Κάποιες μέρες το φως και η αλληλεγγύη κρύβονται στα πιο μικρά σημεία. Κι εσύ ψάχνεις παντού να τα βρεις, γιατί έχεις ανάγκη να τα δεις σε μέρες που μοιάζουν λίγο πιο σκοτεινές, λίγο πιο άδειες από τις υπόλοιπες. Μοιάζουν συχνές οι σκοτεινές και οι άδειες μέρες τελευταία, γιατί «στην άλλη πλευρά κυβερνάει το σκότος», όπως λέει ένα χιπ-χοπ τραγούδι.

Θέλεις διακαώς να εντοπίσεις την ελπίδα και την ανθρωπιά, γιατί ώρες-ώρες ξεχνάς κι εσύ ο ίδιος πως υπάρχουν εκεί έξω. Ψάχνεις, λοιπόν, κάτι να σου θυμίσει πως το δίχτυ που κρατάει τους ανθρώπους μαζί δεν έχει σκιστεί, δεν έχει κοπεί – ή, καλύτερα, δεν το έχουν κόψει.

Σε μια μικρή γωνιά των social media, στην ομάδα «Ξεσπιτόγατος» στο Facebook, φανερώθηκε η ελπίδα που έψαχνες. Εκεί «αράζουν» όσοι «δεν διαθέτουν λοφτ με θέα το Λυκαβηττό», όσοι βρίσκονται στην «τρίτη δεκαετία της ζωής τους και μένουν ακόμα στο παιδικό τους δωμάτιο» και «είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους». Με άλλα λόγια, στο «Σπιτόγατο» έχουν μαζευτεί όλα τα… θύματα της στεγαστικής κρίσης και μοιράζονται τις εμπειρίες τους στη ζούγκλα που ονομάζεται «αναζήτηση στέγης».

Ανάμεσα στις αναρτήσεις της περασμένης εβδομάδας, μία ξεχώρισε. Ήταν αυτή ενός μέλους της ομάδας που έγραφε ανώνυμα, κάνοντας έκκληση για βοήθεια, προκειμένου να πληρωθεί η ΔΕΗ.

Μονογονέας, κινδύνευε να μείνει χωρίς ρεύμα. «Όποιος μπορεί έστω και 5 ευρώ να βάλει στον κωδικό ρεύματος της ΔΕΗ μπας και μειωθεί λίγο το τρέχον και να βάλω κι εγώ ό,τι μου μένει, ώστε να μην μου το κόψουν (σ.σ. το ρεύμα)».

«Σας ευχαριστώ πολύ και χίλια συγγνώμη για το θάρρος που πήρα, ντρέπομαι ειλικρινά αλλά ήμουν καιρό χωρίς δουλειά και δεν ξέρω τι να πρωτοκαλύψω», έλεγε η ανάρτηση.

Όμως, αυτό που ίσως δεν πίστευε η δημιουργός της, ήταν πως θα συναντούσε αλληλεγγύη περισσότερη απ’ όση ζήτησε, καθώς όχι μόνο ο τρέχων λογαριασμός ρεύματος καλύφθηκε, αλλά μειώθηκε πολύ και ο διακανονισμός της με τη ΔΕΗ.

Στον «Ξεσπιτόγατο», τα 5 και τα 10 ευρώ, αλλά πάνω από όλα η κατανόηση και η ανθρωπιά, εγγυήθηκαν την αλληλεγγύη. Και μαζί με την αλληλεγγύη, εγγυήθηκαν το ρεύμα σε μια οικογένεια από τις εκατομμύρια που ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά σε μια χώρα που μέχρι και η επιβίωση είναι πολύ ακριβό «σπορ». Και οι αλληλέγγυοι αυτό το ξέρουν, γιατί το περνούν, γιατί ο μήνας βγαίνει δύσκολα και επειδή το πορτοφόλι είναι άδειο, αλλά και το ψυγείο άδειο.

Αυτό είναι, λοιπόν, για εκείνες τις μέρες: που ψάχνεις την ελπίδα κάτω από το χαλί, που αναζητάς το φως εκεί που μοιάζει να μην έρχεται ποτέ, που εντοπίζεις την αλληλεγγύη στους καιρούς που όλα είναι λίγο πιο δύσκολα. Όποτε την συναντάς, την κοιτάς στα μάτια, παίρνεις λίγη από τη δύναμή της, την κάνεις πράξη, την κάνεις νοοτροπία, την κάνεις φωτιά να κάψει την αδιαφορία. Και συνεχίζεις, γιατί «ό,τι έχουμε είμαστε εμείς», όπως λέει ένα άλλο χιπ-χοπ τραγούδι.