Τις στιγμές που έζησε το βράδυ του δυστυχήματος και το διάστημα που ακολούθησε, όταν ξεκίνησε τον αγώνα της για την απόδοση ευθυνών, θρηνώντας παράλληλα την απώλεια της κόρης της, περιέγραψε η Μαρία Καρυστιανού σε εκδήλωση προς τιμήν των θυμάτων των Τεμπών στο Πάρκο Γεωργιάδη του Ηρακλείου της Κρήτης.

«Εκείνο το βράδυ για εμάς ο χρόνος σταμάτησε. Οι μανάδες και πατεράδες παγώσαμε. Νεκρώθηκε μαζί με τα παιδιά μας, το πιο τρυφερό κομμάτι της ψυχής μας. Μόλις αρχίσαμε να συνερχόμαστε αντιληφθήκαμε πως η καρδιές μας δεν χτυπάνε πια το ίδιο», είπε αρχικά και συνέχισε:

«Αναγκαζόμαστε να ζητάμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Ελευθερία λόγου, ελευθερία, πραγματική, ατομική ή συλλογική και όχι εισαγωγής! Δεν ήξερα πως της κληρονόμησα κυβερνώντες που ήταν σε θέση να την κάψουν ζωντανή.Τώρα ξέρω!».

Η Μαρία Καρυστιανού στάθηκε ξανά στην ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη λέγοντας ότι «αυτό που εμείς απαιτούμε είναι πλήρη συνταύτιση των πολιτών, ίσα δικαιώματα, όμοια ευκολία στην ζωή και ισότιμη πρόσβαση με τους άριστους της Βουλής σε γενετήσια δικαιώματα των ανθρώπων, όπως η ασφάλεια η ισονομία η εξασφάλιση της τροφής της υγείας, της παιδείας. Αξιοπρέπεια για όλους απέναντι στη ζωή και στο θάνατο. Πόσο κρίμα να αναγκαζόμαστε να ζητάμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Ελευθερία λόγου, ελευθερία. Ανάπτυξη. Πραγματική, ατομική ή συλλογική, δική μας και όχι εισαγωγής».

Η γυναίκα που δίνει μάχες για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατο 57 ανθρώπων συνέχισε:

«Αντί να τους απασχολεί αν θα πάνε φυλακή, νοιάζονται για τα αποτελέσματα των εκλογών. Αλήθεια, όταν αποδείξουμε την ενοχή τους, πώς θα δικαιολογήσουν την ανεμπόδιστη συμμετοχή τους στις εκλογές και την παρουσία τους στη Βουλή; Αν είχαν ποτέ ανθρωπιά ή στην πορεία την έχασαν, δεν με απασχολεί! Και από τη στιγμή που έχω χάσει το παιδί μου εξαιτίας τους, είναι κάτι που δεν με αφορά να δω με συμπόνοια, κάθε άλλο.

Δεν γνωρίζω αν όσοι έχουν στα χέρια τους τις τύχες της ζωής μας είναι από αυτόν τον κόσμο ή πρεσβεύουν κάτι ξένο από αγάπη. Ξένο είναι σίγουρα απέναντι στα πρόσωπα των παιδιών μας. Αυτό το γνωρίζω. Δεν ξέρω, αν ξεκίνησε έτσι αυτό το κακό ή αν στην πορεία εξελίχθηκε σε τέτοιο τέρας».