Σε έναν κόσμο όπου σχεδόν όλοι μας είμαστε εθισμένοι στα smartphones μας, είναι πιο εύκολο από ποτέ να περνάς τεράστια κομμάτια του ελεύθερου χρόνου σου κάνοντας άσκοπη περιήγηση στο TikTok.

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι μια νέα έρευνα της Deloitte διαπίστωσε ότι το 56% της Gen Z βρίσκει το περιεχόμενο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης «πιο σημαντικό από τις παραδοσιακές τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες».

Αλλά όσο δύσκολο κι αν είναι να αντισταθούμε στη φευγαλέα έξαψη της κατανάλωσης περιεχομένου που αποβλακώνει τον εγκέφαλο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη δύναμη της υψηλής ποιότητας τέχνης.

Η καλή τέχνη μπορεί να μας παρηγορήσει στις πιο δύσκολες στιγμές μας υπενθυμίζοντάς μας ότι δεν είμαστε ποτέ μόνοι στον πόνο μας– να προκαλέσει τον τρόπο σκέψης μας και να μας εισαγάγει σε ριζοσπαστικές νέες ιδέες- να μας εμπνεύσει πυροδοτώντας νέα ερωτήματα στο μυαλό μας.

Με λίγα λόγια, η καλή τέχνη έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας.

Αν θέλεις να παρακολουθήσεις κάτι που θα σε αναζωογονήσει, συνέχισε να διαβάζεις για τις ταινίες που αν τις παρακολουθήσεις θα σού αφήσουν ανεξίτηλο αντίκτυπο.

Cave of forgotten dreams, 2010

Στο ντοκιμαντέρ του 2010, ο Werner Herzog μας μεταφέρει βαθιά μέσα στο σπήλαιο Chauvet στη νότια Γαλλία, το οποίο περιέχει μερικές από τις πρώτες γνωστές σπηλαιογραφίες. Περιλαμβάνουν πρώιμα ανθρώπινα αποτυπώματα χεριών, καθώς και ανατομικά ακριβείς απεικονίσεις άγριων αλόγων, μαλλιαρών ρινόκερων, λιονταριών σπηλαίου, βισώνων και αρκούδων.

Πώς αυτοί οι από καιρό ξεχασμένοι καλλιτέχνες κράτησαν αυτές τις τέλειες εικόνες στο μυαλό τους πριν τις αναδημιουργήσουν στα βάθη του σπηλαίου, υπό το φως των πυρσών; Πώς ένιωθαν όταν γίνονταν μάρτυρες της γέννησης ενός νέου συμβολικού σύμπαντος;

Η ταινία θα σε κάνει να αναρωτηθείς τι σημαίνει να ζει κανείς σήμερα, ως πολύ μακρινός απόγονος αυτών των καλλιτεχνών: Τι κέρδισε ο Homo sapiens και τι χάσαμε στα 30.000 χρόνια που πέρασαν από τότε; Πάνω σε σπάνια, κοκκώδη πλάνα από το σπήλαιο και το περιβάλλον του, ο σκηνοθέτης λέει ότι αυτή μπορεί να είναι η γενέτειρα της «σύγχρονης ανθρώπινης ψυχής».

The conformist, 1970

Το The Conformist είναι ένα πολιτικό θρίλερ του 1970 σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, και δύσκολα δεν θα σε εντυπωσιάσει η οπτική γλώσσα της ταινίας– η κινηματογράφηση, η σκηνογραφία, ο φωτισμός κ.λπ.

Το μείγμα οπτικής ομορφιάς και ηθικά σκοτεινών καταστάσεων είναι ισχυρό από μόνο του. Είναι μια ταινία στην οποία μπορείς να επιστρέψεις ξανά και ξανά, παρατηρώντας πάντα μια νέα λεπτομέρεια οπτικής απόλαυσης, μια νέα νότα αφηγηματικού τρόμου και μια νέα στιγμή στην οποία η ένταση μεταξύ τους είναι αισθητή.

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας άβουλος Ιταλός που γίνεται φασίστας και πηγαίνει στο εξωτερικό για να οργανώσει τη δολοφονία του παλιού του δασκάλου, ο οποίος είναι πλέον πολιτικός αντιφρονούντας.

Ακόμη κι αν η ταινία δεν σε μετατρέψει σε σινεφίλ με αποκλειστικά υψηλά γούστα, θα σε κάνει πιο περίεργο και δεκτικό σε διαφορετικά είδη ταινιών.

The law of love: The story of Jackie Pullinger, 1989

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με μια Αγγλίδα, την Jackie Pullinger, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν ήταν μόλις 20 ετών, μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ και άρχισε να φροντίζει τους κατοίκους της Walled City – ενός άνομου θύλακα στο Kowloon, ο οποίος διοικούνταν από τις άγριες τοπικές συμμορίες triad και ήταν τότε το πιο πυκνοκατοικημένο μέρος της Γης.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας, βλέπεις την Jackie να επιδεικνύει την αγάπη του Ιησού – με λόγια και πράξεις – στους φτωχούς και περιθωριοποιημένους ανθρώπους που ζούσαν εκεί, πολλοί από τους οποίους βρίσκονταν σε απελπιστική κατάσταση, ήταν εθισμένοι στην ηρωίνη ή εξαναγκάζονταν σε σεξουαλική εργασία.

Rushmore, 1998

Ο Wes Anderson δεν είναι πια στην προτίμηση των περισσότερων ανθρώπων. Νομίζουν ότι είναι γλυκανάλατος και τον κατηγορούν ότι ενέπνευσε ένα κύμα ανούσιων indie ταινιών που αναπαράγουν επιπόλαια την αισθητική του χωρίς να έχουν καμία από την ευστροφία, την οξυδέρκεια ή το βάθος των κινηματογραφικών του αναφορών.

Το Rushmore είναι η ημι-αυτοβιογραφική ταινία του για τον Μαξ Φίσερ – έναν εκκεντρικό 15χρονο μαθητή με υποτροφία σε ένα διάσημο ιδιωτικό σχολείο. Ενώ μπορεί να είναι ακαδημαϊκά μέτριος, ο Μαξ (τον οποίο υποδύεται ο Τζέισον Σβάρτζμαν) συμμετέχει με υπερβολή και ενθουσιασμό σε όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες, από τη μελισσοκομία μέχρι το κουνγκ φου.

Ψεύτης, φαντασιόπληκτος και πρωτάρης συγγραφέας, σκηνοθέτης και παραγωγός σχολικών θεατρικών παραστάσεων, ο Μαξ είναι φιλόδοξος, μεγαλοπρεπής και ρομαντικός.

Διαβασε ακομα

5 ταινίες που είχαν παράξενη επίδραση στην πραγματική ζωή

Η ταινία παρακολουθεί την απίθανη φιλία του με τον Χέρμαν Μπλουμ (έναν σκυθρωπό, πλούσιο βιομήχανο που υποδύεται ο Μπιλ Μάρεϊ), η οποία χαλάει βίαια, όταν και οι δύο ερωτεύονται την ίδια γυναίκα και γίνονται αντίπαλοι.

Υπάρχουν τόσες πολλές κατηγορίες ταινιών που σου αλλάζουν τη ζωή… ταινίες που σε κάνουν να νιώθεις ότι είναι εντάξει να είσαι παράξενος, ταινίες σεξουαλικής αφύπνισης, ταινίες που επηρεάζουν βαθιά την αίσθηση του στυλ σου ή την άποψή σου για τον κόσμο, ταινίες που διευρύνουν τους ορίζοντές σου…

Αυτό που είναι επιδραστικό στο Rushmore είναι ότι μοιάζει με ένα προσκλητήριο για εφήβους με αυταπάτες μεγαλείου και πρώιμα λογοτεχνικά γούστα. Ο Anderson χειρίζεται πάντα με απόλυτη σοβαρότητα τα καρδιοχτύπια και τις ανησυχίες των παιδιών και των εφήβων.

News from home, 1977

Το News from Home είναι ένα πρωτοποριακό ντοκιμαντέρ του 1976 σε σκηνοθεσία της Chantal Akerman. Η ταινία αποτελείται από μακρινές λήψεις από τοποθεσίες στη Νέα Υόρκη, οι οποίες πλαισιώνονται από τη φωνή της Akerman, η οποία διαβάζει γράμματα που της έστελνε η μητέρα της μεταξύ 1971 και 1973, όταν η Akerman ζούσε στην πόλη.

Υπάρχει κάτι αρκετά μαγικό στο να είσαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος, κλεισμένος σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο σε κάποια χώρα του κόσμου, να παρακολουθείς μια ταινία από μια γυναίκα στα μέσα της δεκαετίας του 20 που μετακινείται σε όλο τον κόσμο για να βρει τον εαυτό της.

Για 88 λεπτά, βλέπουμε κινηματογραφικά, στωικά πλάνα της Νέας Υόρκης με μια συνεπή φωνή να διαβάζει ανήσυχα αλλά και συμπονετικά γράμματα από τη μητέρα της.

Αλλά για κάποιους, αυτά τα πλάνα της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’70 βοηθούν να γεννηθεί αυτή η ιδέα ότι υπάρχει κάτι όμορφο και ρομαντικό που βρίσκεται στις καθημερινές στιγμές της ζωής της πόλης, το οποίο σε αναγκάζει να είσαι παρών.

Eternal sunshine of the spotless mind, 2004

Η ταινία ξεκινά με τον πρωταγωνιστή Joel (Jim Carrey) να μαθαίνει ότι η πρώην φίλη του Clementine (Kate Winslet) έχει υποβληθεί σε μια επέμβαση για να σβήσει όλες τις αναμνήσεις της από τη σχέση τους. Σαστισμένος και πληγωμένος, ο Joel ανταποδίδει διαγράφοντας και αυτός όλες τις αναμνήσεις του από την Clem – για να μετανιώσει για την απόφασή του στα μισά της διαδικασίας.

Υπονοεί ότι οι αναμνήσεις μας είναι τα «σημεία» που διακοσμούν τη ζωή μας. Ένα άψογο μυαλό είναι ένα μυαλό χωρίς μνήμες ή εμπειρίες. Ο Joel και η Clementine ανακάλυψαν ότι μια ζωή με συνεχή ηλιοφάνεια είναι ανέφικτη, και μια ζωή με άγνοια χωρίς τις οδυνηρές αναμνήσεις κάποιου είναι χωρίς νόημα

Το πολύτιμο μάθημα της ταινίας είναι ότι χρειάζεσαι τα χαμηλά για να εκτιμήσεις τα υψηλά- ότι η εμπειρία της αγάπης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να βιώσεις τον σπαραγμό.

Με πληροφορίες από Dazed