Τα κατάφεραν και ακούστηκαν μέχρι τον ουρανό. Η φωνή τους έφτασε «μέχρι τη δικαίωση και ακόμα παραπέρα», όπως χαρακτηριστικά σημείωσε η Μαρία Καρυστιανού αντικρίζοντας τους δεκάδες χιλιάδες «όμορφους ανθρώπους», όπως τους είπε ο Φοίβος Δεληβοριάς, που βρέθηκαν στη συναυλία για τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, λοιπόν, την Παρασκευή (11/10) φύσηξαν με την πνοή τους το μήνυμα της δικαίωσης και της μνήμης για να φτάσει ψηλά στην Ανδρομέδα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που «κάτι όντα περίεργα κι ωραία» βρίσκονται πλέον.

Νέα παιδιά που είδαν τους συνομήλικούς τους να χάνονται στο τρένο, γονείς που είδαν τα παιδιά τους να σκοτώνονται στο «δρομολόγιο δίχως επιστροφή» που τραγουδούν οι Κοινοί Θνητοί, άνθρωποι που βλέπουν τα 57 θύματα των Τεμπών και γεμίζουν οργή. Οργή που μετατράπηκε σε δύναμη και διεκδίκηση δικαιοσύνης.

«Όλων των νεκρών είμαστε φωνή», έγραφε ένα από τα πολλά πανό που σηκώθηκαν στο Καλλιμάρμαρο, γιατί «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», όπως έγραφε ένα άλλο.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

«Όλοι εμείς είμαστε πλέον ένα. Νιώθουμε το ίδιο, καταλαβαίνουμε το ίδιο, επιθυμούμε το ίδιο», τα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού, η οποία ανεβαίνοντας στη σκηνή της συναυλίας είχε την ευκαιρία να κοιτάξει το πλήθος κατάματα. Ένα πλήθος που βρέθηκε δίπλα της, δίπλα σε όλες τις οικογένειες που έχασαν τους πολυαγαπημένους τους ανθρώπους.

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, «αφού αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά, τους δικούς μας ανθρώπους, παραμένει ελεύθερο να σκοτώνει ξανά και ξανά», αναρωτήθηκε η μητέρα της νεαρής Μάρθης. «Ε, λοιπόν, ποτέ ξανά».

Η ίδια ευχαρίστησε τον κόσμο για την ανταπόκρισή του στο σκοπό της συναυλίας, αλλά και τους καλλιτέχνες και όλους όσοι εργάστηκαν για να γίνει πραγματικότητα η συναυλία.

«Σήμερα όλη η Ελλάδα τραγουδάει. Τόσο δυνατά που σίγουρα ακουγόμαστε στους ουρανούς. Σήμερα όλη η Ελλάδα είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για τους αδικοχαμένους μας. Η αγκαλιά αυτή θα είναι πάντα ανοιχτή. Μέχρι τη δικαίωση και ακόμα παραπέρα».

«Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω»

Ένα τραγούδι που σκάρωσε λίγες ώρες πριν από τη μεγαλειώδη συναυλία μνήμης για τα θύματα των Τεμπών ερμήνευσε ο Φοίβος Δεληβοριάς. Τη φωνή του κάλυπταν τακτικά τα χειροκροτήματα του κοινού.

«Χαρισμένο μέσα από την καρδιά» του Φοίβου σε όλους τους γονείς των Τεμπών, ο καλλιτέχνης δημιούργησε με το τραγούδι του μια από τις πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας.

Ήταν ο στίχος «θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω» που προκάλεσε ανατριχίλα και αναφερόταν στους γονείς που εκείνη τη νύχτα δεν πήραν ποτέ μήνυμα από τα δικά τους παιδιά.

Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά στη συναυλία μνήμης για το έγκλημα των Τεμπών #Καλλιμαρμαρο pic.twitter.com/ENLBypLap9

— 𝕁𝕠 𝔻𝕚 🏳️‍🌈 (@jodigraphics15) October 11, 2024

Φόβος των μηχανοδηγών

Έγιναν μια φωνή και ενώθηκαν σε ένα πνεύμα όλοι, τραγουδώντας μαζί με τον Σωκράτη Μάλαμα και την Ιουλία Καραπατάκη την «Κοιλάδα των Τεμπών», ένα τραγούδι που μετά το τραγικό δυστύχημα έγινε σημείο αναφοράς εξαιτίας των επίκαιρων στίχων του.

«Στην κοιλάδα των Τεμπών, φόβος των μηχανοδηγών», ο πλάτανος που όποτε «παίρνει ανάποδες γέρνει και πέφτει στις γραμμές».

Στην ιστορία του τραγουδιού ο πλάτανος μάλλον «ήταν άνθρωπος παλιά και είχε παιδιά στην ξενιτιά».

Το μήνυμα της Τάνιας Τσανακλίδου

Στη σκηνή η Τάνια Τσανακλίδου, η οποία δήλωσε τη «μεγάλη συγκίνηση» και τον «σεβασμό στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το καταραμένο βράδυ και στους δικούς τους ανθρώπους».

«Είμαι εδώ μαζί σας για να φωνάξουμε πως δεν ξεχνάμε, δε θα ξεχάσουμε και δε θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή».

Ξεκίνησε με το «Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο» σε στίχους και μουσική Γιώργου Ανδρέου. Το τραγούδι «Σιωπή» από τα Ξύλινα Σπαθιά ακολούθησε. Δυνατή στιγμή όταν τραγούδησε το «Μικρόκοσμο» της Μαρίας Δημητριάδη.

Μάλιστα, η ίδια διάβασε την επιστολή που έλαβε από μια κοπέλα που «κάθεται σήμερα ανάμεσά σας», όπως είπε στο κοινό. Το γράμμα παρότρυνε να «γίνουμε εμείς το φως με το να παίρνουμε θέση, αλλά πάνω από όλα με το να υπερασπιζόμαστε την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο, να μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο το αύριο».

Άιντε να πεθάνει ο χάρος

Μια πικρή ευχή, μακάρι να μην έπρεπε να γίνει αυτή η συναυλία, έκανε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανεβαίνοντας στη σκηνή, μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα και τον Αλέξανδρο Κτιστάκη.

«Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό», τραγούδησε στην αρχή ο αγαπημένος καλλιτέχνης, για να συνεχίσει παίζοντας τον «Κήπο της Εδέμ», ένα τραγούδι αφιερωμένο σε μια γλάστρα που ποτίζεται με δάκρυα και νερό. Για να «βγάλει ρίζες να γενεί μια περίκοκλάδα» που θα «απλωθεί σ’ όλη τη γη κι αφού την σκεπάσει θα κάνει ντου στα σωθικά εκείνων που ‘χουν χάσει φίλους αδέρφια και παιδιά κι εκεί ανθούς θα βγάλει, γύρη να πέσει στις καρδιές να τις γλυκάνει πάλι».

«Άιντε εκεί μακριά στην Ανδρομέδα», παίζει και ερμηνεύει ο Θανάσης για να μιλήσει για αυτά τα όντα, τα «περίεργα κι ωραία», στέλνοντας το μήνυμα ψηλά στον ουρανό.

«Άιντε εδώ σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος», «άιντε» φωνάζει ο κόσμος, «άιντε λεν’ πως φυλακίζουνε το πάθος. Άιντε ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν, άιντε και θαρρούν πως ξεμπερδεύουν».

Στην Ανδρομέδα κάθισαν εχθές 57 άνθρωποι και είδαν μια συναυλία που πραγματικά κανένας δεν ήθελε να γίνει. Γιατί εάν το δυστύχημα των Τεμπών δεν συνέβαινε, τότε δε θα υπήρχε αυτή η ανάγκη.

«Άιντε να πεθάνει ο χάρος», λοιπόν. Έτσι έκλεισε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

«Πες στους δικούς μου πως θ’ αργήσω απόψε», ξεκινάει το τραγούδι των Κοινών Θνητών, το οποίο έγραψε το χιπ-χοπ συγκρότημα τις μέρες μετά το δυστύχημα.

«Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε. Το έγκλημά τους μην αφήσεις να ξεχαστεί».