Το ημερολόγιο δείχνει 29 Μαρτίου 1896. Ο 25χρονος Σπύρος Λούης τερματίζει πρώτος στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και αποθεώνεται από τους 80.000 θεατές που έχουν κατακλύσει το Καλλιμάρμαρο.

Εκείνη την ημέρα, ο Λούης μετατρέπεται από ένας απλός νερουλάς στον πρώτο αθλητικό θρύλο της νεώτερης Ελλάδας. Μετά από τον θρίαμβο του, ο Λούης δεν θα τρέξει ξανά. Θα επιλέξει μία ταπεινή ζωή, θα αρνηθεί να χαιρετίσει ναζιστικά τον Χίτλερ και θα πεθάνει πάμπτωχος.

Η ζωή του Σπύρου Λούη

Ο Σπύρος Λούης γεννήθηκε σε μία φτωχή αγροτική οικογένεια στις 12 Ιανουαρίου 1872 στο Μαρούσι της Αττικής. Ως παιδί βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν νερουλάς, κουβαλώντας νερά. Με προτροπή του αθλητικού κριτή, ταγματάρχη Παπαδιαμαντόπουλου, έλαβε συμμετοχή στον αγώνα του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όπου έτρεξε χωρίς καμία προετοιμασία, τερματίζοντας πρώτος.

Ύστερα από την εντυπωσιακή του νίκη, κυκλοφόρησαν φήμες πως είχε πραγματοποιήσει μέρος της διαδρομής πάνω σε κάρο. Ωστόσο δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ αυτές οι φήμες.

Σε κάθε του δημόσια εμφάνιση, ο Λούης φορούσε πάντοτε τη φουστανέλα και το χρυσό μετάλλιο στο στήθος του. Την 1η Αυγούστου 1936, παρευρέθη στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, ύστερα από επίσημη πρόσκληση του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Λούης προσέφερε στον Χίτλερ ένα κλαδί ελιάς ως σύμβολο ειρήνης. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη ελληνική αποστολή, ο θρύλος του Μαραθωνίου επέλεξε να μην χαιρετήσει ναζιστικά.

Τα τελευταία του χρόνια, ο Σπύρος Λούης αντιμετώπιζε αρκετές δυσκολίες, εξαιτίας μίας σοβαρής ασθένειας της συζύγου του. Ο θρύλος με το χρυσό μετάλλιο και τη φουστανέλα, που έμεινε στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Μαρτίου 1940. Πέθανε πάμπτωχος εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο Μαρούσι.