύμφωνα με τον Channing Gerard Joseph, έναν LGBTQ ιστορικό και καθηγητή του Πανεπιστημίου Princeton, ο οποίος δήλωσε ότι είναι ο πρώτος ακαδημαϊκός που αναδεικνύει τη συμβολή του Swann στην ιστορία του drag.

Η αντίσταση, ήταν ευχαρίστηση

Οι χοροί drag του Swann και οι επακόλουθες συλλήψεις ήταν μερικές από τις πρώτες καταγεγραμμένες πράξεις αντίστασης στο αναδυόμενο κίνημα απελευθέρωσης των queer στην Αμερική, δήλωσε ο Nino Testa, καθηγητής επαγγελματικής σπουδών Φύλου στο Texas Christian University. «Η ευχαρίστηση ήταν η αντίσταση», δήλωσε ο Testa. «Ο εορτασμός της queer χαράς, όταν αυτή έχει απορριφθεί σε όλους τους άλλους χώρους, είναι ακτιβισμός».

Οι τρανς καλλιτέχνες ήταν συχνά αστέρια της σκηνής βαριετέ των αρχών του 20ού αιώνα, είπε ο Jeffreys. Ο «θηλυκός μιμητής» Julian Eltinge ήταν ένας ιδιαίτερα δημοφιλής καλλιτέχνης που εξέδωσε περιοδικό και λάνσαρε τη δική του σειρά μακιγιάζ. Εκείνοι που ερμηνεύουν υπερβολικές μορφές αρρενωπότητας, οι οποίοι σήμερα συχνά αναφέρονται ως drag kings, διοικούσαν επίσης μουσικές σκηνές σε όλες τις ΗΠΑ, αποδεικνύοντας ότι ο η αρρενωπότητα μπορούσε να προωθείται εξίσου με τη θηλυκότητα.

Ο όρος ομοφυλοφιλία εξαπλώθηκε κυρίως τη δεκαετία του ’30, όπως και τα “pansy acts” – οι υπερ-θηλυκές βασίλισσες των οποίων οι παραστάσεις περιλάμβαναν υπαινιγμούς για την ερωτική επιθυμία για το ίδιο φύλο.

Παρά το γεγονός ότι η δεκαετία του ’50 ήταν μια σκοτεινή περίοδος για τα queer και τα τρανς άτομα, είπε ο Jeffreys, ορισμένα drag acts όπως το Jewel Box Revue γνώρισαν εθνική επιτυχία και απευθύνονταν σε mainstream ακροατήρια.

Οι τρανς βασίλισσες, σύμβολα της απελευθέρωσης

Τη δεκαετία του ’60, η δημιουργία σημαντικών LGBTQ κοινοτήτων στις μεγάλες πόλεις ή το να ντύνεσαι δημόσια ως drag ήταν επικίνδυνο. Η αστυνομία έκανε τακτικά επιδρομές σε gay μπαρ στις ΗΠΑ. Μάλιστα ήταν παράνομο για τα μπαρ στη Νέα Υόρκη να σερβίρουν ποτό σε έναν «γνωστό ομοφυλόφιλο».

Παρά τον διάχυτο κίνδυνο να ζει κανείς αυθεντικά, οι drag performers αυτής της εποχής πειραματίστηκαν επίσης με την παραδοσιακή μορφή του drag. Οι βασίλισσες ίδρυσαν τους δικούς τους οίκους drag αλλά και τις δικές τους «οικογένειες»: Η διαδικασία αυτή για πολλούς μαύρους και λατινοαμερικάνους queer και τρανς ανθρώπους ήταν μια αντίδραση στον ρατσισμό που αντιμετώπιζαν.

Εκτός σκηνής, πολλές drag queens ηγήθηκαν συλλογικών προσπαθειών για να βοηθήσουν queer και τρανς άτομα. Όταν η κρίση του AIDS επιδεινώθηκε τη δεκαετία του ’80, ομάδες όπως οι Sisters of Perpetual Indulgence στο Σαν Φρανσίσκο συγκέντρωσαν χρήματα για να στεγάσουν ασθενείς με AIDS και να πληρώσουν για την υγειονομική τους περίθαλψη. Άλλες φιλοξένησαν ευχαρίστως εκδηλώσεις ή αξιοποιήσαν το ταλέντο τους σε προσπάθειες συγκέντρωσης χρημάτων.

Οι τρανς performers έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο σε όλη την ιστορία του drag. Δεν μπορείς να πεις την ιστορία του drag χωρίς τρανς άτομα, δήλωσε ο Testa. Επίσης, πολλές τρανς γυναίκες βρέθηκαν να παίζουν επί σκηνής, επειδή η ανεξέλεγκτη τρανσφοβία και ομοφοβία καθιστούσε δύσκολο να βρουν άλλη δουλειά. Το drag ήταν συχνά μια μορφή οικονομικής επιβίωσης.

Το drag θα επιβιώσει

Οι κατά καιρούς νομοθετικές προσπάθειες για τον περιορισμό του drag έχουν αιφνιδιάσει τους LGBTQ ερευνητές και τους καλλιτέχνες. Αλλά ο Jeffreys δήλωσε ότι δεν θα έπρεπε να σοκάρονται. «Από τη στιγμή που οτιδήποτε αποκτά αυτό το επίπεδο προβολής, θα υπάρξουν αντιδράσεις» σημείωσε.

Οι καλλιτέχνες και οι ερευνητές του drag πιστεύουν ότι το drag χρησιμοποιείται ως αποδιοπομπαίος τράγος για να αποσπάσει την προσοχή από σοβαρά ζητήματα στις ΗΠΑ, όπως η βία με τα όπλα, η φτώχεια και ο θεσμικός ρατσισμός, τα οποία επηρεάζουν δυσανάλογα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, ιδίως τις μαύρες τρανς γυναίκες.

Διαβασε ακομα

Το πολύχρωμο λεωφορείο – βιβλιοθήκη της RuPaul μοιράζει βιβλία χωρίς διακρίσεις

Τα δικαιώματα των τρανς ατόμων έχουν ήδη δεχτεί επιθέσεις σε περισσότερες από τις μισές πολιτείες των ΗΠΑ, πολλές από τις οποίες έχουν εισάγει νομοσχέδια που θα περιορίζουν τα τρανς νεαρά άτομα από το να λαμβάνουν υγειονομική περίθαλψη ή από το να συμμετέχουν σε ένα άθλημα μαζί με τους ομόφυλους συνομηλίκους τους.

Επιπλέον, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η έκθεση στο drag «βλάπτει» τα παιδιά, όπως ισχυρίζονται πολλοί συντηρητικοί νομοθέτες και υποστηρικτές της απαγόρευσης του drag. Οι πράξεις drag που περιέχουν σεξουαλικά υπονοούμενα και θέματα ενηλίκων λαμβάνουν χώρα μόνο σε μπαρ ή σε εκδηλώσεις στις οποίες δεν επιτρέπεται να παρευρίσκονται παιδιά (ή απαιτούν τη συγκατάθεση των γονέων).

Αυτό που κάνει το drag είναι να ανοίγει τους ορίζοντες στους ανθρώπους όλων των ηλικιών σχετικά με το φύλο και τη σεξουαλικότητα, δήλωσε ο La Fountain-Stokes.

«Οι queer άνθρωποι πάντα έβρισκαν δημιουργικούς τρόπους να αντιστέκονται στη βία της εμπειρίας τους και στις νόρμες που προσπάθησαν να περιορίσουν την ικανότητά μας να ζούμε ελεύθερα στον κόσμο» δήλωσε ο Testa. «Το Drag είναι μια διαδικασία αυτής της αντίστασης. Αυτές οι κοινότητες σχηματίστηκαν ως απάντηση στην παρενόχληση, τον αποκλεισμό και τη βία. Είμαι αισιόδοξος με την έννοια ότι το έχουμε ξανακάνει αυτό – δεν σταματήσαμε ποτέ να το κάνουμε».

Με πληροφορίες από CNN