Άφησε τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο Αλέν Ντελόν, ο διάσημος ηθοποιός του κινηματογράφου που πρωταγωνίστησε σε μια σειρά κλασικών ταινιών, όπως το Plein Soleil, το Le Samouraï και το Rocco and His Brothers. Όπως δήλωσαν τα παιδιά του στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, «ο Alain Fabien, η Anouchka, ο Anthony, καθώς και [ο σκύλος του] Loubo, με βαθιά θλίψη ανακοινώνουν τον θάνατο του πατέρα τους. Έφυγε ειρηνικά από τη ζωή στο σπίτι του στο Ντουσί, περιτριγυρισμένος από τα τρία του παιδιά και την οικογένειά του».

Ταυτισμένος με την αναγέννηση του γαλλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ‘60, ο Ντελόν ενσάρκωσε μια σειρά από αστυνομικούς, εκτελεστές και όμορφα σμιλεμένους απατεώνες για μερικούς από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της χώρας, όπως ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ, ο Ρενέ Κλεμάν και ο Ζακ Ντερέ.

Έκανε επίσης ταινίες με δημιουργούς όπως ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Λουί Μαλ, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι και ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ – αν και ποτέ δεν κατάφερε να τα καταφέρει στο Χόλιγουντ.

Η ζωή και η κινηματογραφική πορεία

Γεννημένος το 1935 στο Sceaux στα προάστια του Παρισιού, ο Ντελόν αποβλήθηκε από διάφορα σχολεία πριν φύγει στα 14 του για να εργαστεί σε ένα κρεοπωλείο. Μετά από μια θητεία στο ναυτικό (κατά τη διάρκεια της οποίας συμμετείχε στον αποικιακό πόλεμο της Γαλλίας στο Βιετνάμ), απολύθηκε ατιμωτικά το 1956 και στράφηκε στην υποκριτική. Τότε εντόπισε ο παραγωγός του Χόλιγουντ David O Selznick στις Κάννες και υπέγραψε συμβόλαιο, αλλά αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στον γαλλικό κινηματογράφο και έκανε το ντεμπούτο του με έναν μικρό ρόλο στο θρίλερ του Yves Allégret “Send a Woman When the Devil Fails” το 1957.

Η έντονη ομορφιά του Ντελόν είχε άμεση απήχηση και γρήγορα «σκαρφάλωσε» σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το 1958 πήρε το ρόλο του δίπλα στη Romy Schneider στην ταινία “Christine”, ως στρατιώτης και κόρη μουσικού που ερωτεύονται. Ο Ντελόν και η Σνάιντερ ξεκίνησαν ένα πολύ ενδιαφέρον ειδύλλιο εκτός γυρισμάτων, το οποίο επιβεβαίωσε την ανερχόμενη φήμη του Ντελόν ως sex symbol.

Το 1960 γύρισε δύο ταινίες που είχαν σημαντικό αντίκτυπο διεθνώς: τη διασκευή της Patricia Highsmith Plein Soleil (ή αλλιώς Purple Noon) και το Rocco and His Brothers. Η πρώτη, μια γαλλική εκδοχή του The Talented Mr Ripley, έκανε τον Ντελόν μεγάλο αστέρι, ενώ ο Rocco – ένα έπος για μια αγροτική οικογένεια της νότιας Ιταλίας που μετακομίζει στον ευημερούντα βορρά – τον έφερε στην τροχιά του Visconti, ενός από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους δημιουργούς.

Ένας άλλος Ιταλός δημιουργός, ο Αντονιόνι, τον έβαλε στο ρόλο ενός γλυκομίλητου χρηματιστή στην ταινία L’Eclisse του 1962. Ο Ντελόν επανασυνδέθηκε με τον Βισκόντι το 1963 για την ταινία “Il Gattopardo”, ένα μεγάλης κλίμακας έπος που διαδραματίζεται στη Σικελία του Risorgimento, διασκευασμένο από το διάσημο μυθιστόρημα του Λαμπεντούζα.

Το διεθνές προφίλ του Ντελόν ήταν τέτοιο που ξεκίνησε μια σοβαρή προσπάθεια να εισέλθει στον αγγλόφωνο κινηματογράφο, ξεκινώντας με έναν μικρό ρόλο στην ανθολογική κωμωδία “The Yellow Rolls-Royce” που σκηνοθέτησε ο Άντονι Άσκουιθ. Ο Ντελόν εμφανίστηκε στις ταινίες “Lost Command”, για Γάλλους αλεξιπτωτιστές στον Β’ Π.Π., στο γουέστερν “Texas Across the River” του Ντιν Μάρτιν και στο “Is Paris Burning?”, ένα άλλο έπος πολέμου με πρωταγωνιστή τον Κερκ Ντάγκλας. Ωστόσο, καμία από αυτές δεν ήταν αρκετά επιτυχημένη στο Χόλιγουντ για να τον καθιερώσει εκεί, και ο Ντελόν επέστρεψε στη Γαλλία.

Το 1967 γύρισε την κλασική καλτ ταινία “Le Samourai” με τον σκηνοθέτη Jean-Pierre Melville, στην οποία υποδυόταν έναν εκτελεστ. Η εγχώρια επιτυχία της ταινίας αυτής έδωσε το έναυσμα για μια σειρά από ταινίες εγκλήματος, όπως ταινία “The Sicilian Clan” στο πλευρό του Jean Gabin, το “Borsalino” που διαδραματίζεται στη Μασσαλία σε σκηνοθεσία Deray και ένα άλλο κλασικό έργο του Melville, “The Red Circle”. Ο Ντελόν βρήκε επίσης χρόνο να εμφανιστεί απέναντι από τη Marianne Faithfull στην ταινία “Girl on a Motorcycle”, στην οποία η Faithfull με δερμάτινα ρούχα διασχίζει με μια μηχανή την Ευρώπη, καθώς και στην ταινία “La Piscine”, μαζί με την πρώην αγαπημένη του Schneider – η οποία ξαναγυρίστηκε το 2016 ως “A Bigger Splash” με την Tilda Swinton και τον Ralph Fiennes.

Το “La Piscine” συνέπεσε επίσης με ένα τεράστιο δημόσιο σκάνδαλο, την «υπόθεση Markovic», η οποία έφτασε μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια της Γαλλίας, αφού ο σωματοφύλακας του Ντελόν, Stefan Markovic, βρέθηκε νεκρός σε μια χωματερή το 1968. Ο Φρανσουά Μαρκαντονί, διαβόητη φιγούρα του υποκόσμου και παλιός φίλος του Ντελόν, κατηγορήθηκε για τη δολοφονία, αλλά οι κατηγορίες τελικά αποσύρθηκαν. Η πλοκή πύκνωσε όταν αποκαλύφθηκαν φωτογραφίες που ανήκαν στον Μάρκοβιτς και στις οποίες φέρεται να απεικονίζονταν μέλη της γαλλικής ελίτ, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του υποψήφιου προέδρου Ζορζ Πομπιντού. Τελικά, τίποτα δεν αποδείχθηκε, αλλά η στενή σχέση του Ντελόν με μια γκάμα δυσάρεστων χαρακτήρων έγινε ευρέως γνωστή.

Κατά τη δεκαετία του 1970 ο Ντελόν συνέχισε να γυρίζει ταινίες με σταθερό ρυθμό, χωρίς όμως να έχει την ίδια απήχηση που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο Monsieur Klein κέρδισε το Σεζάρ καλύτερης ταινίας το 1977, όπου ο Ντελόν υποδύθηκε έναν έμπορο τέχνης κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π., η ταυτότητα του οποίου συγχέεται με έναν Εβραίο φυγά με το ίδιο όνομα- το 1985, κέρδισε το Σεζάρ καλύτερου ηθοποιού για το σουρεαλιστικό παραμύθι “Notre Histoire” του Bertrand Blier. Ο Ντελόν επεκτάθηκε επίσης, ως παραγωγός μιας σειράς ταινιών με τη δική του εταιρεία, κάνοντας το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1981 με την ταινία “Pour la Peau d’un Flic”, προωθώντας την πυγμαχία και σχεδιάζοντας έπιπλα.

Ο Ντελόν άρχισε να επιβραδύνει την παραγωγή του τη δεκαετία του 1990, αφού έπαιξε διπλό ρόλο στην ταινία “Nouvelle Vague” του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Το 1997 ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την υποκριτική , αλλά επέστρεψε το 2008 για να υποδυθεί τον Ιούλιο Καίσαρα στη γαλλική live action επιτυχία “Asterix at the Olympic Games”.

Με πληροφορίες από Guardian