Την πρώτη φορά που αντίκρισε μπροστά του έναν μεγάλο λευκό καρχαρία, ήταν νεκρός. Τον είχε πιάσει με τα δίχτυα του. Και ήταν τόσο χαρούμενος. Σκέφτηκε ότι μπορεί να φέρει μια περιουσία πίσω στο χωριό του και να ταΐσει την οικογένειά του. Ο Michel Strogoff κατάγεται από το Andavadoaka, ένα μικρό ψαροχώρι στη νοτιοδυτική ακτή της Μαδαγασκάρης. Πρόκειται για ένα μέρος με πολλή ξηρασία όπου δεν μπορείς να καλλιεργήσεις. Το όνομα της φυλής του, Vezo, σημαίνει «οι άνθρωποι που ζουν από τον ωκεανό και επιβιώνουν σε αυτόν». Γιατί σε αυτόν βασίζονται.

Όπως εξομολογείται, έγινε ψαράς καρχαριών όταν ήταν μόλις 16 ετών. Εγκατέλειψε το σχολείο επειδή οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στηρίξουν και ακολούθησε τον θείο του στα ανοιχτά για να μπορέσει να βγάλει κάποια χρήματα για την οικογένειά του.

«Δεν είδα έναν καρχαρία ως ένα υπέροχο πλάσμα. Η νοοτροπία μου ήταν: κέρδισε χρήματα, σκότωσε, κέρδισε χρήματα, σκότωσε. Στήριξε την οικογένειά μου», εκμυστηρεύεται.

Διαβασε ακομα

Επιστήμονες παρακολουθούσαν έγκυο καρχαρία για 5 μήνες μέχρι που εξαφανίστηκε. Τελικά έλυσαν το μυστήριο μιας δολοφονίας στα βαθιά

Έπιασε έναν μεγάλο λευκό όταν ήταν 18 ετών σε περιοχή καρχαριών. Βρίσκονταν 15 χιλιόμετρα ανοιχτά και αποφάσισαν να τραβήξουν τα δίχτυα γιατί ο καιρός ήταν πολύ κακός. Δεν μπορούν να δουν καν τι υπήρχε μέσα καθώς ήταν πολύ βαθιά. Τότε ένα από το πλήρωμά φόρεσε μια μάσκα κατάδυσης, είδε τον καρχαρία και φώναξε.

«Ρίσκαρα τη ζωή μου για να φέρω αυτόν τον καρχαρία πίσω στο σπίτι. Ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Είχε μήκος 4 μέτρα και ζύγιζε περίπου 400 κιλά. Το σκάφος μου είχε μήκος 6 μέτρα, με πανί 4 μέτρων», περιγράφει.

Ο καιρός ήταν θυελλώδης με πολύ αέρα και δυνατή βροχή, ενώ το βάρος του καρχαρία σήμαινε ότι έπρεπε να βυθίσει το σκάφος στο επίπεδο της επιφάνειας του ωκεανού ώστε να τον ανεβάσει. Δεν είχαν ούτε ασύρματο, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε μηχανή. Τους πήρε πέντε ώρες για να επιστρέψουν στην ακτή, ενώ αφού μοιράστηκε το μισό κρέας με την κοινότητά του ο Strogoff πούλησε το υπόλοιπο για 120 δολάρια.

Για πέντε χρόνια, συνήθιζε να σκοτώνει έως και 50 καρχαρίες την ημέρα – αν και μια κακή μέρα σήμαινε τουλάχιστον τρεις.

«Αυτό που με έκανε να σταματήσω ήταν ο αδερφός μου. Άρχισε να συνεργάζεται με την Blue Ventures, μια βρετανική ΜΚΟ για την προστασία τους, η οποία άρχισε να εκπαιδεύει τους ανθρώπους στο χωριό μου σχετικά με τους καρχαρίες. Με έκανε να σκεφτώ τη δουλειά μου και με βοήθησε να βρω μια νέα, ως συλλέκτης δεδομένων αλιείας καρχαρία για τη Φράνσις Χάμπερ, οικολόγο στη ΜΚΟ. Δεν έβγαλα καλά χρήματα, αλλά έμαθα αγγλικά και για τη διατήρηση της θαλάσσιας ζωής», λέει ο Strogoff.

Όσο περισσότερα μάθαινε για τους καρχαρίες και τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν στην εξισορρόπηση του θαλάσσιου οικοσυστήματος της Μαδαγασκάρης, αλλά στη διασφάλιση ότι η οικογένειά του έχει αρκετά ψάρια για φαγητό, τόσο περισσότερο γοητευόταν. Έτσι έθεσε ξανά τη ζωή μου σε κίνδυνο, αυτήν τη φορά για να βοηθήσει τους οικολόγους να τεκμηριώσουν τους κινδύνους της υπεραλίευσης και να αποκαλύψουν το μαύρο εμπόριο πτερυγίων καρχαρία στη χώρα του.

Ο Strogoff βοήθησε επίσης μια Αμερικανίδα ρεπόρτερ, την Isobel Yeung, να κινηματογραφήσει κρυφά μια μεγάλη κινεζική αποθήκη με πτερύγια καρχαρία, ενώ πιο πρόσφατα τράβηξε ο ίδιος ένα τεράστιο βιομηχανικό αλιευτικό σκάφος που μετέφερε περίπου 4.000 νεκρούς καρχαρίες.

«Ήταν σπαρακτικό. Η κοινότητά μου θα μπορούσε να τρώει για δύο μήνες από με ό,τι πιάνει μόνο ένα από αυτά τα σκάφη στα νερά μας και τα μεταφέρει στην Κίνα», αναφέρει στον Guardian, εξηγώντας ότι έγινε κινηματογραφιστής και φωτογράφος για τη διατήρηση της άγριας ​​ζωής, επειδή συνειδητοποίησε ότι «η δημιουργία ταινιών και ντοκιμαντέρ είναι ένας από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να προστατεύσουμε τους καρχαρίες».

«Μου επιτρέπει να αυξήσω την ευαισθητοποίηση σχετικά με το πόσο όμορφα είναι αυτά τα πλάσματα – και τι τους συμβαίνει στους ωκεανούς μας», πρόσθεσε.

Πρόσφατα, πραγματοποίησε την καλύτερη κατάδυση της ζωής του, κινηματογραφώντας φαλαινοκαρχαρίες. «Όταν μπήκα στο νερό, εννέα από αυτούς συγκεντρώθηκαν γύρω μου, τρέφονταν με μικρό πλαγκτόν. Καθένας ήταν αρκετά μεγάλος για να με σκοτώσει, αλλά είναι από τα πιο ευγενικά ζώα στον ωκεανό» αναφέρει, καταλήγοντας:

«Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαρούμενος ήμουν εκείνη τη μέρα, εκεί κάτω με αυτούς τους καρχαρίες, παρακολουθώντας την ακμάζουσα θαλάσσια ζωή του ωκεανού. Όταν είμαι 90, θα εξακολουθώ να το λέω στο παιδί μου. Ήθελα να μείνω σε αυτό το νερό για πάντα».

Με πληροφορίες από Guardian