Μεγέθυνση κειμένου
Ο επιτυχημένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Richard Curtis, μετανιώνει για τα προσβλητικά αστεία με τα κιλά και την έλλειψη diversity ρόλων
Σε πολλές επιτυχημένες ταινίες του Hollywood των 90s και 00s, τα ρατσιστικά σχόλια περί κιλών, αλλά και η έλλειψη diversity χαρακτήρων αποτελούν μία θλιβερή πραγματικότητα. Πόσο όμως έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα από τότε; Και πώς μπορούν να συμβάλλουν στην αλλαγή οι δημιουργοί;
Ο Richard Curtis (Ρίτσαρντ Κέρτις), σκηνοθέτης των Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ (Notting Hill – 1999) και Αγάπη Είναι (Love Actually – 2003) παραδέχεται ότι έκανε λάθος σχετικά με την απεικόνιση των γυναικών και τα αστεία για τα κιλά τους στις ταινίες του, οι οποίες αποτέλεσαν μεγάλα blockbusters της εποχής τους.
Σε αυτήν τη συνειδητοποίηση προχώρησε μετά από συζήτηση που είχε με την κόρη του Scarlett Curtis, η οποία είναι ακτιβίστρια, συγγραφέας και επιμελήτρια του βιβλίου σχετικά με την ψυχική υγεία It’s Not OK to Feel Blue (and other lies).
Ταινίες με «αστεία» που πληγώνουν
«Θυμάμαι πόσο σοκαρίστηκα πριν από πέντε χρόνια όταν η Scarlett μου είπε “Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις ποτέ ξανά τη λέξη χοντρός”», αναφέρει ο Curtis, σύμφωνα με τον Guardian.
Παρόλο που κατανοεί πλέον ότι η κόρη του έχει δίκιο, ο ίδιος – προς υπεράσπισή του – υποστηρίζει πως για τη δική του γενιά ήταν αστείο να αποκαλείς κάποιον «παχουλό».
Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που υπήρχαν τόσα πολλά σχόλια για τις καμπύλες μίας εκ των πρωταγωνιστριών του Love Actually, της Martine McCutcheon. Ωστόσο, «αυτά τα ”αστεία” δεν θα πρέπει να κάνουν κανένα να γελάει πλέον», καταλήγει.
Ανάμεσα σε άλλα, ο Βρετανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος λέει ότι ήταν λάθος η επιτυχημένη ταινία Notting Hill, με πρωταγωνιστές τον Hugh Grant (Χιου Γκραντ) και την Julia Roberts (Τζούλια Ρόμπερτς), η οποία εκτυλίσσεται στην ποικιλόμορφη γειτονιά του Λονδίνου, να μην περιέχει ούτε έναν μαύρο χαρακτήρα.
Αναφερόμενος στα εφηβικά και φοιτητικά του χρόνια, ο Curtis περιγράφει ότι πήγαινε σε ένα καθόλου diversity σχολείο και ανήκε σε μία παρέα φιλών που όλοι ήταν λευκοί.
Έτσι, υποστηρίζει ότι είχε μείνει αρκετά πίσω στα θέματα σχετικά με τη διαφορετικότητα και ότι δεν θα του ήταν εύκολο να γράψει ρόλους για μαύρους χαρακτήρες. Ωστόσο, παραδέχεται ότι υπήρξε ανόητος που δεν το προσπάθησε.
Προβληματικές rom-com ταινίες
Οι δηλώσεις του Curtis έρχονται σε μία εποχή που τα αστεία γύρω από τον σωματότυπο κάποιου και η έλλειψη diversity χαρακτήρων σε ταινίες προκαλούν ποικίλες αντιδράσεις.
Πολλές ρομαντικές κομεντί προηγούμενων δεκαετιών θα θεωρούνταν άκρως προσβλητικές με τα σημερινά δεδομένα
Ωστόσο, δεκάδες είναι οι επιτυχημένες – και αγαπημένες – ρομαντικές κομεντί του Hollywood προηγούμενων δεκαετιών που, στη σύγχρονη εποχή, θα θεωρούνταν από απλώς προβληματικές έως άκρως προσβλητικές.
Στο Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς (Bridget Jones’s Diary – 2001), για παράδειγμα, το σενάριο της οποίας συνυπογράφει ο Curtis, η αξιαγάπητη και κάπως αφελής Μπρίτζετ (Renée Zellweger – Ρενέ Ζελβέγκερ) δέχεται συνεχώς επικριτικά σχόλια σχετικά με τα κιλά της από τον περίγυρο της.
Η ανασφάλεια που έχει η πρωταγωνίστρια σχετικά με το σώμα της είναι παρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, με την ίδια να αναφέρει μάλιστα σε κάποιο σημείο ότι έχει «πισινό στο μέγεθος της Βραζιλίας».
Ελάχιστες οι αλλαγές στη βιομηχανία του θεάματος
Tα τελευταία χρόνια στο Hollywood έχουν γίνει εκτενείς συζητήσεις σχετικά με το τι μηνύματα θα πρέπει να περνούν οι ταινίες. Επιπλέον, υποστηρίζεται η ανάγκη για ευρύτερη εκπροσώπηση στη μεγάλη οθόνη.
Παράλληλα με πλήθος χρηστών στα social media που στρέφονται κατά των δημιουργών ταινιών με ρατσιστικό περιεχόμενο, κινήματα όπως το #OscarsSoWhite και το #MeToo, καλούν τη βιομηχανία να προχωρήσει σε δραστικές αλλαγές όσον αφορά στη διεύρυνση diversity ρόλων στις ταινίες.
2013 Academy Awards #OscarsSoWhite pic.twitter.com/WOV9rnvFNJ
— Oscars So White (@OscarSoWhite) January 16, 2015
Η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών (The Academy of Motion Picture Arts and Sciences), σύμφωνα με το Time, μεγάλωσε και διαφοροποίησε το σώμα των ψηφοφόρων της, με την ελπίδα να προτείνεται πλέον ένα ευρύτερο φάσμα ταινιών και ερμηνειών.
Ωστόσο, μελέτη από την Annenberg Inclusion Initiative του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια υποδηλώνει ότι στην πραγματικότητα, οι αλλαγές που έχουν γίνει είναι μηδαμινές.
Πολλά λόγια αλλά λίγες πράξεις
Για τη Stacy L. Smith, Kαθηγήτρια Επικοινωνίας και επικεφαλής της Annenberg Inclusion Initiative, οι υπεύθυνοι του κλάδου είναι «όλο λόγια».
Η άνοδος της K-Pop έχει συμβάλει στην εξοικείωση του κοινού με το K-content
Ωστόσο, η μελέτη εντόπισε μία σημαντική εξαίρεση: Τα τελευταία 16 χρόνια, το ποσοστό των Ασιατών χαρακτήρων εκτοξεύτηκε από το 3,4% στο 15,9%.
Για τον Bing Chen, διευθύνοντα σύμβουλο και συνιδρυτή του Gold House, ενός οργανισμού που υπερασπίζεται και επενδύει σε δημιουργούς και εταιρείες της Ασίας και του Ειρηνικού, πρέπει να υποστηρίζονται όλες οι πολιτισμικές κοινότητες.
Μάλιστα βρίσκει τα δεδομένα ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά, θεωρώντας ότι η αλλαγή είναι εφικτή για όλες τις δημογραφικές ομάδες. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άνοδος της K-Pop έχει συμβάλει […] στην εξοικείωση του κόσμου με το K-content», εξηγεί ο Chen.
Ωστόσο, οι υπόλοιπες υποεκπροσωπούμενες ομάδες έχουν δει μικρή πρόοδο. Σύμφωνα με τη μελέτη της Smith, το ποσοστό των λατινοαμερικάνικων χαρακτήρων αυξήθηκε από 3,3% σε μόλις 5,2%, ενώ οι μαύροι χαρακτήρες στις ταινίες παρουσίασαν μηδαμινή μεταβολή από 13,0% σε 13,4%.
Άλλα στοιχεία αποδεικνύονται ακόμη πιο δυσοίωνα: Μόνο το 2,1% των χαρακτήρων στις κορυφαίες ταινίες του 2022 υποδύθηκαν ρόλους ατόμων από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, ποσοστό που δεν έχει αλλάξει σημαντικά από το 2014.
Συγκεκριμένα, το 2022 υπήρξαν πέντε μόνο transgender χαρακτήρες στις 100 κορυφαίες ταινίες της χρονιάς, με τους τέσσερις από τους πέντε αυτούς χαρακτήρες να εμφανίζονται στη ταινία Bros.
Απ’ ότι φαίνεται λοιπόν, υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν έτσι ώστε οι ταινίες του Hollywood να πάψουν να είναι τόσο πολύ λευκές, straight και cis.
Με πληροφορίες από: The Guardian / Time
Related
Νεοτερα
