Η πρώτη ανάμνηση που έχει o Basel Adra από την παιδική του ηλικία είναι η σύλληψη του πατέρα του από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις. Δύο χρόνια αργότερα, στα επτά του χρόνια, συμμετείχε στην πρώτη του διαμαρτυρία ενάντια στην εκδίωξη περισσότερων από 1.000 κατοίκων του χωριού Masafer Yatta, στη νότια Δυτική Όχθη, η οποία τελεί υπό ισραηλινή κατοχή από το 1967.

Σε απόσταση μόλις 25 λεπτών με το αυτοκίνητο, στην εβραϊκή πόλη Be’er Sheva, ο σχεδόν συνομήλικός του Yuval Abraham μεγάλωσε με τους παππούδες του. Ο Εβραιο-άραβας παππούς του μιλούσε στη γιαγιά του χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του Κορανίου, όταν δεν ήθελε ο εγγονός του να καταλάβει τι συζητούσαν.

Αυτή η εδαφική εγγύτητα, αλλά και το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στα δύο παιδιά οδήγησε τους – πλέον ενήλικες – Adra και Abraham να πρωταγωνιστήσουν και να σκηνοθετήσουν, 20 χρόνια αργότερα, το “No Other Land”.

Αργυρή Άρκτος και παγκόσμια υπόκλιση

Η ταινία κέρδισε την Αργυρή Άρκτο καλύτερου ντοκιμαντέρ στην Berlinale 2024 και άλλα βραβεία σε σημαντικά φεστιβάλ, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ, το Visions du Réel και το Sheffield DocFest.

«Προερχόμαστε από δύο διαφορετικές κοινωνίες, αλλά μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες και αγωνιζόμαστε για τους ίδιους στόχους. Θέλουμε δικαιοσύνη και ένα τέλος στο απαρτχάιντ, για να είναι όλοι ελεύθεροι και ίσοι. Αυτές είναι οι αξίες που μας έχουν ενώσει», λέει ο Adra

«Είναι πολύ δύσκολο για εμάς να προβάλλουμε την ταινία στην Ισπανία ή το Βερολίνο, μέρη όπου οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά και έχουν μια χαρούμενη ζωή, ενώ ο εφιάλτης και οι επιθέσεις συνεχίζονται στη Γάζα», λέει ο 27χρονος.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Basel Adra (@basilaladraa)

Προσβολές και απειλές θανάτου

Ο Adra έβγαλε έναν παρόμοιου περιεχομένου λόγο όταν παρέλαβε το αγαλματίδιο της Berlinale για το ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, ήταν η ομιλία του Ισραηλινού Abraham κατά της κατοχής και του απαρτχάιντ στην τελετή που προκάλεσε εξτρεμιστές να τον αποκαλέσουν «προδότη», να εκτοξεύσουν απειλές θανάτου και να παρενοχλήσουν το σπίτι της οικογένειάς του στην Be’er Sheva.

«Είμαστε πολύ περήφανοι για τις ομιλίες που εκφωνήσαμε. Θα ήμουν προδότης αν δεν ενεργούσα σύμφωνα με τις αξίες μου και με όσα πιστεύω. Για μένα, αυτό είναι πολύ χειρότερο από το να δέχομαι επιθέσεις από λαϊκιστές. Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο όπου όχι μόνο οι Ισραηλινοί θα είναι ελεύθεροι, αλλά και οι Παλαιστίνιοι θα μπορούν να αποφασίζουν για το μέλλον τους και να μην βρίσκονται στα χέρια ενός ξένου στρατού», λέει.

Ο Abraham έμαθε αραβικά σε ηλικία 20 ετών με την καθοδήγηση του παππού του. «Ήταν ένας τρόπος να συνδεθώ με τις ρίζες της οικογένειάς μου στο παρελθόν». Το ενδιαφέρον του να μάθει την αραβική γλώσσα τον οδήγησε στη δημιουργία της πλατφόρμας Across the Wall, η οποία μεταφράζει στα εβραϊκά μαρτυρίες και απόψεις Παλαιστινίων για την κυβέρνηση. Κάπως έτσι κατάφερε λίγο αργότερα ο Abraham να επικοινωνήσει με τον Adra μέσω Facebook.

Διαβασε ακομα

Γάζα: Ο φόβος του πολέμου μετά τον πόλεμο

Με μόνο εργαλείο την κάμερα

Ο Παλαιστίνιος Adra είχε ήδη δημοσιεύσει στις σελίδες του στα social media εικόνες από την άφιξη μπουλντόζας στο χωριό, συνοδευόμενη από τον στρατό, για να διαλύσει σχολεία και πηγάδια.

Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλη η ζωή του Adra είναι καταγεγραμμένη σε βίντεο, καθώς όταν γεννήθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ξεκίνησε η μακρά διαμάχη μεταξύ των κατοίκων του χωριού με το Ισραήλ, το οποίο είχε χαρακτηρίσει την περιοχή ως ζώνη στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Basel Adra (@basilaladraa)

«Η κάμερα είναι το μόνο εργαλείο που έχουμε απέναντι στην καταπίεση που αντιμετωπίζουμε – δεν έχουμε πολλά άλλα για να πολεμήσουμε τη μηχανή κατοχής», λέει o Adra. Μεγαλώνοντας με γονείς ακτιβιστές που πάλευαν για ένα καλύτερο μέλλον, «ένιωσα την ευθύνη να συνεχίσω σε αυτό το μονοπάτι».

Παρόλο που τόσο ο Abraham όσο και ο Adra αυτοαποκαλούνται πρώτα δημοσιογράφοι και μετά κινηματογραφιστές, κανένα από τα άρθρα τους που έγραψαν για το ανεξάρτητο περιοδικό +972 Magazine δεν είχε τον αντίκτυπο των μέσων ενημέρωσης και τη λαϊκή ανταπόκριση του ντοκιμαντέρ “No Other Land”.

«Έχουμε ένα μακρύ, μακρύ ταξίδι μπροστά μας, το οποίο είναι να φέρουμε αυτή την ταινία σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα ακροατήρια», λέει ο Adra.

Διαβασε ακομα

Μία μπάντα στις ΗΠΑ παίζει μουσική δρόμου μετά από κάθε τραγωδία

Ο Abraham έμεινε με την οικογένεια του Adra για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να γυριστεί το ντοκιμαντέρ και έζησε την καθημερινότητα των Παλαιστινίων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας.

Κατά τη διάρκεια της ευχαριστήριας ομιλίας του στην Berlinale είπε: «Για να έρθω εδώ και να σας μιλήσω, πέταξα από το αεροδρόμιο που βρίσκεται στη χώρα μου, επειδή είμαι Ισραηλινός. Ο Basel [Adra], που είναι εδώ δίπλα μου, έπρεπε να πάει σε άλλη χώρα γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν καν αεροδρόμιο. Αφού γεννηθήκαμε στο ίδιο μέρος, κάτω από τους ίδιους κανόνες, στην ίδια χώρα, γιατί εγώ έχω αεροδρόμιο και εκείνος όχι; Γιατί εγώ έχω δικαίωμα ψήφου και αυτός όχι;»

Με πληροφορίες από El Pais