Μπορεί μία σιδερένια κατασκευή να στέκεται όρθια για 1.600 χρόνια χωρίς να σκουριάσει, παρά το γεγονός ότι είναι εκτεθειμένη στη φύση; Φαίνεται μάλλον απίθανο, λαμβάνοντας υπόψη την έλλειψη τεχνολογίας την εποχή που κατασκευάστηκε.

Ωστόσο, μέσα το συγκρότημα Qutb Minar στο Νέο Δελχί, το οποίο έχει χαρακτηριστεί μνημείο από την UNESCO και περιλαμβάνει μια συλλογή ιστορικών μνημείων και κτηρίων που χτίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα στη περιοχή Mehrauli της πόλης, δεσπόζει αυτή μια μυστηριώδης κατασκευή που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο.

Οι επισκέπτες στην αυλή του τζαμιού Quwwat-ul-Islam θα εντοπίσουν αμέσως έναν επιβλητικό σιδερένιο πυλώνα 7,2 μέτρων και έξι τόνων με διακοσμητική κορυφή, ο οποίος είναι παλαιότερος και από το συγκρότημα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο πυλώνας είναι σήμερα τόσο «παρθένος», όσο την ημέρα που σφυρηλατήθηκε, αψηφώντας τόσο τη χρονολογία κατασκευής, όσο και τις περιβαλλοντικές αντιξοότητες, συμπεριλαμβανομένων των έντονων θερμοκρασιών της ινδικής πρωτεύουσας και της αυξανόμενης ρύπανσης.

Χρονολογείται από τον 5ο αιώνα και η αξιοσημείωτη ανθεκτικότητά του συνεχίζει να γοητεύει τους ταξιδιώτες.

Πώς καταφέρνει να αψηφά τη διάβρωση;

Συνήθως, οι κατασκευές από σίδηρο που εκτίθενται στον αέρα ή την υγρασία οξειδώνονται με την πάροδο του χρόνου, με αποτέλεσμα να καλύπτονται από σκουριά, εκτός αν προστατεύονται, όπως ο Πύργος του Άιφελ, από στρώματα ειδικής βαφής. Επιστήμονες τόσο στην Ινδία, όσο και στο εξωτερικό άρχισαν να μελετούν τον σιδερένιο πυλώνα στο Δελχί το 1912 για να προσπαθήσουν να καταλάβουν γιατί δεν είχε διαβρωθεί.

Μόνο το 2003 οι ειδικοί του Ινδικού Ινστιτούτου Τεχνολογίας (IIT) στη βόρεια πόλη Κανπούρ έλυσαν το μυστήριο, αποκαλύπτοντας την απάντηση στο περιοδικό Current Science.

View this post on Instagram

A post shared by 𝙂𝙚𝙩 𝙡𝙤𝙨𝙩/𝙏𝙧𝙖𝙫𝙚𝙡𝙚𝙧/𝙋𝙝𝙤𝙩𝙤𝙜𝙧𝙖𝙥𝙝𝙚𝙧 (@_gettlost_)

Διαπίστωσαν ότι ο πυλώνας, που είναι κυρίως κατασκευασμένος από σφυρήλατο σίδηρο, έχει υψηλή περιεκτικότητα σε φώσφορο (περίπου 1%), ενώ στερείται θείου και μαγνησίου, σε αντίθεση με τον σύγχρονο σίδηρο. Επιπλέον, οι αρχαίοι τεχνίτες χρησιμοποιούσαν μια τεχνική που ονομάζεται «σφυρηλατημένη συγκόλληση».

Αυτό σημαίνει ότι θέρμαιναν και σφυρηλατούσαν τον σίδηρο, διατηρώντας ανέπαφη την υψηλή περιεκτικότητα σε φώσφορο, μια μέθοδος ασυνήθιστη στις σύγχρονες πρακτικές.

Εφευρετικότητα

Ο αρχαιομεταλλουργός R. Balasubramaniam, ο οποίος συνέταξε την έκθεση, δήλωσε ότι αυτή η αντισυμβατική προσέγγιση συνέβαλε στη διαρκή αντοχή του πυλώνα. Ένα λεπτό στρώμα «μιζαβίτη», μια ένωση σιδήρου, οξυγόνου και υδρογόνου, βρέθηκε επίσης στην επιφάνεια του πυλώνα. Το στρώμα αυτό σχηματίζεται καταλυτικά από την παρουσία υψηλού φωσφόρου στον σίδηρο και την απουσία ασβέστη, ενισχύοντας έτσι περαιτέρω την ανθεκτικότητα του πυλώνα.

Ο Balasubramaniam επαίνεσε τους μεταλλουργούς για την εφευρετικότητά τους, περιγράφοντας τον πυλώνα ως «ζωντανή απόδειξη της αρχαίας μεταλλουργικής δεινότητας της Ινδίας».

View this post on Instagram

A post shared by Chaitanya Venkatesh (@chinnu_sweet_3)

Η ανθεκτικότητά του αποδεικνύεται επίσης από ιστορικές μαρτυρίες, συμπεριλαμβανομένου ενός περιστατικού τον 18ο αιώνα, όταν μια σφαίρα κανονιού που εκτοξεύτηκε στον πυλώνα φέρεται να μην κατάφερε να τον σπάσει, αναδεικνύοντας την εντυπωσιακή αντοχή αυτού του αρχαίου μνημείου.

Σήμερα, ο πυλώνας χρησιμεύει ως έμβλημα επιστημονικών οργανισμών όπως το Εθνικό Εργαστήριο Μεταλλουργίας και το Ινστιτούτο Μετάλλων της Ινδίας.

Με πληροφορίες από CNN