icon zoom-in

Μεγέθυνση κειμένου

Α Α Α

Όταν ήταν 11 ετών οι γιατροί της ακρωτηρίασαν τα άκρα αλλά το όνειρο της Vio για την ξιφασκία δεν έσβησε ποτέ

Σε ηλικία 11 ετών, τα όνειρα της Bebe Vio να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως αθλήτρια της ξιφασκίας γκρεμίστηκαν όταν η μηνιγγίτιδα απείλησε τη ζωή της. Σήμερα, μετά από 64 μετάλλια και 27 σπασμένα προσθετικά μέλη, η 27χρονη είναι μια ασταμάτητη δύναμη στον αθλητισμό.

Η Vio ερωτεύτηκε την ξιφασκία από παιδί: Όταν ήταν ακόμα πέντε ετών ονειρευόταν ήδη να αγωνίζεται σε μεγάλες αθλητικές οργανώσεις. Τότε, όμως, προσβλήθηκε από την εξαιρετικά σοβαρή νόσο, με αποτέλεσμα οι γιατροί να ακρωτηριάσουν και τα τέσσερά της άκρα.

Μία δεύτερη ευκαιρία

Ήταν 2008 και η 11χρονη Vio το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι είχε μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και παρόλο που δεν μπορούσε πλέον να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρχισε να ονειρεύεται τους Παραολυμπιακούς.

Για όσους την ξέρουν καλά, η 27χρονη είναι αυθεντική, πεισματάρα και πάντα γεμάτη θετική ενέργεια, ενώ δεν κάνει τίποτα αν δεν την εκφράζει. Σε μία συνέντευξη που έδωσε στις αρχές Ιουνίου στο Dazed, αναφέρεται πως «δεν μπορείτε να αναγκάσετε την Bebe Vio να κάνει κάτι που δεν θέλει να κάνει και, το πιο σημαντικό, δεν μπορείτε να την εμποδίσετε να κάνει κάτι που θέλει να κάνει»

Η Vio ήταν από μικρή εκείνο το παιδί που, όταν του είπαν ότι ήταν αδύνατο να βγάλει μια selfie με τον Μπαράκ Ομπάμα, απλά απάντησε: «Συγγνώμη, κύριε Πρόεδρε, δεν ξέρω τη σημασία αυτής της λέξης [σ.σ. αδύνατο]» και τελικά έβγαλε φωτογραφία μαζί του.

Το κορίτσι-θαύμα από την Ιταλία

Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ μικρή για να αγωνιστεί, επιλέχθηκε ως λαμπαδηδρόμος αφού περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι υπέγραψαν ένα αίτημα προς τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή για να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά της.

Το κορίτσι-θαύμα από την Ιταλία συνέχισε να δυσκολεύει την ασφάλεια καθώς προσπαθούσε να τρέξει, παρά το γεγονός ότι της είπαν να περπατήσει. Τώρα, πλέον μετά από δεκάδες μετάλλια – συμπεριλαμβανομένων των χρυσών από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016 και του 2020 – και πολλά σπασμένα προσθετικά μέλη, η Vio είναι ίσως μία από τις σπουδαιότερες ξιφομάχους σε αναπηρικό αμαξίδιο που έχουμε δει ποτέ.

Τα επιτεύγματά της, ωστόσο, δεν τελειώνουν εδώ: Μέσω του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού (ΜΚΟ) art4sport και της Ακαδημίας Bebe Vio, ένα πρόγραμμα χωρίς αποκλεισμούς που υποστηρίζεται από μεγάλη εταιρεία αθλητικών ειδών, η 27χρονη επιδιώκει να κάνει τον αθλητισμό προσβάσιμο σε όλους, ενώ εργάζεται ακούραστα για την προώθηση του Παραολυμπιακού αθλητισμού.

Αλλάζοντας την κουλτούρα γύρω από την αναπηρία

Χάρη στη δημοτικότητά της, επηρεάζει ουσιαστικά την κουλτούρα γύρω από την αναπηρία. Στο Dazed αναφέρεται πως ο λόγος που οι νέοι την υπεραγαπούν είναι ότι κρύβει μέσα της μία εκρηκτική θετική ενέργεια που παρασύρει τα πάντα, κάτι που σχολιάζουν συνέχεια οι followers της στα social media.

«Στις μέρες μας, είναι περίεργο να βλέπεις ένα χαρούμενο άτομο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι σχεδόν τάση να βγάζουμε selfies ενώ κλαίμε, λες και το να είμαστε λυπημένοι μας κάνει πιο αληθινούς», αναφέρει η 27χρονη.

Η Παραολυμπιονίκης θεωρεί ότι με το που παρουσιάζεται ένα πρόβλημα, πρέπει να γελάμε αμέσως με αυτό: «Ας βρούμε τη θετική πλευρά! Στο τέλος της ημέρας, η κακοτυχία έρχεται από όλες τις πλευρές και μας βρίσκει ανά πάσα στιγμή. Εγώ λέω “Ας δούμε το καλό σε αυτό”. Είναι σημαντικό να βρούμε έναν σκοπό που μας κάνει να σηκωνόμαστε το πρωί».

Παλεύοντας για τη συμπερίληψη

Ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί τη Vio είναι η συμπερίληψη, η οποία είναι απαραίτητη για να αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την αναπηρία τα άτομα. «Στην κουλτούρα μας, έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να κρύβουμε τα παιδιά μας ή να μην τα βάζουμε σε αθλήματα για να αποφύγουμε να δείξουμε το αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτού του είδους οι προκαταλήψεις εμποδίζουν τη συμπερίληψη», αναφέρει η αθλήτρια.

Πηγαίνοντας πίσω στην παιδική της ηλικία, η Vio αναφέρει πως ένας από τους λόγους που μπόρεσε να βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τον ακρωτηριασμό ήταν πως τα παιδιά «δεν ανησυχούν όσο οι ενήλικες. Δεν γνωρίζουν την κατάθλιψη ή έχουν αμφιβολίες, δεν δίνουν δεκάρα για τον πόνο. Το μόνο σημαντικό είναι να επιστρέψουν στο παιχνίδι. […] Οι μεγάλοι ήταν αυτοί που έλεγαν “Δεν μπορείς να το κάνεις πια αυτό”».

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εξέλιξή της είχαν και οι γονείς της Vio: Από την αρχή, και ενώ όλοι της έλεγαν πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τη ξιφασκία, ο πατέρας της ήταν εκεί να τη στηρίξει και να δώσει λύσεις: «Η ξιφασκία θέλει χέρια! Τι χρειάζεσαι; Προσθετικά μέλη. Υπάρχουν; Όχι! Ωραία, ας τα δημιουργήσουμε!»

Με πληροφορίες από Dazed Digital