Τα αυτονόητα, που δυστυχώς στην Ελλάδα πρέπει να επαναλαμβάνουμε συνεχώς, ώστε να σταματήσει επιτέλους η κοινωνία να δηλητηριάζεται από απάνθρωπες και ντροπιαστικές αντιλήψεις, υπενθυμίζουν οι Cool Crips, αναδεικνύοντας ξανά την ανάγκη τροποποίησης μιας υπουργικής απόφασης για τις παρελάσεις ενόψει 25ης Μαρτίου.

«Οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι απλώς μία βόλτα ανηλίκων σε παράταξη. Είναι μηχανισμός επιβολής κανονικότητας και αποκλεισμού» γράφουν χαρακτηριστικά σε ανάρτηση στο Facebook, παραθέτοντας κάποια αποσπάσματα από τον «οδηγό για τις μαθητικές παρελάσεις και την επιλογή σημαιοφόρου και παραστατών στις Εθνικές εορτές».

Διαβασε ακομα

«Καλύτερα νεκρός παρά σε καροτσάκι» μάς έμαθε σήμερα η ελληνική τηλεόραση

Δύσκολα θα πόνταρε κανείς πως η απόφαση εκδόθηκε μόλις το 2000 και φαίνεται πως ισχύει ακόμα, χωρίς να έχει αμφισβητηθεί ή τροποποιηθεί. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για τη νοοτροπία και τα εμπόδια που υψώνονται στους μαθητές με αναπηρία, καθώς όχι μόνο δεν ανήκουν στην «κανονική» επιλογή, αλλά γι΄ αυτούς η συμμετοχή δεν είναι καν δικαίωμα.

«Άρτια εμφάνιση, παράστημα και ήθος» αναφέρεται στον οδηγό.

Αυτή η διατύπωση θέτει ένα συγκεκριμένο πρότυπο σώματος και συμπεριφοράς ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή. Και ποιος το κρίνει αυτό; Η νεολαία της ΕΠΕΝ; Όχι, οι καθηγητές Φυσικής Αγωγής. Η ίδια η φράση ορίζει πως κάποιοι μαθητές δεν είναι άξιοι συμμετοχής, βάσει σωματικού πρότυπου, ενισχύοντας το ableism και την αντίληψη ότι μόνο συγκεκριμένα σώματα μπορούν να εκπροσωπήσουν την κοινότητα.

Η ξεχωριστή αναφορά στα ανάπηρα παιδιά

Αν οι μαθητές κρίνονται με βάση την «άρτια εμφάνιση», η ειδική πρόβλεψη για τα ανάπηρα παιδιά ουσιαστικά τα τοποθετεί σε ξεχωριστή κατηγορία. Δεν ανήκουν στην «κανονική» επιλογή μαθητών, αλλά είναι μια εξαίρεση που απαιτεί ειδικούς όρους συμμετοχής. Αυτός ο διαχωρισμός είναι το πρόβλημα. Οι ανάπηροι/ες μαθητές/τριες δεν είναι «ξεχωριστές περιπτώσεις» αλλά ισότιμοι/ες με τα υπόλοιπα παιδιά.

Η συμμετοχή τους εξαρτάται από τρίτους

Για τα ανάπηρα παιδιά, η συμμετοχή δεν είναι αυτονόητη. Πρέπει πρώτα να εγκριθεί από γονείς και από τον σύλλογο διδασκόντων. Γιατί; Μήπως απαιτείται η ίδια διαδικασία για τα μη ανάπηρα παιδιά; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι η συμμετοχή τους δεν είναι δικαίωμα, αλλά κάτι που μπορεί να επιτραπεί – ή και να τους απαγορευτεί.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι για όλα τα παιδιά. Επιβεβαιώνουν ποιοι «αξίζουν» να εκπροσωπήσουν το σχολείο και ποιοι όχι.

«Οι παρελάσεις δεν είναι μια γιορτή της ιστορίας. Είναι μια γιορτή της πειθαρχίας, του αποκλεισμού και της διάκρισης. Και το μόνο που πραγματικά τιμούν, είναι το ποιος ταιριάζει και ποιος περισσεύει. Δεν χρειάζεται να τις φτιάξουμε, αλλά να σταματήσουμε να περπατάμε ή να τσουλάμε σε παράταξη υπό την βοή ενός εμβατηρίου κυρίως σε καιρό πολέμου», καταλήγουν.