Μεγέθυνση κειμένου
Το μήνυμα που στέλνει συλληφθείσα φοιτήτρια από το Κολούμπια και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης της Παλαιστίνης μέσω του Pride.gr
Τον ένα μήνα προσεγγίζουν οι κινητοποιήσεις των φοιτητών των ΗΠΑ υπέρ της Παλαιστίνης. Πορείες, διαμαρτυρίες, ακτιβισμοί, διώξεις, συλλήψεις και καταστολή έχουν γράψει την ιστορία αυτών των εβδομάδων. Μια ιστορία που ξεκίνησε από το Κολούμπια, το οποίο θεωρείται το επίκεντρο του φοιτητικού κινήματος, και ταξίδεψε προς την Ευρώπη, κουβαλώντας το ίδιο αίτημα: Κατάπαυση του πυρός στη Γάζα-Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Το Pride.gr συνομίλησε με τη Χ.Τ. φοιτήτρια του Κολούμπια που συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα. «Όταν ξεκινήσαμε το κάμπινγκ (σ.σ. στην πανεπιστημιούπολη του Κολούμπια) δεν περιμέναμε ότι κι άλλα πανεπιστήμια θα ακολουθούσαν τα βήματά μας. Νομίζαμε ότι ο αγώνας μας θα περιοριζόταν εντός της Νέας Υόρκης. Πολλοί φοιτητές στις Ηνωμένες Πολιτείες εμπνεύστηκαν από τη δράση μας και τώρα ασκούν πίεση στα πανεπιστήμιά τους να αποεπενδύσουν από το Ισραήλ».
Η απάντηση της προέδρου του Κολούμπια στα αιτήματα και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών ήταν να καλέσει την αστυνομία εναντίον τους, «σε μια προσπάθεια να πνίξει το κίνημα», όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει η Χ.Τ. Έτσι, με την άδεια της προέδρου, δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο προχωρώντας σε μαζικές συλλήψεις. «Ήμουν μία από τους φοιτητές που συνελήφθησαν», αλλά, «παρά τα όσα συνέβησαν, κρατάμε ψηλά το κεφάλι και αισιοδοξούμε. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα», μας λέει η φοιτήτρια.
Ένας αντίπαλος «χωρίς πολιτική συνείδηση»
Το κίνημα που ξεσηκώθηκε στις ΗΠΑ ήταν καρπός συλλογικής προσπάθειας: «Πολλές διαφορετικές φοιτητικές οργανώσεις ενώθηκαν για τη δημιουργία του κάμπινγκ. Οι πιο σημαντικές οργανώσεις είναι οι SJP (Students for Justice in Palestine), JVP (Jewish Voice for Peace) και CUAD (Columbia University Apartheid Divest)», εξηγεί η ίδια. Συλλογικές προσπάθειες και διαβουλεύσεις που βασίζονται στην «ισότητα, τη δημοκρατία και το σεβασμό».
Με βάση σεβασμό επιχείρησαν οι φοιτητές να προσεγγίσουν την πρόεδρο του Κολούμπια, αλλά σύμφωνα με την Χ.Τ. κάτι τέτοιο δεν απέδωσε καθώς «δεν μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει με έναν αντίπαλο εάν ο αντίπαλος δεν έχει πολιτική συνείδηση». «Εν τέλει, δεν μπορέσαμε να φτάσουμε δημοκρατικά σε μια διευθέτηση με το πανεπιστήμιο. Αποφάσισαν να μην μας ακούσουν και αντ’ αυτού εφάρμοσαν δρακόντεια μέτρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τελικά καταφύγαμε σε αυτόνομες δράσεις. Κατά τη γνώμη μου, οι αυτόνομες δράσεις πρέπει να συνδυάζονται με πιο δημοκρατικές οριοθετήσεις προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος μας», προσθέτει η φοιτήτρια.
Τα μαθήματα τελευταία στη λίστα προτεραιότητας
Ο κόσμος βλέπει το αποτέλεσμα: την πορεία, την κινητοποίηση, τη διαμαρτυρία ή μια ανακοίνωση. Η Χ.Τ., όμως, μας αποκαλύπτει το παρασκήνιο του φοιτητικού αντιπολεμικού κινήματος των ΗΠΑ, την θυσία των φοιτητών και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν για να οργανώσουν την αντίσταση που οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε σε φωτογραφίες ή βίντεο από κάποια άλλη γωνία του πλανήτη.
«Η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, τουλάχιστον για μένα, είναι ανύπαρκτη. Η οργάνωση πολιτικών κινημάτων είναι ένα χρονοβόρο ζήτημα που απαιτεί πολλές θυσίες. Μερικές φορές το βάρος του κόσμου μοιάζει να πέφτει αποκλειστικά στους ώμους μας και νιώθουμε ενοχές αν αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας. Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου εργάζονται 10 ώρες την ημέρα»: Αυτή είναι μια τυπική «ρουτίνα» των φοιτητών που «τρέχουν» τις κινητοποιήσεις, όπως μας την μεταδίδει η φοιτήτρια.
Το Κολούμπια είναι ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στις ΗΠΑ, αλλά και παγκοσμίως, δεδομένο που από μόνο του προκάλεσε εντύπωση. Θα μπορούσε, δηλαδή, κάποιος να αναρωτηθεί για ποιο λόγο κάποιοι από τους πιο διακεκριμένους φοιτητές και επιστήμονες στήνουν σκηνές, κρεμούν πανό και καταλαμβάνουν το πανεπιστήμιό τους; Ίσως θεωρήθηκε πως οι κινητοποιήσεις αποσπούν τους φοιτητές του Κολούμπια από τους ακαδημαϊκούς τους στόχους.
Απαντώντας σε αυτό, η Χ.Τ. θυμάται την πλούσια μαχητική ιστορία του πανεπιστημίου της. «Για πολλούς φοιτητές, αυτό το κίνημα είναι η πρώτη σοβαρή πολιτική δέσμευση που έχουν αναλάβει, αλλά είναι άμεσα εμπνευσμένοι από το κίνημα του ‘68», σημειώνει, «η ένταση του κινήματος μπορεί να τρόμαξε κάποιους, αλλά για τους περισσότερους τους έδωσε νέα κοινωνική συνείδηση και δύναμη».
Προσθέτει δε, πως η ίδια δεν έχει ξαναδεί «τέτοια κινητοποίηση και τέτοιο ενθουσιασμό» στην ζωή της. «Τα μαθήματα και οι εξετάσεις βρίσκονται στο τέλος της λίστας προτεραιότητας».
«Το Κολούμπια να επανεξετάσει την ακαδημαϊκή του εντιμότητα»
Συλλήψεις, διώξεις και αποβολές από το πανεπιστήμιο δεν λυγίζουν το πνεύμα των φοιτητών. Μάλλον «έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμεί η πρόεδρος», καθώς οι φοιτητές έχουν εδώ και καιρό αποφασίσει να συνεχίσουν τον αγώνα τους, «δεν θα σταματήσουμε μέχρι το Κολούμπια να αποεπενδύσει από το Ισραήλ. Δεν φοβόμαστε το φασιστικό καθεστώς του πανεπιστημίου».
«Οι προσπάθειές μας υπενθυμίζουν τον κόσμο ότι η γενοκτονία που συμβαίνει στην Παλαιστίνη δεν θα λήξει σύντομα και ότι πρόκειται για ένα σοβαρό ανθρωπιστικό ζήτημα που απαιτεί άμεση προσοχή. Το Κολούμπια πρέπει να επανεξετάσει την ακαδημαϊκή του εντιμότητα και να να απομακρυνθεί από ξένα πολιτικά συμφέροντα», είναι τα λόγια της Χ.Τ.
«Είμαι πρόθυμη να ξανασυλληφθώ, να αποβληθώ»
Ρωτήσαμε την Χ.Τ. τι ακριβώς ζητούν οι φοιτητές από το πανεπιστήμιό τους, αλλά και αν οι διεκδικήσεις τους στοχεύουν να ενοχλήσουν την κυβέρνηση Μπάιντεν, δηλαδή τον πολυτιμότερο σύμμαχο του Ισραήλ.
Η απάντησή που λάβαμε εκ μέρους της ήταν σαρωτική, ενδεικτική του πείσματος που ρέει στις φλέβες των αγωνιζόμενων φοιτητών, της αφοβίας τους και της πίστης που έχουν στον σκοπό τους:
«Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει ήδη υπόψη τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μας. Μόλις πρόσφατα, ο πρόεδρος Μπάιντεν έκανε ένα σχόλιο καταδικάζοντας τις πράξεις των φοιτητών του Κολούμπια. Για μια χώρα που έχει αφοσιωθεί βαθιά στην ιδέα της ελευθερίας του λόγου, είναι ειρωνικό ότι ακόμη και ο πρόεδρος προσπάθησε να καταπνίξει τις απόψεις μας. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην “κανονική” ζωή… Η χώρα μας, το πανεπιστήμιό μας και οι πολιτικοί μας ηγέτες είναι άμεσα συνένοχοι στη συνεχιζόμενη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Αν το πανεπιστημιακό κίνημα του Κολούμπια μπορεί να εμπνεύσει κάποια αλλαγή στο κυβερνητικό επίπεδο, τότε είμαι πρόθυμη να ξανασυλληφθώ και να αποβληθώ. Αυτό είναι ένα μικρό τίμημα για κοινωνική αλλαγή.
»Πιστεύω πως ο μόνος τρόπος για να έχουν αυτές οι καταλήψεις πιθανότητες να επηρεάσουν πραγματικά τη γενοκτονία είναι να μετατραπούν σε μια πολύ μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη και πολιτική κρίση που θα αμφισβητήσει την ομαλή λειτουργία της αμερικανικής κοινωνίας, στην κλίμακα της εξέγερσης του Τζορτζ Φλόιντ ή και μεγαλύτερης. Τώρα σκέφτομαι ότι, από αυτή την άποψη, η κατάκτηση αιτημάτων από τα πανεπιστήμια είναι εκτός θέματος- αυτές οι καταλήψεις στην καλύτερη περίπτωση χρησιμεύουν ως εκκολαπτήρια για κοινωνική έκρηξη, και το κάνουν καλύτερα όταν υπάρχει θεαματική αστυνομική βία που εξοργίζει τον κόσμο, ή αντίσταση στην αστυνομία. Το πεδίο είναι μεγαλύτερο από το πανεπιστήμιο και οι όποιες στρατηγικές ή τακτικές παρορμήσεις πρέπει να λειτουργούν με γνώμονα το ευρύτερο πεδίο».
Falasteen Hurra
Πρόσφατα, μηνύματα ευγνωμοσύνης προς τους φοιτητές των ΗΠΑ γραμμένα με σπρέι «στόλισαν» τις λευκές σκηνές στη Ράφα, όπου έχουν εκτοπιστεί εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που έφυγαν από τη Γάζα εν μέσω του συνεχιζόμενου σφυροκοπήματος του Ισραήλ.
Αναρωτηθήκαμε, λοιπόν, εάν το «ευχαριστώ» των Παλαιστινίων έφτασε πίσω στις ΗΠΑ. Η απορία μας μας δικαίωσε, καθώς η απάντηση της Χ.Τ. ήταν βαθύτατη και εγκάρδια… Δεν είναι και λίγο να συνειδητοποιείς πως οι μάχες σου ταξιδεύουν ως εκεί που θέλεις- στην αποκλεισμένη Ράφα και ακόμα παραπέρα.
«Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση με τρόπο που να με ικανοποιεί», σχολίασε αρχικά η φοιτήτρια, αλλά συνέχισε:
«Προφανώς, είμαι πολύ χαρούμενη που το μήνυμά μας έφτασε στην Παλαιστίνη. Όταν συνελήφθησαν εμένα και τους συμφοιτητές μου, μας έβαλαν σε ένα αστυνομικό λεωφορείο και μας πήγαν στο μεγαλύτερο τμήμα της Νέας Υόρκης. Φτάνοντας εκεί, γρήγορα καταλάβαμε ότι άλλοι φοιτητές είχαν ήδη φυλακιστεί. Πριν ακόμη μπω στον κτίριο, όμως, τους άκουγα να τραγουδούν για την Παλαιστίνη, να φωνάζουν και να χτυπούν τα χέρια τους. Το διακαές πνεύμα των Παλαιστινίων είναι κάτι που όλοι μοιραζόμαστε, ακόμη και όταν αντιμετωπίζουμε φυλάκιση και πολιτική καταστολή».
Ποιο θα ήταν το μήνυμα της Χ.Τ. εάν μπορούσε να απευθυνθεί αδιαμεσολάβητα σε κάθε έναν από εμάς;
“A free university in an unfree society is like a well-stocked library in a prison. Keep going! Falasteen Hurra!”
(Ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο σε μια ανελεύθερη κοινωνία είναι σαν μια καλά εφοδιασμένη βιβλιοθήκη σε μια φυλακή. Συνεχίζουμε! Λευτεριά στην Παλαιστίνη).
Ακολουθήστε το pride.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι
