icon zoom-in

Μεγέθυνση κειμένου

Α Α Α

O επικεφαλής κριτικός κινηματογράφου στον Guardian Peter Bradshaw, πιστεύει πως το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου αξίζει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κι εξηγεί το γιατί

Αυτό το τραχύ και τολμηρό μελόδραμα, με μια υπέροχη ερμηνεία από την Emma Stone, είναι ένα μάθημα για την πραγματική τέχνη, που ξεπερνάει την γκρίνια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η ερμηνεία της Emma Stone στις πολλές και εξωφρενικές ατάκες γέλιου στο εξαιρετικό και σπαρταριστό Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου είναι αρκετή δικαιολογία για να παραδοθεί αμέσως το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Υπάρχει όμως και το απολαυστικά προσβλητικό φρανκενσταϊνικό high concept, η παραληρηματική κινηματογράφηση, που εναλλάσσεται μεταξύ χρώματος και μονοχρωμίας, η εμπνευσμένη σκηνοθεσία και τα κοστούμια, η υπαινικτική μουσική επένδυση, που στην αρχή φαίνεται να μιμείται το παιδικό χτύπημα των πλήκτρων της ηρωίδας στο πιάνο και στη συνέχεια να αυξάνεται και να στροβιλίζεται παράλληλα με την αυξανόμενη ευφυΐα και την αφελή σεξουαλική αυτοπεποίθησή της.

Και φυσικά υπάρχει και η ίδια η ορμητική ιστορία, η οποία εκτοξεύεται σαν ένα ατμοπανκ ατμοκίνητο τρένο.

Για όλους αυτούς τους λόγους και όχι μόνο, θέλω να δω τον παραγωγό Ed Guiney να ανεβαίνει στη σκηνή και να εκφωνεί τον κορυφαίο λόγο κατά την ανακοίνωση του Όσκαρ καλύτερης ταινίας, με τους συμπαραγωγούς του Daniel Battsek, Γιώργο Λάνθιμο και την ίδια την Emma Stone να παρατάσσονται πίσω του.

Το Poor Things είναι το αρκετά ασυνήθιστο μελόδραμα μιας νεαρής γυναίκας, την οποία υποδύεται η Stone, που ονομάζεται Victoria Blessington και είναι μέλος της ευγενικής κοινωνίας σε αυτή τη φανταστική εκδοχή της βικτοριανής εποχής.

Προσπαθεί να βάλει τέλος στη ζωή της πέφτωντας στον Τάμεση.

Ο Λάνθιμος τραβάει αυτή τη φρικτή ονειρική στιγμή από πίσω της, καθώς αυτή παρασύρεται προς τα κάτω και μακριά από εμάς προς το νερό, αποκρύπτοντας έτσι ένα βασικό γεγονός.

(Παρεμπιπτόντως, δεν έχω εγκαταλείψει εντελώς την ιδέα ότι η Stone θα πρωταγωνιστήσει σε ένα prequel του Poor Things, δίνοντάς μας την ενήλικη ιστορία της μέχρι αυτή τη στιγμή).

Αλλά το σχεδόν παγωμένο σώμα της ανακτάται κρυφά και πειραματίζεται πάνω του ο προβληματισμένος ανατόμος Godwin Baxter, τον οποίο υποδύεται με απόλυτη πεποίθηση ο Willem Dafoe, ο οποίος την επαναφέρει στη ζωή σε μια αλλόκοτη παιδική κατάσταση με μια τεχνική που είναι πολύ φρικτή για να αποκαλυφθεί αμέσως, τη μετονομάζει σε Bella Baxter και την κρατάει στο σπίτι του ως προστατευόμενη ή κατοικίδιο ή κόρη του.

Η ομορφιά και η αθωότητά της διεγείρουν την προστατευτική ευγένεια του βοηθού του Baxter, McCandles (εξαιρετική ερμηνεία από τον Ramy Youssef), ο οποίος ερωτεύεται τη Bella, αλλά η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της κερδίζει την απέχθεια της οικονόμου του Baxter – μια ξεκαρδιστική ερμηνεία από τη Vicki Pepperdine, για την οποία θα έπρεπε να μιλάμε περισσότερο.

Αλλά ακριβώς όταν το οικιακό τους ειδύλλιο μοιάζει να εγκαθίσταται σε μια ανατριχιαστική επίφαση κανονικότητας, η Bella το σκάει με έναν αλήτη ονόματι Duncan Wedderburn.

Μια θαυμάσια κακεντρεχής ερμηνεία από τον Mark Ruffalo, και έτσι αρχίζει το ταξίδι της Αλίκης μέσα από τον καθρέφτη σε όλο τον κόσμο και στη δική της ειλικρινή και ξεδιάντροπη σεξουαλικότητα.

Η διασκευή του πρωτότυπου μυθιστορήματος του Alasdair Gray από τον Tony McNamara είναι αριστουργηματική, όπως και η κινηματογράφηση του Robbie Ryan, τα σχέδια παραγωγής των Shona Heath και James Price, τα κοστούμια της Holly Waddington, η παραληρηματική μουσική του Jerskin Fendrix και τόσα άλλα.

Η απόλυτα ευθύβολη και θαρραλέα ερμηνεία της Emma Stone μεταφέρει αβίαστα την ταινία στις δύο και πλέον ώρες διάρκειάς της, ενώ η ξεχωριστή ομορφιά της και τα υπνωτιστικά της μάτια της δίνουν αυτό το απόκοσμο βλέμμα.

(Οι οπαδοί των βραβείων μπορεί παρεμπιπτόντως να θυμούνται τη βραδιά των Χρυσών Σφαιρών του 2015, όταν η παρουσιάστρια Tina Fey και η Amy Poehler συνέκριναν μάλλον σκληρά την Emma Stone με τα παιδιά με θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια από τους κιτς πίνακες της Margaret Keane στην αληθινή ταινία Big Eyes του Tim Burton.

«Είναι χαριτωμένο αλλά είναι ανατριχιαστικό…». Η ίδια η Emma το πήρε σαν καλό παιδί. Σε κάθε περίπτωση, ο Λάνθιμος βρήκε τον τρόπο να αξιοποιήσει την απόκοσμη ομορφιά της σε αυτή την ταινία).

Από τότε που κυκλοφόρησε το Poor Things, ο κριτικός λόγος έφτασε να το αμφισβητεί με το σκεπτικό ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ανδρική φαντασίωση: εκμεταλλευτική και μάλιστα παιδοφιλική.

Η δική μου άποψη είναι ότι αυτή η καταδίκη δεν έγινε ποτέ γνωστή.

Το Poor Things είναι σχεδόν ένα μάθημα για το πώς ένα πραγματικό έργο τέχνης υψώνεται αδιαπραγμάτευτα πάνω από το πολιτικό γούστο ή την κατσάδα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η παραβατική του ενέργεια έγκειται εν μέρει στο ότι σπάει αυτές τις ίδιες τις αυστηρότητες και τις υπερβαίνει κατά πολύ.

Είναι επίσης από έναν Ευρωπαίο σκηνοθέτη που αναδύθηκε έξω από τη στουντιακή ευαισθησία του αγγλο-Χόλιγουντ και βασίζεται επίσης σε μια λογοτεχνική πηγή από έναν συγγραφέα του οποίου το κύρος είχε χτιστεί πριν οι εκδότες μάθουν να φοβούνται το «προβληματικό». (Το τελευταίο σημείο ισχύει και για τη Ζώνη ενδιαφέροντος).

Τούτου λεχθέντος, πρέπει τώρα να παραδεχτώ ότι η Viv Groskop έκανε μια έξυπνη υπόθεση δίωξης σε αυτό το έγγραφο, επισημαίνοντας ότι, παρ’ όλη τη σημασία που αποδίδεται στις ανατομικές λεπτομέρειες και στο ρητό σεξ, κανείς από τους υπεύθυνους εδώ δεν σκέφτηκε να αναρωτηθεί αν η Bella μπορεί να έχει έμμηνο ρύση ή να μείνει έγκυος.

Λοιπόν, με τη συν-σχεδιάστρια παραγωγής Shona Heath, τη σχεδιάστρια κοστουμιών Holly Waddington και μάλιστα την παραγωγό-σταρ Emma Stone, υπάρχουν ισχυρά γυναικεία βλέμματα στη δουλειά.

Το Poor Things είναι η μόνη ταινία στη λίστα με τις υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία που λειτουργεί πλήρως και ολοκληρωτικά με τους δικούς της όρους και που παίρνει πραγματικά ρίσκα: είναι συγκλονιστική και συναρπαστική και αστεία και η Stone είναι υπέροχη.

Αυτό το άρθρο γνώμης δημοσιεύθηκε στον Guardian