Τον Νοέμβριο του 1970 η Βόρεια Ιρλανδία βυθιζόταν στις ταραχές, αλλά για τον Gerard Gorman, νέο μαθητή στο St Colman’s College, η φρίκη εκείνης της εποχής ξεκίνησε όταν ο ιερέας Malachy Finegan τον κάλεσε σε ένα δωμάτιο, έκλεισε την πόρτα και του είπε να καθίσει σε έναν καναπέ.

Ο Gorman ήταν 11 ετών, με μεγάλα μπλε μάτια. Δύο μήνες νωρίτερα, είχε ξεκινήσει ως εσωτερικός μαθητής στο καθολικό σχολείο αγοριών στο Νιούρι της κομητείας Άρμαχ. Το προσωπικό έτεινε να είναι απόμακρο ή εκφοβιστικό – εκτός από τον Finegan, τον καθηγητή θρησκευτικών, ο οποίος ήταν φιλόξενος και φιλικός.

Περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα, ο Gorman μπορεί ακόμη να θυμηθεί τη σκηνή εκείνης της φθινοπωρινής ημέρας. Ήταν μαζί με άλλα αγόρια, όταν τρέχοντας προς τον κοιτώνα, ο Finegan τού έκανε νόημα από μια πόρτα να μπει στο καθιστικό του. Είχε θέα στα γήπεδα και είχε μια τηλεόραση και μια σακούλα με γλυκά σε ένα τραπέζι.

Ο ιερέας κάθισε δίπλα στο αγόρι. Ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας με τεράστια αφτιά που του είχαν χαρίσει το παρατσούκλι Φλόπι. Έγινε μια μικρή κουβέντα και μετά έσκυψε προς τα κάτω. «Όλο το πρόσωπό του ήταν σαν να με περιβάλλει και έσβησαν όλα τα υπόλοιπα» θυμάται ο Gorman. «Φορούσα ένα σορτσάκι και έβαλε τα χέρια του στο πέος μου».

Ο Gorman δεν κουνήθηκε ούτε φώναξε. Δεν κατάλαβε τι συνέβαινε, αλλά θυμάται το μεγάλο κόκκινο πρόσωπο του Finegan, την αναπνοή του και μια μυρωδιά τσιγάρου. «Απλά πάγωσα, ήμουν τόσο φοβισμένος».

Ο Gorman κοίταξε το πάτωμα, τα μεγάλα μαύρα παπούτσια του Finegan. Άκουγε φωνές από το διάδρομο, αλλά αντί να ελπίζει σε διάσωση, φοβόταν την ανακάλυψη. «Φοβόμουν ότι κάποιος θα άνοιγε την πόρτα και θα κατηγορούμουν εγώ για αυτό που έκανε. Τι θα έλεγαν; Πώς θα μπορούσα ποτέ να το ξεπεράσω αυτό;».

Ο οδυνηρός κύκλος της κακοποίησης

Έτσι, ξεκίνησαν όλα: ένας οδυνηρός κύκλος κακοποίησης και βιασμού στον οποίο ένας αρπακτικός παιδόφιλος κυνηγούσε ένα παιδί που κατηγορούσε τον εαυτό του για τις επιθέσεις που δεχόταν και δεν μπορούσε να κατανοήσει. Μερικές φορές ο Finegan καλούσε τον Gorman στο δωμάτιό του, άλλες φορές τον στρίμωχνε αλλού.

News Για το Βατικανό, η ρευστότητα φύλου και η παρένθετη μητρότητα απειλούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

«Ποτέ δεν ένιωσα ασφαλής επειδή ο Finegan κυκλοφορούσε στο σχολείο σαν να μην είχε συμβεί τίποτε» λέει ο Gorman. «Η κακοποίηση ήταν αμείλικτη. Ακόμη και τις ημέρες που δεν συνέβαινε τίποτα, άκουγα φωνές και νόμιζα ότι ήταν αυτός που ερχόταν από τη γωνία».

Όμως ο Gorman επέζησε -με τρομερό κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του- και με τον καιρό έγινε το ποντίκι που βρυχάται. Αποκάλυψε τον Finegan και, μετά από μια μακρά μάχη, ανάγκασε την Καθολική Εκκλησία να αναγνωρίσει την κακοποίηση, χαράσσοντας μια αξιοσημείωτη νίκη στη ζοφερή ιστορία των σκανδάλων κακοποίησης κληρικών στο νησί της Ιρλανδίας.

Ο Gorman παραλίγο να πεθάνει δύο φορές κατά τη διάρκεια αυτής της οδύσσειας, αλλά κρατήθηκε, κατεστραμμένος, ζωντανός και τελικά έτοιμος να διηγηθεί την ιστορία του.

Τώρα, 65χρονος παππούς, ζει κοντά στην κόρη του -έχει επίσης δύο γιους- σε ένα χωριό της κομητείας Ντάουν, με το εξοχικό του να είναι στολισμένο με οικογενειακές φωτογραφίες και έργα τέχνης.

Του έκλεψαν την παιδική του ηλικία, αλλά έχει βρει ένα μέτρο ειρήνης και έχει μάθει να συγχωρεί τον νεότερο εαυτό του, το τρομοκρατημένο, μοναχικό, σιωπηλό αγόρι. «Τον μισούσα» λέει ο Gorman. «Τον μισούσα που δεν μιλούσε».

Η απόπειρα αυτοκτονίας

Για χρόνια πάλευε με το τραύμα, με το αλκοόλ και προσπαθούσε να ξεχάσει. Έπειτα από πολλά χρόνια, εκμυστηρεύτηκε την κακοποίηση που υπέστη στη γυναίκα του. Αλλά το τραύμα έστησε και πάλι ενέδρα. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να ανασύρει αυτές τις φρικτές μνήμες, τον συγκλόνισε. «Τα πάντα στο κεφάλι μου απλά εξερράγησαν. Σκέφτηκα: “Δεν θέλω να είμαι πια εδώ» λέει.

Προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Επέζησε, αλλά η οικογένειά του ήταν απολύτως συντετριμμένη. «Ήταν και ένα σημείο καμπής» σκέφτεται. Η υποστήριξη της οικογένειάς του και η παροχή συμβουλών άρχισαν να αντιστρέφουν την κατάσταση. «Ο Finegan πήρε αρκετά, μην τον αφήσεις να σου πάρει κι άλλα» τον συμβούλευσε ένας ειδικός.

Αυτή η φράση τον βοήθησε να πάρει τα πάνω του. Αποφάσισε να αγωνιστεί για να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Ήταν πολύ αργά για να ασκηθεί δίωξη κατά του Finegan, αλλά ανέλαβε αστική δίωξη κατά της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία ήρθε σε συμβιβασμό με τον Gorman το 2017 μετά από πέντε χρόνια κωλυσιεργίας. Αναγνώρισε τη ζημία και συμφώνησε να καθαιρέσει τον ιερέα.

Ο Finegan, ωστόσο, δεν κατονομάστηκε δημοσίως. Το 2018, ο Gorman το έκανε σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC Spotlight, αλλά με ψευδώνυμο. Προέκυψε ότι ο Finegan πιστεύεται ότι είχε κακοποιήσει τουλάχιστον δώδεκα άλλα αγόρια.

Το 2022, ο Gorman ένιωσε έτοιμος να αποκαλύψει την ταυτότητά του και διηγήθηκε την ιστορία του στα απομνημονεύματά του, με τίτλο So Young: The Taking of My Life By the Catholic Church (Η αρπαγή της ζωής μου από την Καθολική Εκκλησία), το οποίο συνέγραψε με τον αδελφό του Damian, ποιητή και θεατρικό συγγραφέα.

Περιλαμβάνει επίσης συγκλονιστικές δηλώσεις των θυμάτων από την οικογένειά του. Η κακοποίηση του Finegan κατέστρεψε την ικανότητα του Gorman να είναι ένας στοργικός γονέας, έγραψε ένα από τα παιδιά του. Η Deirdre έγραψε: «Πήρε το φως από τα μάτια του συζύγου μου και τα άφησε άδεια και νεκρά. Έκλεψε το γάμο μου και τον άνθρωπο που αγαπώ και άφησε στα παιδιά μου το κέλυφος του ανθρώπου που ήταν για πολλά χρόνια».

«Αισθάνομαι ένοχος μέχρι σήμερα – δεν θα μπορέσω ποτέ να αναιρέσω τις πράξεις μου. Αλλά σίγουρα προσπαθώ». Πριν από δύο χρόνια, υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς, αλλά η πληγή αρνήθηκε να επουλωθεί – συνέπεια του τραύματος, πιστεύει. «Το σώμα κρατάει το σκορ». Παραλίγο να πεθάνει, αλλά και πάλι επέζησε, ωθούμενος από την επιθυμία να επανορθώσει.

Φοράει βραχιόλια φτιαγμένα από κάποια από τα οκτώ εγγόνια του και έχει τατουάζ με τα ονόματά τους. Όταν παίζει μαζί τους, η αθωότητά τους του θυμίζει το φοβισμένο αγοράκι που ήταν κάποτε, αλλά δεν μισεί πια. «Θα επικεντρωθώ στο να απολαύσω τη ζωή που μου έχει απομείνει» λέει. «Είναι καιρός να βρω την ειρήνη».

Με πληροφορίες από Guardian