Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, όταν οι φοιτητικές εστίες οργάνωναν ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορα πάρτι, όπου τα τραγούδια των Beatles είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, και το “She loves you yeah, yeah, yeah” έδινε το κίνητρο σε πολλούς φοιτητές να διασκεδάσουν και να προσκαλέσουν την ντάμα τους σε χορό, δύο απογοητευμένοι νέοι – που μάλλον το φλερτ δεν ήταν και το δυνατό τους σημείο – σκέφτηκαν να επενδύσουν στο «ηλεκτρονικό προξενιό».

Πολύ πριν τα chatrooms και – φυσικά – το Tinder που ξεκίνησε το 2012, οι Jeff Tarr και Vaughan Morrill αποφάσισαν, μετά από άλλη μια αποτυχημένη βραδινή έξοδο στην πανεπιστημιούπολη του Χάρβαρντ, να δοκιμάσουν κατά πόσο ένας υπολογιστής θα μπορούσε να τους βοηθήσει να βγουν ραντεβού.

Αναζητώντας τον έρωτα

Η ειρωνεία, βέβαια, είναι πως ο Tarr «έπεσε με τα μούτρα» στο φιλόδοξο εγχείρημα, με αποτέλεσμα να μην έχει καθόλου χρόνο για νέες γνωριμίες. Ωστόσο, ανεξαρτήτως από το αποτέλεσμα για εκείνον, το “Operation Match” θεωρήθηκε εξαιρετικά επιτυχημένο.

Ο ίδιος γνώρισε τη σύζυγό του πολλά πολλά χρόνια μετά, σε ένα “blind date” που του κανόνισαν οι φίλοι του. Η Patsy Tarr, η οποία έγραψε ένα βιβλίο για το Operation Match για τα 80ά γενέθλια του Jeff, παραδέχεται πως και η ίδια είχε χρησιμοποιήσει τη μέθοδο πολλά χρόνια πριν, όταν ήταν φοιτήτρια – παρόλο που ούτε για εκείνη είχε κάποιο αποτέλεσμα.

«Τα ραντεβού τότε ήταν τελείως διαφορετικά», λέει η Patsy, η οποία ένιωθε πως το να γνωρίσει κάποιον μέσω υπολογιστή ήταν εξαιρετικά τολμηρό για την εποχή και έτσι πήρε το θάρρος να το δοκιμάσει.

Ερωτηματολόγιο αντί για swipes

Τις πρώτες ημέρες της συνεργασίας τους, οι Tarr και Morrill αναγνώρισαν ότι η κύρια πελατεία τους θα ήταν φοιτητές που διψούσαν για ραντεβού, όπως και οι ίδιοι. Έτσι, το Operation Match αναπτύχθηκε με γνώμονα τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους.

Οι δυο τους έφτιαξαν ένα ερωτηματολόγιο 75 σημείων, το οποίο κάλυπτε τα χόμπι, την εκπαίδευση, τη φυσική εμφάνιση, τη φυλή και – σκανδαλωδώς για το 1965 – τη στάση των συμμετεχόντων απέναντι στο σεξ.

Οι ερωτώμενοι καλούνταν να απαντήσουν δύο φορές τις ίδιες ερωτήσεις: Τη μία περιγράφοντας τον εαυτό τους και την άλλη περιγράφοντας το ιδανικό ταίρι τους.

Παρόλο που το ερωτηματολόγιο της Operation Match περιείχε και ερωτήσεις που στήριζαν τα έμφυλα στερεότυπα, κάνοντας λόγο για «γοητευτικούς πρίγκιπες» και «υπάκουες συζύγους», ήταν ταυτόχρονα και πολύ μπροστά από την εποχή του, εκφράζοντας την ανάγκη για κοινωνική αλλαγή.

Η διαθεσιμότητα του αντισυλληπτικού χαπιού από τη μία πλευρά, σε συνδυασμό με την επιμονή των παραδοσιακών συζυγικών προσδοκιών από την άλλη, σήμαινε ότι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν μια περίπλοκη περίοδος για τις νεαρές γυναίκες που ήθελαν να γνωρίσουν το ταίρι τους.

Διαβασε ακομα

Το Tinder κάνει τα διαδικτυακά ραντεβού ασφαλέστερα: Φίλοι και συγγενείς θα ξέρουν πού είσαι και με ποιον

Μια «μηχανή IBM» αντί για smartphone

Αν και το Operation Match ήταν μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή στην ιστορία των γνωριμιών, δεν ήταν η πρώτη γνωστή υπηρεσία online dating. Αυτή η τιμή ανήκει στην Joan Ball, μια γυναίκα από το Ηνωμένο Βασίλειο, που ξεκίνησε την υπηρεσία St. James Computer Dating Service – αργότερα μετονομάστηκε σε Com-Pat. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα έκανε το πρώτο «ματσάρισμα» το 1964, έναν χρόνο πριν το Operation Match.

Η αναζήτηση για το ιδανικό ταίρι υπήρχε πάντα – όμως με την άνοδο της τεχνολογίας των υπολογιστών, ξαφνικά, υπήρχαν πολλά περισσότερα «ψάρια στη θάλασσα».

Το Operation Match δεν βασίστηκε σε έναν αλγόριθμο που αναπτύχθηκε με τη συλλογή δεδομένων και σίγουρα δεν λειτουργούσε σε ένα smartphone. Οι Tarr και Morrill συγκέντρωσαν κεφάλαια για να νοικιάσουν χρόνο σε έναν υπολογιστή, τότε γνωστό ως «μηχάνημα IBM».

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, αυτή η συσκευή που έκανε έντονο θόρυβο και είχε το μέγεθος ενός ολόκληρου δωματίου αποτελούσε αντικείμενο μυστηρίου για τον μέσο Αμερικανό.

Διαβασε ακομα

Γνωριστήκατε online; Ο χωρισμός σάς χτυπά την πόρτα

Για τα «ηλεκτρονικά βέλη του έρωτα», η αμοιβή των τριών δολαρίων κρίθηκε κατάλληλη και μέσα σε έξι μήνες από την έναρξη της λειτουργίας συμπληρώθηκαν περίπου 90.000 ερωτηματολόγια.

Σε αντάλλαγμα, οι συμμετέχοντες έλαβαν τα ονόματα και τους αριθμούς τηλεφώνου πέντε πιθανών «ταίριασματων». Βέβαια το αν σήκωσαν ποτέ το ακουστικό να πάρουν τηλέφωνο παραμένει άγνωστο – όπως επίσης εάν τελικά όντως κάποιος βρήκε τον έρωτα της ζωής του… .

Με πληροφορίες από CNN