Ένα νέο δυνατό κινηματογραφικό ντοκουμέντο για τη ζωή και το έργο του Κρίστοφερ Ριβ, το ντοκιμαντέρ Super/Man: The Christopher Reeve Story έκανε πρεμιέρα στο φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ Sundance καθηλώνοντας μια αίθουσα που το απόθεωσε με δάκρυα στα μάτια.

Το ντοκιμαντέρ των Ian Bonhôte και Peter Ettedgui εξιστορεί την ιστορία του Κρίστοφερ Ριβ με πλούσιο αρχειακό υλικό και αποκλειστικές συνεντεύξεις των τριών παιδιών του που συνεχίζουν τον ακτιβισμό του τραγικού Superman της μεγάλης οθόνης.

Στα πλάνα του αποτυπώνεται με ανθρωπιά και ενσυναίσθηση η αληθινή και τραγική ιστορία ενός κινηματογραφικού υπερήρωα που μετά από ένα ατύχημα το 1995 έμεινε καθηλωμένος σε αμαξίδιο, αντιμέτωπος με την κοινή, ανθρώπινη θνητότητα που μοιραζόμαστε όλοι.

Μια αυτοβιογραφία του Ριβ στην ουσία του, το ντοκιμαντέρ ενσωματώνει στο αφήγημα του δύο ηχητικά των απομνημονευμάτων του και φέρνει στην επικαιρότητα την τραγικότητα ενός fictional ημίθεου που έφυγε από τη ζωή καταπονημένος το 2004.

Ήταν μόλις 52 ετών.

Σε μια στιγμή άλλαξαν όλα

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1994, όταν ο Ριβ ζούσε μια ζωή «απόλυτα ισορροπημένη, αλλά σε μια στιγμή όλα άλλαξαν».

Η στιγμή ήταν τον Μάιος του 1995, όταν ο 45χρονος ηθοποιός έπεσε από άλογο και βρέθηκε καθηλωμένος σε μια τραγωδία.

Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, ο Ριβ έκανε «σκοτεινές σκέψεις» καθώς οι παραισθήσεις από την αγωγή επιδείνωναν την ψυχολογική του κατάσταση, τετραπληγικός πλέον, ανήμπορος να κάνει την παραμικρή κίνηση από τον λαιμό και κάτω.

Η στιγμή έφερε εμφύλιο στο οικογενειακό του περιβάλλον με κάποιους από τους οικείους του να υπερασπίζονται το δικαίωμα σε ευθανασία ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία του τραγικού ηθοποιού. Η μητέρα του όπως αποκαλύπτεται στο ντοκιμαντέρ ήθελε ακριβώς αυτό, να τον ησυχάσει και να βγει από τη μηχανική υποστήριξη.

Στο ντοκιμαντέρ ένας διάλογος ανάμεσα στον ίδιο και τη σύζυγο του Ντέινα συγκινεί.

«Ίσως θα έπρεπε να με αφήσουμε να φύγω» της είπε. «Είσαι ακόμη εσύ και σε αγαπώ» του απάντησε.

Μια δύσκολη ζωή από την αρχή μέχρι το τέλος της

Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τη ζωή του Ριβ από τα παιδικά του χρόνια που ήταν «τόσο γ@μημέν@» από το σκληρό διαζύγιο των γονιών του, όταν εκείνος ήταν μόλις τριών ετών. «Μου ήταν δύσκολο ακόμα και να αναπνεύσω όταν βρισκόταν κοντά μου», λέει ο Ριβ για τον πατέρα του.

«Ζούσε από πάντα πάνω σε κινούμενη άμμο» λέει η κόρη του, Αλεξάνδρα.

Σε ηλικία 24 ετών, το αδύνατο αγόρι φόρεσε πολύ μπριγιαντίνη στο μαλλί και κέρδισε το ρόλο που τον καθιέρωσε. Η τεράστια εισπρακτική επιτυχία του κινηματογραφικού Superman εξασφάλισε κάποια σίκουελ που ο ίδιος δεν εκτίμησε ποτέ. «Το Superman IV ήταν μια καταστροφή από την αρχή μέχρι το τέλος» λέει.

«Δεν είμαι ήρωας, ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δεν θα γίνω», σχολίαζε τότε, προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από την ταύτιση με τον υπερήρωα της DC.

Η ζωή τον επιβεβαίωσε, το Χόλιγουντ τον αποθέωσε σε μια ιστορική στιγμή στα Όσκαρ του παρελθόντος.

Η ταινία περιγράφει λεπτομερώς τη δυσκολία του να ζεις τετραπληγικός μετά το τραγικό ατύχημα.

Ο Superman δεν μπορούσε να κινηθεί, να μιλήσει, να επικοινωνήσει, τα πάντα -από το έντερο και την ουροδόχο κύστη του μέχρι το δέρμα και την ομιλία του- είχαν υποστεί ανεπανόρθωτες βλέβες.

«Ήταν τόσο τρομοκρατημένος ότι θα μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή», θυμάται η φίλη του και βραβευμένη ηθοποιός, Γκλεν Κλόουζ.

Τα χρόνια της αποθεραπείας του του έδωσαν ένα ξέφωτο, δίπλα του βρέθηκαν φίλοι να τον στηρίξουν, ανάμεσα τους ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Κάθριν Χέπμπορν, ο Πολ Μακάρτνεϊ και βέβαια ο εγκάρδιος φίλος του Ρόμπι Γουίλιαμς.

Συγκάτοικοι και συμφοιτητές στην αρχή της καριέρας τους, ο Γουίλιαμς, διοργάνωνε κάθε χρόνο ένα μεγάλο πάρτι υποστήριξης, στην επέτειο ατυχήματος του κολλητού του φίλου.

«Πάντα πίστευα ότι αν ο Κρις ήταν ακόμη εδώ, τότε ο Ρόμπιν θα ήταν ακόμη ζωντανός», ακούγεται να αναφέρει η Γκλεν Κλόουζ.

Ψυχικά καταβεβλημένος με το κόστος της κατοίκον νοσηλείας και αποθεραπείας του να πλησιάζει το μισό εκατομμύριο δολάρια το χρόνο, ο Ριβ είχε τους δικούς του ήρωες στα μάτια τους.

Ήρωας και ακτιβιστής για την αναπηρία

Με αφορμή την ιστορία του όλοι έγιναν τότε κοινωνοί στη σκληρή πραγματικότητα του να ζεις με αναπηρία σε έναν κόσμο φτιαγμένο για αρτιμελείς.

«Η Αμερική δεν επιτρέπει στους άπορους πολίτες της να τα βγάλουν πέρα μόνοι», είχε πει σε μία ομιλία που ξεσήκωσε τους πάντες το 1996, στο περιθώριο του Εθνικού Συνεδρίου Δημοκρατικών.

«Χρειάστηκε να σπάσω το λαιμό μου για να μάθω κάποια από αυτά τα πράγματα», έλεγε ο Ριβ. Χρειάστηκε ο Superman να είναι ξανά θνητός για να συνειδητοποιήσουμε όλοι την αδικία εις βάρος των αναπήρων.

Η οικογενειακή ιστορία ήταν πολλαπλά σκληρή. Μετά το θάνατο του Ριβ από μόλυνση το 2004 η σύζυγος του έφυγε από καρκίνο στους πνεύμονες.

«Αυτή ήταν η στιγμή από την οποία και μετά έμεινα μόνος», λέει στο ντοκιμαντέρ ο γιος τους Γουίλ.

Η κληρονομιά του τραγικού Υπερανθρώπου

Ο επίλογος του ντοκιμαντέρ που αποθέωσε το κοινό είναι και μια κινηματογραφική ωδή στην κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Ριβ, το ίδρυμα που δημιουργήθηκε στο όνομά του και το οποίο συνεχίζουν τα τρία παιδιά τουυ.

Στον επίλογο του ντοκιμαντέρ ο Ριβ απαντά στην ερώτηση «τι σημαίνει ήρωας για εκείνον».

«Ήρωας είναι ένα συνηθισμένο άτομο που βρίσκει τη δύναμη να επιμένει και να υπομένει παρά τα αξεπέραστα εμπόδια», απαντάει και μετά άφησε τη μπέρτα του να κρέμεται άδεια σε μια γωνία θνητότητας που μοιραζόμαστε όλοι.

Με πληροφορίες από: Guardian