Το 1933, τα στούντιο Fox ήταν σχεδόν χρεοκοπημένα. Ιδρύθηκαν από τον William Fox το 1915 και άκμασαν κατά την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Όταν έφτασε η Μεγάλη Ύφεση, λειτουργούσαν με ζημίες, χρωστούσαν εκατομμύρια και οι τιμές των μετοχών είχαν πέσει κατακόρυφα. Ποια ήταν αυτή που τα λύτρωσε: ένα ξανθό, σγουρομάλλα κοριτσάκι.

Όταν η Shirley Temple έδινε συνέντευξη στο BBC το 1988 για την παιδική της ηλικία ως σούπερ σταρ, απολάμβανε μια αξιοσημείωτη δεύτερη πράξη στην καριέρα της ως διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παρά το γεγονός ότι κάποτε ήταν η καλύτερα αμειβόμενη σταρ του Χόλιγουντ, έπρεπε να δουλεύει γιατί τα περισσότερα από τα εκατομμύρια της είχαν ήδη χαθεί.

«Έσωσες επίσης την 20th Century Fox από τη χρεοκοπία, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο παρουσιαστής του chat-show Terry Wogan τη γυναίκα που μέχρι τότε ήταν γνωστή με το επίθετο του συζύγου της και ο κόσμος την αναγνώριζε ως Shirley Temple-Black. «Έτσι νομίζω», απάντησε.

«Τα μαθήματα που έπρεπε να πάρω ήταν τα ‘ο χρόνος είναι χρήμα’ και ‘είναι δουλειά και όχι παιχνίδι’. Και τα έμαθα και τα δύο πριν γίνω σταρ».

Δύο εβδομάδες πριν υπογράψει το συμβόλαιό της με το στούντιο, είχε πάρει το ρόλο στο Stand Up and Cheer! δίπλα στον James Dunn, ο οποίος θα υποδυόταν τον πατέρα της. Αν και οι ρόλοι τους ήταν σχετικά μικροί, το ζευγάρι έκανε τέτοια εντύπωση που αμέσως τους έδωσαν το δικαίωμα να παίξουν και σε άλλες ταινίες μαζί. Η Shirley Temple είχε γίνει πολύ γρήγορα ένα οικείο πρόσωπο.

Η πρώτη επαφή της με τον χώρο του θεάματος έγινε όταν η μητέρα της την πήγε σε μαθήματα χορού, σε ηλικία δυόμισι ετών. Σε αυτή τη σχολή ήταν που την ανακάλυψε ο σκηνοθέτης Charles Lamont και την έβαλε σε μια σειρά ταινιών μικρού μήκους με τίτλο Baby Burlesks.

Πληρωνόταν συνολικά 10 δολάρια για κάθε μέρα γυρισμάτων, αλλά δεν έπαιρνε δολάριο για τις πρόβες. Ο Lamont, μαζί με τον παραγωγό Jack Hays, εργάστηκαν για την εταιρεία Educational Films Corporation. Η τρίχρονη Shirley Temple έπαιξε σε οκτώ ταινίες, αλλά το πλατό δεν ήταν ένα ευχάριστο μέρος ούτε για εκείνη, ούτε για άλλα παιδιά ηθοποιούς. Κι αυτό διότι υπήρχαν τιμωρίες όταν δεν ήταν υπάκουα και δημιουργούσαν προβλήματα.

Επιπλέον, οι γονείς δεν επιτρεπόταν να μπουν στο πλατό. Η μητέρα της Shirley έφτιαχνε κοστούμια, της έκανε μαθήματα υποκριτικής και έφτιαχνε τα μαλλιά της κάθε βράδυ σε χαρακτηριστικές μπούκλες.

Τα θέματα των ταινιών, σήμερα, φαίνονται απίστευτα ακατάλληλα. Ένας από τους πρώτους χαρακτήρες που έπαιξε ονομαζόταν Morelegs Sweet Trick, ένα λογοπαίγνιο με την κινηματογραφική σταρ Marlene Dietrich.

Στο War Babies εμφανιζόταν μια τρίχρονη Shirley ντυμένη με μια μπλούζα χωρίς ώμο και μια πάνα που κρατούσε με μια αστεία μεγάλη παραμάνα, να χορεύει για άλλα παιδιά που υποδύονταν στρατιώτες, τα οποία τσακώνονται γι’ αυτήν και της δίνουν γλειφιτζούρια. Στο Polly Tix in Washington, είναι μια «πόρνη» που στέλνεται να αποπλανήσει έναν «γερουσιαστή».

Στην πρώτη της σκηνή, φορά σουτιέν και φτιάχνει τα νύχια της. Αργότερα εμφανίζεται στο γραφείο του γερουσιαστή φορώντας χορδές από μαργαριτάρια και λέει στο νήπιο που υποδύεται τον γερουσιαστή ότι την έστειλαν για να τον «διασκεδάσει». Η Shirley Temple σημείωσε στην αυτοβιογραφία της, Child Star, ότι οι ταινίες ήταν «μια κυνική εκμετάλλευση της παιδικής μας αθωότητας» και επίσης «περιστασιακά ήταν ρατσιστικές ή σεξιστικές».

Το επόμενο βήμα ήταν μια σειρά από μικρούς ρόλους με συμβόλαιο με τον παραγωγό, συγγραφέα και σκηνοθέτη Jack Hays. Όταν εκείνος χρεοκόπησε, ο πατέρας της αγόρασε πίσω το συμβόλαιό της, έχοντας συνειδητοποιήσει πόσο κακή ήταν εξαρχής αυτή η συνεργασία.

Λίγο καιρό μετά, η Shirley εντοπίστηκε να χορεύει σε ένα λόμπι από έναν τραγουδοποιό που εργαζόταν για τη Fox. Της ζητήθηκε να περάσει από οντισιόν για την ταινία Stand Up and Cheer! που γυριζόταν εκείνη την περίοδο. Πήρε έναν μικρό ρόλο, με αμοιβή δύο εβδομάδων.

Η ταινία επικεντρώθηκε στη Μεγάλη Ύφεση (Great Depression) και στο γεγονός ότι ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης «αισιοδοξίας», οπότε διοργανώνονταν ακροάσεις για να βρεθούν διασκεδαστές που θα έφτιαχναν το κέφι του κόσμου.

Η Temple και ο James Dunn ήταν παρτενέρ σε μια χορευτική σκηνή. Έλαμψε και αμέσως μετά τα γυρίσματα, της προσφέρθηκε συμβόλαιο ενός έτους, με πιθανή επταετή παράταση, έναντι 150 δολαρίων την εβδομάδα.

Η μητέρα της πληρωνόταν επίσης για να τη συνοδεύει στα γυρίσματα. Υπέγραψαν το συμβόλαιο στις 21 Δεκεμβρίου 1933. Στην αυτοβιογραφία της, η Temple το αποκάλεσε «το πρώτο από μια σειρά σκοτεινών σύννεφων πάνω από το κεφάλι της για τα επόμενα επτά χρόνια».

Η επόμενη ταινία της Temple και του Dunn ήταν το Baby, Take a Bow, που έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 1934. Αργότερα την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το Bright Eyes. Γραμμένη ειδικά για το ζευγάρι, η ταινία περιείχε ένα τραγούδι που θα γινόταν το σήμα κατατεθέν της: On the Good Ship Lollipop.

Όμως τα στούντιο της Fox αντιμετώπιζαν προβλήματα από το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 και το 1934 η Fox συγχωνεύτηκε με την 20th Century Pictures για να γίνει η 20th Century Fox. Σύμφωνα με το Vanity Fair, μεγάλο στέλεχος της Fox δήλωσε ότι «δεν αγόρασαν το στούντιο Fox, αγόρασαν τη Shirley Temple».

Τον πρώτο χρόνο της συνεργασίας της με την εταιρεία, εμφανίστηκε σε 10 ταινίες. Εκείνη η χρονιά ήταν τόσο αξιοσημείωτη που στα Όσκαρ του 1935 βραβεύτηκε με το Academy Juvenile Award (παραμένει μέχρι σήμερα η νεότερη που έχει λάβει αυτή τη διάκριση).

Η Temple αποδείχθηκε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία για το κοινό της εποχής της οικονομικής κρίσης που ήθελε να βλέπει αισιόδοξες, χαρούμενες ταινίες στις αίθουσες.

Καθώς οι ταινίες της γίνονταν όλο και πιο επικερδείς, αυξανόταν και η αμοιβή της, μέχρι που έγινε η καλύτερα αμειβόμενη σταρ στο Χόλιγουντ – και όλα αυτά στην ηλικία των 10 ετών.

Το πρόγραμμα εργασίας της μπορεί να ήταν έντονο, αλλά ως ενήλικη το θυμόταν με αγάπη. Αφού υπέγραψε το συμβόλαιο με τη Fox, η μητέρα της ήταν πάντα μαζί της στα γυρίσματα. Ένα αξιοσημείωτο πράγμα που διαχώριζε την Temple από άλλα παιδιά – σταρ είναι ότι είχε στενή σχέση με τους γονείς της.

Επειδή ο πατέρας της εργαζόταν σε τράπεζα, έγινε ο άνθρωπος που διαχειριζόταν τα οικονομικά της. Όπως η ίδια δήλωσε κάποτε στο BBC «τον έπεισαν να κάνει κακές επενδύσεις. Από τα 3.200.000 δολάρια που είχα κερδίσει από όλες τις δραστηριότητες, μου είχαν μείνει 44.000 δολάρια σε έναν καταπιστευματικό λογαριασμό».

Αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο σε ηλικία 22 ετών- η τελευταία της ταινία ήταν το A Kiss for Corliss το 1949. Δεν σήμανε όμως το τέλος της ενδιαφέρουσας καριέρας της – συνέχισε να εργάζεται και υπηρέτησε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ως πρέσβειρα τόσο στη Γκάνα όσο και στην Τσεχοσλοβακία.

Με πληροφορίες από BBC